Sprawa ze skargi na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej we W. w przedmiocie rozliczeń w podatku od towarów i usług za miesiące: luty, kwiecień, maj, czerwiec, lipiec, sierpień i październik 2014 r.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Kamila Paszowska-Wojnar (sprawozdawca), Sędziowie sędzia WSA Marta Semiczek, sędzia WSA Aleksandra Sędkowska, Protokolant asystent sędziego Marek Sosnowski, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 9 stycznia 2019 r. sprawy ze skargi J.Ł. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej we W. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie rozliczeń w podatku od towarów i usług za miesiące: luty, kwiecień, maj, czerwiec, lipiec, sierpień i październik 2014 r. I. uchyla zaskarżoną decyzję; II. zasądza od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej we W. na rzecz J.Ł. kwotę 4.017 zł (cztery tysiące siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Inne orzeczenia o symbolu:
6110 Podatek od towarów i usług
Inne orzeczenia z hasłem:
Podatek od towarów i usług
Inne orzeczenia sądu:
Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu
Inne orzeczenia ze skargą na:
Dyrektor Izby Administracji Skarbowej
Uzasadnienie strona 1/9

1. Postępowanie przed organami.

1. Decyzją z dnia [...] ([...]), stanowiącą przedmiot zaskarżenia w niniejszej sprawie, Dyrektor Izby Administracji Skarbowej we W. (dalej również jako: organ odwoławczy), utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w W. (dalej również jako: organ I instancji) z dnia [...] nr [...], mocą której określono J.Ł. (dalej również jako: Skarżący, Strona, podatnik) nadwyżkę podatku naliczonego nad należnym do zwrotu bądź przeniesienia na następny okres (miesiące: kwiecień, maj, czerwiec, październik 2014 r.), zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług (miesiące: luty, lipiec i sierpień 2014 r.) oraz umorzono postępowanie podatkowe w zakresie podatku VAT za wrzesień 2014 r.

Jak wynika z akt sprawy, organ I instancji określił J.Ł. prowadzącemu działalność gospodarczą pod nazwą A podatek od towarów i usług za poszczególne okresy 2014 r. w kwotach odmiennych niż zadeklarowane. Zakwestionował bowiem prawo podatnika do rozliczenia podatku naliczonego w myśl art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a ustawy z dnia 11 marca 2014 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054 ze zm.; dalej jako: ustawa o VAT) w łącznej kwocie 13.242,48 zł, wykazanego w 12 fakturach wystawionych przez B, dotyczących świadczenia usług budowlanych w związku z budową domów ludowych we wsi K.D. i O., a ponadto podatku w łącznej kwocie 3.799,60 zł, zawartego w 5 fakturach wykazujących świadczenie innych usług budowlanych. W toku postępowania stwierdzono bowiem, że podatnik, świadcząc roboty budowlane na rzecz gminy B., miał korzystać z usług tego podwykonawcy, jednakże żaden z pozostałych podwykonawców nie wskazał firmy W.B. jako podmiotu wykonującego prace. Z kolei sam W.B. stanowczo zaprzeczył, że wykonywał usługi na rzecz A, dodając, że podpisy na okazywanych dokumentach zostały sfałszowane, a w okresie od czerwca 2012 r. do kwietnia 2014 r. odbywał karę pozbawienia wolności, nie zatrudniał pracowników i nie składał deklaracji PIT-11, PIT-40 ani VAT, zaś PIT-11 złożył zakład karny. Wobec tego organ stwierdził, że faktury rozliczone przez podatnika z wykazaną nazwą wystawcy B nie dokumentują rzeczywistych zdarzeń gospodarczych, gdyż W.B. nie wykonał zafakturowanych robót.

2. Nie podzielając stanowiska organu I instancji, Strona wniosła odwołanie, kwestionując zapadłe w sprawie rozstrzygnięcie. Podatnik zarzucił naruszenie przepisów art. 86 ust. 1 oraz art. 88 ust. 3a pkt 4 lit a ustawy o VAT poprzez błędne ustalenie przez organ I instancji, że sporne faktury VAT nie odzwierciedlają rzeczywistego przebiegu operacji gospodarczych i tym samym nieuzasadnione zakwestionowanie prawa strony do dokonanego odliczenia podatku. Podniesiono również, że w sprawie naruszono zasady postępowania dowodowego, tj. art. 121 § 1, art. 180 § 1, art. 187 §1, art. 188 i art. 193 § 1 Ordynacji podatkowej. Strona argumentowała m.in., że w sprawie nie wyjaśniono wszystkich okoliczności współpracy z firmą B. Podatnik podniósł, iż nie wiedział, że W.B. odbywał karę pozbawienia wolności. Sam sprawdzał firmę kontrahenta i nie stwierdził by jej działalność była zawieszona, zaś osoba, która podawała się za W.B., była do niego bardzo podobna. Ponadto wskazał podatnik, że firmę B rekomendował mu A.P., który wynajmował lokal na potrzeby jej działalności i był świadkiem rozmów dotyczących nawiązania współpracy. Przedstawił on firmę B jako rzetelnie działającą w zakresie usług transportowych i budowlanych. Przesłuchanie tej osoby miałoby wobec powyższego znaczenie dla ustalenia okoliczności sprawy, zaś organ zaniechał przeprowadzenia tego dowodu. Podatnik podniósł także, że z zeznań W.B. wynikało, iż firmowe pieczątki zgubił albo przekazał swoim znajomym wskazując ich nazwiska, dlatego też możliwym było, że w rzeczywistości w imieniu firmy B usługi objęte zakwestionowanymi fakturami wykonywała inna osoba.

Strona 1/9
Inne orzeczenia o symbolu:
6110 Podatek od towarów i usług
Inne orzeczenia z hasłem:
Podatek od towarów i usług
Inne orzeczenia sądu:
Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu
Inne orzeczenia ze skargą na:
Dyrektor Izby Administracji Skarbowej