Z treści art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ wynika, że ustawodawca używając zwrotu "rent i innych trwałych ciężarów" wskazał, że renta ze swej istoty stanowi jeden z trwałych ciężarów. Renta w tym sformułowaniu została użyta jako przykład trwałego ciężaru.
Uznać zatem należy, że każda umowa spełniająca essentialia negotii renty w rozumieniu prawa cywilnego stanowi prawny do dokonywania na podstawie art. 26 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy odliczeń wynikających z niej kwot od podstawy obliczenia podatku.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Lesławy S. i Edmunda S. na decyzję Izby Skarbowej we W. 2 dnia 16 marca 1999 r. (...) w przedmiocie określenia zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 1997 r., ustalenia zaległości podatkowej i odsetek za zwłokę - uchyla zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję organu I instancji z dnia 11 grudnia 1998 r. (...); (...).
Decyzją (...) z dnia 16 marca 1999 r. Izba Skarbowa we W. utrzymała w mocy decyzję organu I instancji, którą określono skarżącym należny podatek dochodowy od osób fizycznych za 1997 r. w kwocie 8.816,10 zł, zaległość podatkową, w wysokości 957,50 zł oraz odsetki za zwłokę na dzień wydania decyzji w kwocie 364,32 zł.
W uzasadnieniu tej decyzji wskazano, że zgodnie z art. 22 ust. 2a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych koszty uzyskania przychodów z tytułu stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej podwyższa się o 25 procent, jeżeli miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza. miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie otrzymuje dodatku za rozłąkę. W 1997 roku podwyższone koszty uzyskania przychodu z jednego stosunku pracy nie mogły przekroczyć kwoty 782,52 zł.
Jeżeli jednak roczne koszty uzyskania przychodów określone w ww. przepisie byłyby niższe od wydatków na dojazd do zakładu pracy środkami transportu autobusowego, kolejowego, promowego lub komunikacji miejskiej, to w rozliczeniu rocznym podatku koszty te mogą być przyjęte w wysokości wydatków faktycznie poniesionych, udokumentowanych wyłącznie imiennymi biletami okresowymi /art. 22 ust. 11 ww. ustawy/.
Podatniczka w zeznaniu podatkowym za rok 1997 wykazała koszty uzyskania przychodów z tytułu wynagrodzenia ze stosunku pracy w wysokości 1.421,58 zł, z czego 830 zł udokumentowała miesięcznymi imiennymi biletami autobusowymi i kwota ta została uznana. przez organy, pozostała kwota. w wysokości 591,58 zł, chociaż wykazana biletami miesięcznymi na okaziciela oraz biletami nieimiennymi nie została uznana, gdyż ustawodawca w powołanym ust. 11 art. 22 uznanie kosztów przekraczających określony limit uzależnił od posiadania imiennych biletów. Bez znaczenia jest w tej sytuacji fakt, że w 1997 r. we W. na linie autobusowe pośpieszne nie sprzedawano biletów imiennych.
Izba Skarbowa w całości podzieliła również stanowisko organu I instancji w przedmiocie braku podstaw do odliczeń z tytułu renty ustanowionej na rzecz Katarzyny S. Wskazała, że umowa renty winna być zawarta w formie aktu notarialnego. Jeżeli jednak przyrzeczone świadczenie zostało spełnione w całości, tzn. wszystkie raty zostały wypłacone, to staje się również ważna umowa renty sporządzona. bez zachowania formy aktu notarialnego. Z okoliczności sprawy wynika, że umowa renty została zawarta. w dniu 30 grudnia 1996 r. i określono w niej, że poszczególne raty będą płatne do 5-go każdego miesiąca, w kwocie po 200 zł miesięcznie, począwszy od dnia 1 stycznia 1997 r.
Okresu trwania renty nie określono. W tym stanie rzeczy organy uznały, że spełnienie kilku rat rentowych, przy braku wykonania całej umowy renty powoduje, że umowa renty zawarta bez zachowania formy aktu notarialnego nie stanowi podstawy do dokonania odliczenia od dochodu przed opodatkowaniem.