Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący : sędzia WSA - Katarzyna Radom, Sędziowie: sędzia WSA - Dagmara Dominik-Ogińska (sprawozdawca), sędzia WSA - Marek Olejnik, Protokolant: starszy sekretarz sądowy Lucyna Barańska, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 28 lutego 2014 r. sprawy ze skargi R. H. o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 10 grudnia 2009 r., sygn. akt I SA/Wr 1478/09 w sprawie skargi R. H. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej we Wrocławiu Ośrodek Zamiejscowy w L. z dnia [...] czerwca 2009 r. nr [...] w przedmiocie zryczałtowanego podatku dochodowego od osób fizycznych za 2003 r. od dochodów nieznajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach przychodu 1. zmienia wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 10 grudnia 2009 r., sygn. akt I SA/Wr 1478/09 w ten sposób, że uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej we W. Ośrodek Zamiejscowy w L. z dnia [...] stycznia 2009 r. Nr [...]; 2. określa, że ww. decyzje nie podlegają wykonaniu; 3. zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej we W. na rzecz skarżących kwotę łącznie 2.079 (słownie: dwa tysiące siedemdziesiąt dziewięć) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.
1. Postępowanie podatkowe przed organami podatkowymi.
1.1. Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej we W. Ośrodek Zamiejscowy w L. (dalej: organ podatkowy pierwszej instancji) decyzją z dnia [...] nr [...] ustalił R. H. (dalej: skarżąca) zryczałtowany podatek dochodowy od przychodów nie znajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach lub pochodzących ze źródeł nieujawnionych za 2003 r. w wysokości 415.627 zł. W uzasadnieniu wskazano, że podstawą jej wydania było ustalenie, iż wydatki poniesione w 2003 r. przez skarżącą nie znalazły pokrycia w posiadanym przez nią majątku, gdyż wydatkowała kwotę 798.376,75 zł, uzyskując przychody na poziomie 260.422,78 zł. Organ podatkowy pierwszej instancji podkreślił przy tym, że przy ustalaniu wysokości tego przychodu nie zostały uwzględnione takie źródła jak darowizna udzielona skarżącej przez I. C. w kwocie 7.000 zł, pożyczki od A.S. i Z. S. w łącznej kwocie 180.000 zł oraz prawo do dysponowania środkami w kwocie 90.000 USD, zdeponowanych przez D. P. Organ podatkowy pierwszej instancji ustalił jednocześnie, że skarżąca na początku 2003 r. dysponowała oszczędnościami w kwocie 60.671,76 zł, natomiast na dzień 31 grudnia 2003 r. w wysokości 76.886,73 zł.
1.2. Powyższe ustalenia zostały następnie potwierdzone przez Dyrektora Izby Skarbowej we W. Ośrodek Zamiejscowy w L. (dalej: organ podatkowy drugiej instancji), który decyzją z dnia [...], nr [...], utrzymał w mocy decyzję organu podatkowego pierwszej instancji.
2. Postępowanie przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym.
2.1. W skardze skierowanej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu skarżąca, wnosząc o uchylenie w całości zaskarżonej decyzji i zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania według norm przepisanych, zarzuciła rozstrzygnięciu organu podatkowego drugiej instancji naruszenie:
- przepisów postępowania, w tym: art. 121 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.; dalej: O.p.), poprzez prowadzenie postępowania w sposób niebudzący zaufania do organów podatkowych oraz brak jakiejkolwiek dbałości o bezstronność rozstrzygnięcia, jak również o wyjaśnienie wszelkich faktycznych i prawnych aspektów sprawy; art. 122 O.p., poprzez brak dążenia do ustalenia stanu faktycznego sprawy, zebrania w tym zakresie wszelkich istotnych dowodów i wyjaśnienia wszelkich nasuwających się w sprawie wątpliwości, a tym samym prowadzenie postępowania w celu ustalenia prawdy wygodnej dla organu podatkowego oraz wydanie decyzji w oparciu o niepełny i nie w pełni rozpatrzony materiał w sprawie; art. 124 O.p., poprzez nierealizowanie zasady przekonywania stron do wyjaśnienia stronie zasadności przesłanek, którymi organy podatkowe kierowały się przy załatwieniu sprawy; art. 180 § 1 O.p., poprzez zaniechanie prawidłowego ustalenia stanu faktycznego sprawy; art. 187 § 1 O.p., poprzez uchylenie się od wszechstronnego działania w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego, pomimo aktywnego udziału strony wskazującej dowody i wnioskującej o ich przeprowadzenie, w wyniku czego wydano rozstrzygnięcie w oparciu o niepełny i nie w pełni rozpatrzony materiał dowodowy zebrany przez organ podatkowy pierwszej instancji; art. 191 O.p., poprzez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów, zwłaszcza w zakresie odmowy dania wiarygodności dowodów; art. 210 § 4 O.p., poprzez niedostateczne wskazanie faktów, które organ podatkowy uznał za udowodnione, dowodów, którym dał wiarę oraz przyczyn, dla których odmówił wiarygodności;