Tezy

1. Przedmiotem opodatkowania w firmie świadczącej usługi leasingowe, dokonującej sprzedaży wierzytelności, których źródłem powstania są przychody z tytułu świadczenia tychże usług, jest dochód w postaci nadwyżki sumy przychodów z tytułu sprzedaży wierzytelności i świadczenia usług nad kosztem ich uzyskania, osiągnięty w roku podatkowym /art. 7 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. 1993 nr 106 poz. 482 ze zm./.

2. W przypadku sprzedaży wierzytelności leasingowej przez leasingodawcę przychód stanowi cena wyrażona w umowie sprzedaży /art. 14 ust. 1 cytowanej ustawy/, a kosztem poniesionym w celu uzyskania tego przychodu jest wartość tej wierzytelności, o którą następuje pomniejszenie aktywów majątku zbywcy oraz koszty sprzedaży w postaci np. odsetek dyskontowych i prowizji bankowej. Zbycie wierzytelności poniżej jej wartości powoduje stratę, którą powiększają koszty sprzedaży. Strata ta może również stanowić koszt uzyskania przychodów /art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy/, jednakże dla celów podatkowych powinna być rozliczana w czasie proporcjonalnie zarachowanych przychodów z tytułu leasingu /art. 15 ust. 4 ustawy/.

3. Przychodem z tytułu świadczenia usług leasingowych nie jest zarachowana należność na poczet usług świadczonych w przyszłych okresach, lecz należne przychody w okresach wykonywania tych usług /art. 12 ust. 3 w zw. z ust. 4 pkt 1 ustawy/. Koszty uzyskania przychodów z tytułu leasingu powinny być dla celów podatkowych również rozliczane w czasie /art. 15 ust. 4 ustawy/.

Sentencja

uchyla zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję organu I instancji w przedmiocie należnego podatku dochodowego od osób prawnych.

Uzasadnienie strona 1/8

Inspektor Kontroli Skarbowej w Urzędzie Kontroli Skarbowej w W. decyzją z 22 grudnia 1997 r. określił Przedsiębiorstwu G. spółce z o.o. /PGM/ w W. należny podatek dochodowy od osób prawnych za 1996 r. w kwocie 511.478 zł, w tym dodatkowy przypis należnego podatku w kwocie 413.454 zł.

W uzasadnieniu decyzji organ pierwszej instancji zarzucił podatnikowi w szczególności zaniżenie przychodów o kwotę 1.305.870,95 zł uzyskaną z cesji wierzytelności umów leasingowych na Bank WR SA w K. Oddział w W. /BWR/ w wysokości określonej w umowach przelewu tych wierzytelności.

PGM spółka z o.o. w odwołaniu od decyzji organu pierwszej instancji w sprawie dodatkowego zobowiązania z tytułu podatku dochodowego od osób prawnych za 1996 r. wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji i umorzenie postępowania w tym zakresie.

Izba Skarbowa w W. po rozpatrzeniu odwołania utrzymała w mocy zaskarżoną decyzję organu pierwszej instancji.

Decyzja ta została zaskarżona przez PGM spółkę z o.o. do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji, podnosząc zasadniczo te same zarzuty, które zgłoszone zostały w odwołaniu od decyzji organu pierwszej instancji.

W odpowiedzi na skargę Izba Skarbowa wniosła o jej oddalenie, podtrzymując swoje dotychczasowe stanowisko i argumenty.

Do akt sprawy wraz z pismem skarżącego z 30 lipca 1998 r. dołączone zostało pismo Ministerstwa Finansów z dnia 8 lipca 1998 r. skierowane w trybie art. 14 par. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa do Izb Skarbowych i Urzędów Kontroli Skarbowej, w którym stwierdza się, że umowy faktoringu niewłaściwego zawierane przez leasingodawców z bankami do celów podatkowych należy traktować analogicznie jak umowy pożyczki /kredytu/, a więc dla podatników podatku dochodowego od osób prawnych będą miały zastosowanie przepisy art. 12 ust. 4 pkt 1 i art. 16 ust. 1 pkt 10 lit. "a" i pkt 11 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych. Skarżący podniósł, że zapisy w jego księgach handlowych były dokonywane w zakresie księgowania przychodów i kosztów w sposób określony w tym piśmie.

Izba Skarbowa w piśmie z 17 sierpnia 1998 r. odpowiedziała, iż interpretacja zawarta w ww piśmie Ministerstwa Finansów dotyczy innego stanu faktycznego niż w niniejszej sprawie. Stanowisko Izby Skarbowej w tej sprawie potwierdza stanowisko Ministerstwa Finansów zawarte w piśmie z 15 lipca 1996 r., z którego wynika, że w przypadku sprzedaży wierzytelności przez leasingodawcę przychód powstaje z chwilą otrzymania pieniędzy zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Istota sporu między stronami dotyczy skutków podatkowych czynności realizowanych przez stronę skarżącą w stosunkach z leasingobiorcami i bankiem.

Strona 1/8