Dnia 3 listopada 2004 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Andrzej Cisek -sprawozdawca Sędziowie: Sędzia NSA Janusz Zubrzycki Asesor WSA Maria Tkacz-Rutkowska Protokolant Barbara Głowaczewska po rozpoznaniu w dniu 20 października 2004 r. na rozprawie sprawy ze skargi Domu Pomocy Społecznej w K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w J. G. z dnia [...] Nr [...] w przedmiocie nadpłaty w podatku od nieruchomości za 2000 r. i okres od stycznia do lipca 2001 r.; oddala skargę.
Sygnatura akt I SA/Wr 3117/02
Uzasadnienie
Skarżący w skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego wystąpił o uchylenie decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w J. G. z dnia [...] (nr [...]) oraz decyzji organu pierwszej instancji i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia. Zarzuca Kolegium naruszenie prawa materialnego poprzez błędną wykładnię przepisu art.5 ust. 1 pkt I i 4 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 roku o podatkach i opłatach lokalnych (j.t. Dz.U. z 2002 roku, Nr 9 , poz. 84 ), przez przyjęcie, iż budynki zamieszkałe przez pensjonariuszy Domu Pomocy Społecznej w K. nie są budynkami mieszkalnymi. Skarżący wywodzi, że o zakwalifikowaniu budynku nie może przesądzać wyłącznie kwalifikacja dokonana w ewidencji budynków i gruntów. Wprawdzie z wypisu z rejestru gruntów i budynków wynika, że nieruchomości znajdujące się w posiadaniu skarżącego zostały oznaczone jako "tereny zabudowane inne" ale zdaniem skarżącego zarówno stanowisko doktryny jak i orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego przyjmuje, że każdy budynek, który faktycznie nadaje się do mieszkania jest budynkiem mieszkalnym.
Ponadto skarżący podał, że taka linia orzecznictwa znajduje oparcie w przepisach konstytucyjnych i obowiązujących zasadach: państwa prawa, zaufania obywateli do państwa oraz sprawiedliwości społecznej. Skarżący argumentował, że o ustaleniu wymiaru podatku od budynku decyduje rzeczywista funkcja budynku a nie kwalifikacja dokonywana dla celów ewidencyjnych w ewidencji gruntów i budynków. Powołując się na ustawę o statystyce państwowej oraz prawo budowlane skarżący uzasadniał, że domy opieki społecznej są budynkami mieszkalnymi.
W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w J. G. uznało zarzuty podniesione przez skarżącego za chybione, ponieważ wbrew twierdzeniom skarżącego strona przeciwna dokonała prawidłowej interpretacji cytowanej wyżej przepisu w zaskarżonej decyzji. Argumentacja skarżącego sprowadza się do tezy, że każdy budynek, w którym czasowo lub na pobyt stały przebywają osoby są budynkami mieszkalnymi. Strona przeciwna nie podziela takiej rozszerzającej wykładni pojęcia budynków mieszkalnych. Należy podkreślić, że nie każdy budynek nadający się do zamieszkania jest budynkiem mieszkalnym ale
2
Sygnatura akt I SA/Wr 3117/02 przede wszystkim organy podatkowe nie dokonują kwalifikacji poszczególnych budynków ze względu na ich funkcję użytkową.
Wskazano następnie, że zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 roku Prawo geodezyjne i kartograficzne ( Dz.U. z 2000 roku Nr 100 , póz. 1089) podstawą wymiaru podatków powinny być dane wynikające z ewidencji gruntów i budynków. Z wypisu ewidencji gruntów i budynków wynika, że nieruchomości skarżącego zostały zaliczone do "terenów zabudowanych innych". Tereny zabudowane inne zostały zdefiniowane w załączniku nr 6 Rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 roku w sprawie ewidencji gruntów i budynków ( Dz. U. z 2001 roku Nr 38, poz. 454 ) jako grunty zajęte pod budynki i urządzenia związane z administracją, służbą zdrowia, handlem, kultem religijnym, rzemiosłem, usługami, nauką, oświatą, kulturą i sztuką, wypoczynkiem, łącznością itp. Zatem nie są to tereny zabudowane budynkami o funkcji mieszkalnej jak twierdzi skarżący.