Artykuł 30 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ ustanowiony został w celu objęcia choćby częściowym opodatkowaniem ludzi osiągających nielegalne dochody, w szczególności prowadzących działalność gospodarczą w tak zwanej szarej strefie, często powiązanej w taki lub inny sposób z działalnością przestępczą.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, powołanej na wstępie stanowi, że między innymi źródłami przychodów są "inne źródła". Art. 20 ust. 1 mówi, że za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności "przychody nie znajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach". Z kolei zgodnie za art. 30 ust. 1 pkt 7 dochodów z nie ujawnionych źródeł przychodów nie łączy się z dochodami /przychodami/ z innych źródeł i pobiera się od nich podatek w formie ryczałtu w wysokości 75 procent dochodu.
Ten restrykcyjny przepis ustanowiony został w celu objęcia choćby częściowym opodatkowaniem ludzi osiągających nielegalne dochody, w szczególności prowadzących działalność gospodarczą w tak zwanej szarej strefie, często powiązanej w taki lub inny sposób z działalnością przestępczą. Skarżący prowadzący w przeszłości specjalistyczne gospodarstwo rolne, a obecnie na rencie, znaleźli się w zainteresowaniu organów podatkowych jedynie z powodu udzielenia na rzecz osób bliskich w latach 1993-1994 wysokich darowizn, w czasie gdy pobierali niezbyt wysokie renty z Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego. Sama Podatkowa Komisja Odwoławcza w uzasadnieniu swojej decyzji przyznaje, że prawdopodobnie w sytuacji gdyby podatnicy w toku prowadzonego przez Urząd Skarbowy postępowania nie określili zaoszczędzonych w ubiegłych latach kwot, nie doszłoby do wydania zaskarżonej decyzji. Skoro jednak określili je na 320.000.000 zł, brak podstaw do traktowania ich słów jako niewiarygodne. Sam zaś wymiar podatku był konsekwencją prostego wyliczenia rachunkowego.
W aktach postępowania administracyjnego przekazanych sądowi wraz z odpowiedzią na skargę znajduje się własnoręczne oświadczenie Rudolfa N. z dnia 7 sierpnia 1993 r., że po wydatkach na budowę domu w latach 1979-1982 i kupnie samochodu pozostało im w 1993 r. około 300.000.000 zł.
Do protokołu z dnia 6 września 1995 r. oświadczył, że po przeliczeniu dokładnym i zastanowieniu się miał wówczas oszczędności w wysokości 320.000.000 zł i trzymał je w domu. Tą też kwotę, której skarżący już nie zmieniał do końca postępowania, organy podatkowe przyjęły za podstawę wyliczeń, o których mowa wyżej. Można oczywiście rozważać sens i celowość wymierzenia w takiej sytuacji podatku w niewysokiej ostatecznie kwocie skarżącemu i jego żonie, którzy pracując do czasu uzyskania rent odczuli to jako zakwestionowanie osobistej rzetelności i uczciwości, ale takie rozważania pozostają poza zakresem kognicji Naczelnego Sądu Administracyjnego, który ma kompetencje do oceny jedynie legalności zaskarżonej decyzji. Ponieważ zaś decyzja ta nie narusza obowiązujących przepisów prawa, w szczególności omówionych wyżej, wniesioną skargę oddalono na podstawie art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./.