1. Zaprzeczeniem prawidłowego "załatwienia sprawy co do jej istoty" i rażącym naruszeniem prawa jest nałożenie na obywatela podatku w sytuacji, gdy nie ciąży na nim z mocy ustawy obowiązek podatkowy.
2. Rozbieżność orzecznictwa sądowego sama przez się nie wyklucza możliwości, iż jeden ze sprzecznych ze sobą poglądów wyrażonych w tym orzecznictwie jest na tyle wadliwy, iż jego przyjęcie przez organ podatkowy stanowi rażące naruszenie prawa, o którym mowa w art. 247 par. 1 pkt 3 Ordynacji podatkowej. O wykluczeniu rażącego naruszenia prawa w stopniu rażącym można mówić wyłącznie wówczas, gdy na gruncie danego przepisu możliwy jest wybór różnych jego interpretacji, z których każda daje się uzasadnić z jednakową mocą.
Decyzjami z dnia 25 czerwca 2002 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. po rozpoznaniu odwołania złożonego przez Andrzeja R. /zwanego dalej skarżącym/, utrzymało w mocy własne decyzje z dnia 3 kwietnia 2002 r. odmawiające wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności ostatecznych decyzji Prezydenta Miasta W. ustalających podatek od nieruchomości za lata 1996-2000. W uzasadnieniu tych decyzji Kolegium wyjaśniło, iż skarżący złożył w dniu 19 września 2001 r. wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji, w których ustalono podatek od nieruchomości za lata 1996-2000, a ponieważ od daty doręczenia tych decyzji upłynął termin jednego roku, to z uwagi na treść art. 249 par. 1 Ordynacji podatkowej, bez względu na to czy istniały przesłanki ujęte w art. 247 Ordynacji podatkowej, należało w tych sprawach odmówić wszczęcia postępowania.
Odrębną decyzją z tej samej daty Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymało w mocy własną decyzję z dnia 3 kwietnia 2002 r. odmawiającą stwierdzenia nieważności decyzji Prezydenta Miasta W. z dnia 18 stycznia 2001 r. ustalającej podatek od nieruchomości za 2001 r. W uzasadnieniu tej decyzji Kolegium wyjaśniło, iż skarżący we wniosku wskazał, jako podstawę prawną stwierdzenia nieważności decyzji, rażące naruszenie prawa. Według Kolegium z uwagi na nieprecyzyjną i budzącą wątpliwości interpretacyjne treść art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 9 poz. 31 ze zm./ organ podatkowy, ustalając podatek od nieruchomości wynajmowanej przez skarżącego, nie dopuścił się rażącego naruszenia prawa. Takie stanowisko - jak podkreśliło Kolegium - znajdowało oparcie w przywołanych w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji wyrokach Naczelnego Sądu Administracyjnego. Jeśli zaś chodzi o uchwałę NSA z dnia 25 czerwca 2001 r. /FPK 4/00/, to według Kolegium wpłynie ona na zasadniczą zmianę orzecznictwa w przyszłości, lecz nie mogła skutkować stwierdzeniem nieważności decyzji "mieszczącej się w ówczesnej interpretacji przepisu art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych oraz dominującej linii orzecznictwa".
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego Andrzej R. wyjaśnił, iż w dniu 19 września 2001 r. wystąpił do Samorządowego Kolegium Odwoławczego o stwierdzenie nieważności decyzji w sprawie podatku od nieruchomości za lata 1996-2001 od dzierżawionego od Gminy W. lokalu handlowego, gdyż podjęto je z rażącym naruszeniem prawa. Podkreślił, iż odwoływanie się od decyzji wymiarowych "mijało się z celem, gdyż urząd jednoznacznie interpretował obowiązek związany z podatkiem od nieruchomości płaconym przez dzierżawców lokali handlowych". Skarżący podniósł także, iż "Urząd Miasta W. zrezygnował z pobierania podatku od nieruchomości od najemców lokali handlowych w roku 2002, tym samym przyznając się do pobierania tego podatku niezgodnie z prawem w poprzednich latach", a także, że "zwraca pieniądze z tytułu pobranego wcześniej podatku od nieruchomości, ale tylko większym firmom" i wobec tego "co to ma wspólnego z konstytucyjną zasadą równości obywatela wobec prawa".