Podatki  i  inne świadczenia pieniężne, do  których   mają zastosowanie przepisy Ordynacji  podatkowej, oraz egzekucja t, Podatkowe postępowanie, Administracyjne postępowanie, Podatek od towarów i usług
Tezy

W świetle przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ określenie zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług ciążącego na rozwiązanej spółce cywilnej może nastąpić tylko w ramach decyzji wydanej przeciwko byłym wspólnikom spółki w trybie art. 115 Ordynacji podatkowej orzekającej o odpowiedzialności wspólników spółki za jej zobowiązania.

Uzasadnienie strona 1/3

Naczelny Sąd Administracyjny zważył:

W myśl art. 51 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ sąd administracyjny nie jest związany granicami skargi. Oznacza to, iż sąd ma obowiązek rozpoznawania sprawy rozstrzygniętej w zaskarżonej decyzji ostatecznej z punktu widzenia zgodności z prawem całego toku postępowania administracyjnego i zastosowania przepisów prawa materialnego. Nie jest przy tym skrępowany sposobem sformułowania skargi, użytymi argumentami i wnioskami. Wychodząc zatem poza granice skargi Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, iż zaskarżona decyzja i poprzedzająca ją decyzja organu I instancji dotknięte są wadą nieważności, o której mowa w art. 247 par. 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej, albowiem decyzje te zostały wydane i skierowane w stosunku do osób nie będących stroną w sprawie. Decyzja organu I instancji określa i ustala zobowiązanie w podatku od towarów i usług spółki cywilnej nieistniejącej już w chwili sporządzania decyzji wymiarowej, a wydana została i skierowana do byłych wspólników tej spółki. A zatem byli wspólnicy spółki cywilnej stali się adresatami decyzji wymiarowej z pominięciem trybu odpowiedzialności osób trzecich, przewidzianego w art. 115 ustawy Ordynacja podatkowa.

Wskazać w tym miejscu należy, iż na gruncie przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ zwanej dalej Ordynacją podatkową nastąpiło zmodyfikowanie pojęcia strony w postępowaniu podatkowym, w porównaniu z tym, które obowiązuje w Kodeksie postępowania administracyjnego. Zgodnie z art. 133 Ordynacji podatkowej stroną w postępowaniu podatkowym jest każdy, kto żąda czynności organu podatkowego, do kogo czynność organu podatkowego odnosi się lub czyjego interesu działanie organu podatkowego chociażby pośrednio dotyczy. Ta szeroka definicja strony postępowania podatkowego doznaje jednak w art. 134 Ordynacji podatkowej ograniczenia do kręgu podmiotów wymienionych w tym przepisie, według którego stroną tego postępowania mogą być podatnik, płatnik inkasent lub ich następcy prawni, a także osoby trzecie wymienione w art. 110-117 oraz inne osoby fizyczne i prawne lub jednostki organizacyjne nie mające osobowości prawnej, jeżeli zgodnie z przepisami prawa podatkowego, przed powstaniem obowiązku podatkowego, ciążą na nich szczególne obowiązki lub zamierzają skorzystać z uprawnień wynikających z tego prawa. Stosownie do art. 135 par. 1 Ordynacji podatkowej zdolność prawną i zdolność do czynności prawnych strony ocenia się według przepisów prawa cywilnego, o ile przepisy szczególne nie stanowią inaczej. A zatem w zakresie określenia zdolności prawnej i zdolności do czynności prawnych Ordynacja podatkowa przewiduje pierwszeństwo szczególnych unormowań przed przepisami prawa cywilnego. Oznacza to, iż w postępowaniu podatkowym prowadzonym w oparciu o przepisy Ordynacji podatkowej zdolność spółki osobowej /w tym cywilnej/ uzależniona jest przede wszystkim od uregulowania jej podatkowej pozycji materialnoprawnej w ustawie podatkowej. Ilekroć więc ustawa podatkowa przyznaje spółce cywilnej przymiot podatnika, płatnika lub inkasenta, zawsze w tym samym zakresie spółka dysponuje zdolnością procesową i zdolnością do czynności prawnych, a więc do występowania jako strona w postępowaniu podatkowym.

Strona 1/3