Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Małgorzata Boniecka-Płaczkowska Asesor WSA Anna Fyda-Kawula Sędzia WSA Łukasz Trochym (spr.) po rozpoznaniu w dniu 7 grudnia 2021 r. na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym sprawy ze skargi M. R. na bezczynność Ministra Rozwoju i Technologii w przedmiocie rozpatrzenia wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji oddala skargę.
+ UZASADNIENIE
Pismem z dnia 7 czerwca 2021 r. M. R. (dalej jako: skarżąca) wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na bezczynność Ministra Rozwoju, Pracy i Technologii (obecnie Ministra Rozwoju i Technologii) w przedmiocie rozpatrzenia wniosku o wszczęcie z urzędu postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Wojewody [...] z dnia 21 lutego 2008 r., nr [...], w części dotyczącej działki nr [...]o pow. 0,0034 ha.
Skarżąca zarzuciła organowi naruszenie art. 8, 12 § 1, 35 § 1 i 3, 36 § 1 i 37 § 5 kpa, poprzez przekroczenie terminów załatwienia sprawy, tj. pozostawanie przez Ministra w bezczynności. Wskazała, że wystąpiła z wnioskiem o wszczęcie z urzędu postępowania administracyjnego w przedmiocie stwierdzenia nieważności opisanej na wstępie decyzji Wojewody [...]ego w części dotyczącej działki nr [...]. Minister natomiast odmawia wszczęcia tego postępowania, jednak nie wydaje w omawianym zakresie stosownego postanowienia. Skarżąca zaznaczyła, iż organ pismem z dnia 27 lutego 2020 r. poinformował ją o braku podstaw do wszczęcia z urzędu postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności powołanej decyzji i jednocześnie odmówił wydania postanowienia odmownego w tej kwestii. W tych warunkach, w ocenie skarżącej, Minister pozostaje w bezczynności.
W konsekwencji skarżąca wniosła o: 1) stwierdzenie bezczynności Ministra i niezałatwienia sprawy w terminie; 2) zobowiązanie organu do załatwienia sprawy w terminie 30 dni od daty otrzymania odpisu prawomocnego wyroku wraz z aktami sprawy; 3) zwrot kosztów postępowania według norm przewidzianych.
Odpowiadając na skargę Minister Rozwoju, Pracy i Technologii wniósł o jej oddalenie. Podkreślił, że Wojewoda [...] decyzją z dnia 21 lutego 2008 r., nr [...], stwierdził nabycie z mocy prawa z dniem 1 stycznia 1999 r., przez [...] - miasto na prawach powiatu, własności nieruchomości zajętej pod drogę publiczną - ul. [...], położonej w [...], m.in. oznaczonej jako działka nr [...]o pow. 0,0034 ha. Następnie organ decyzją z dnia 6 grudnia 2013 r., nr [...], uchylił ww. decyzję z dnia 21 lutego 2008 r. i stwierdził nabycie, z mocy prawa, z dniem 1 stycznia 1999 r., przez [...] - miasto na prawach powiatu, własności nieruchomości zajętej pod drogę publiczną - ul. [...], położonej w [...], oznaczonej jako działki nr [...], nr [...], nr [...] i nr [...] (pkt II) oraz odmówił stwierdzenia nabycia, z mocy prawa, z dniem 1 stycznia 1999 r., przez [...] - miasto na prawach powiatu, własności nieruchomości zajętej od drogę publiczną - ul. [...], położonej w [...], oznaczonej jako działka nr [...](pkt III).
Minister Infrastruktury i Rozwoju decyzją z dnia 2 kwietnia 2014 r., nr [...], uchylił w całości decyzję Wojewody [...]ego z dnia 6 grudnia 2013 r. i umorzył postępowanie prowadzone przed organem I instancji.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 7 stycznia 2015 r., sygn. akt I SA/Wa 1762/14, oddalił skargę na ww. decyzję z dnia 2 kwietnia 2014 r., wskazując, że M. R. nie wykazała praw rzeczowych do działki nr [...]. Skargę kasacyjną od powyższego wyroku oddalił Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 15 marca 2017 r., sygn. akt I OSK 1477/15.