Podatki  i  inne świadczenia pieniężne, do  których   mają zastosowanie przepisy Ordynacji  podatkowej, oraz egzekucja t, Podatek dochodowy od osób fizycznych, Podatkowe postępowanie
Tezy

Ani przepisy ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./, ani przepisy innych ustaw podatkowych, nie przewidują wydawania decyzji administracyjnej określającej wysokość strat poniesionych przez podatnika w jego działalności gospodarczej.

Ustalenie rzeczywistej wysokości straty poniesionej przez skarżącego w 1993 r. jako elementu mającego znaczenie dla określenia dochodu z tego samego źródła podlegającego opodatkowaniu w latach następnych powinno być objęte postępowaniem i decyzją wymiarową podatku za te lata /art. 9 ust. 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych - Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./.

Uzasadnienie

Naczelny Sąd Administracyjny rozpatrując materiały sprawy doszedł do następujących stwierdzeń i wniosków:

Kontrola legalności decyzji o umorzeniu postępowania obejmuje przede wszystkim kwestie, czy istniały przewidziane w art. 105 par. 1 Kodeksu postępowania administracyjnego przesłanki do takiego rozstrzygnięcia.

Według art. 105 par. 1 Kpa decyzja o umorzeniu postępowania może być wydana tylko wtedy, kiedy stała się ona bezprzedmiotowa.

Bezprzedmiotowość postępowania administracyjnego oznacza, że brak jest któregoś z elementów materialnego stosunku prawnego, a wobec tego nie może być wydana decyzja załatwiająca sprawę przez rozstrzygnięcie jej co do istoty. Przesłanka umorzenia może istnieć jeszcze przed wszczęciem postępowania, co zostanie ujawnione dopiero w toczącym się postępowaniu /"Kodeks postępowania administracyjnego - Komentarz" - B. Adamiak i J. Borkowskiego - C.H. Beck - 1996 r./. Organ administracji władny jest orzekać co do istoty sprawy prawnie uregulowanej, to znaczy takiej sprawy, co do rozstrzygnięcia której przepisy prawa materialnego przewidują wydanie decyzji administracyjnej.

Jest niewątpliwe, że Ryszard C. poniósł stratę w działalności gospodarczej prowadzonej w 1993 r., gdyż wynika to zarówno z ustaleń organów kontroli skarbowej i organów podatkowych, jak i z zeznania podatkowego skarżącego. Ryszard C. zwalcza jednak te ustalenia, które wykazują, iż strata ta jest niższa od wykazanej przez skarżącego - wspomniane organy zakwestionowały zaliczenie szeregu wydatków do kosztów uzyskania przychodów. Tak więc skarżący dąży do wyznaczenia wielkości straty według jego zeznania, jednak brak jest podstawy materialnoprawnej do orzeczenia w tym przedmiocie w odrębnym rozstrzygnięciu. Ani przepisy ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486/, ani przepisy innych ustaw podatkowych nie przewidują bowiem wydawania decyzji administracyjnej określającej wysokość strat poniesionych przez podatnika w jego działalności gospodarczej.

Umorzenie postępowania podatkowego było zatem uzasadnione, gdyż nie istniały warunki do wydania decyzji administracyjnej - decyzji określającej wysokość zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 1993 r., albowiem w tym roku nie osiągnięto dochodu.

Ustalenie rzeczywistej wysokości straty poniesionej przez skarżącego w 1993 r. jako elementu mającego znaczenie dla określenia dochodu z tego samego źródła podlegającego opodatkowaniu w latach następnych, powinno być objęte postępowaniem i decyzją wymiarową podatku za te lata /art. 9 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych/.

W sprawie niniejszej ustalenie w tej materii podlegało ocenie Sądu tylko o tyle, o ile miało znaczenie dla kontroli legalności samego rozstrzygnięcia o umorzeniu postępowania, natomiast ze względu na nieistnienie decyzji merytorycznej rozstrzygającej o istocie sprawy, nie mogą być tą oceną objęte szczegółowe ustalenia i wnioski organów podatkowych.

Z tych przyczyn, ponieważ zaskarżona decyzja jest zgodna z prawem, oddalono skargę na podstawie art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368/.

Strona 1/1