1. Inspektor kontroli skarbowej, działający w warunkach wskazanych w art. 24 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o kontroli skarbowej /Dz.U. nr 100 poz. 442 ze zm./, dla celów ustalenia właściwości rzeczowej posiada cechy "organu podatkowego", w rozumieniu art. 233 par. 1 pkt 2 lit. "b" ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./.
2. Organ odwoławczy uchylając decyzję inspektora kontroli skarbowej z przyczyn wymienionych w art. 233 par. 1 pkt 2 lit. "b" i art. 233 par. 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa jest upoważniony do przekazania sprawy do ponownego rozpoznania inspektorowi kontroli skarbowej, który wydał decyzję jako organ I instancji.
Izba Skarbowa decyzją z dnia 14 sierpnia 1998 r. - powołując się na art. 207 i art. 233 par. 1 pkt 2 lit. "b" ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ - uchyliła decyzję Inspektora Kontroli Skarbowej z dnia 28 kwietnia 1998 r. w sprawie podatku dochodowego od osób prawnych za rok 1995 - i sprawę przekazała do ponownego rozpoznania organowi I instancji.
Jako przyczynę uchylenia decyzji organu I instancji Izba Skarbowa wskazała przytoczenie przez Inspektora Kontroli Skarbowej niewłaściwego przepisu prawnego w części dotyczącej określenia przychodu z udostępnionej nieodpłatnie nieruchomości. Jednocześnie Izba Skarbowa uchybienie to uznała za rażące naruszenie prawa.
Decyzja ta stała się przedmiotem skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego.
Skarżąca Spółka zarzucała, że przyczyna wskazana w uzasadnieniu decyzji Izby Skarbowej nie może stanowić podstawy do uchylenia decyzji I instancji. W ten sposób zdaniem skarżącego Izba Skarbowa naruszyła zasadę praworządności unormowaną w art. 120 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./.
Niezależnie od tego skarżąca Spółka zarzucała, że Izba Skarbowa nie miała podstaw prawnych do ponownego przekazania sprawy do rozpoznania Inspektorowi Kontroli Skarbowej. Stosownie bowiem do art. 13 cyt. ustawy, inspektor kontroli skarbowej nie jest organem podatkowym. Organem takim jest zawsze urząd skarbowy, a w tym wypadku Urząd Skarbowy W.
Ponadto podatnik zarzucał, że zaskarżona decyzja nie zawiera stanowiska Izby Skarbowej w sprawach zarzutów wskazanych w odwołaniu.
Izba Skarbowa w odpowiedzi na skargę wniosła o jej oddalenie, powołała się na swoją dotychczasową argumentację, a nadto stwierdziła, że Inspektor Kontroli Skarbowej jest organem podatkowym, co zdaniem Izby Skarbowej wynika z art. 31 ustawy o kontroli skarbowej, w zw. z art. 24 ust. 1 i art. 21 par. 3 tej ustawy.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
1. Skarga jest zasadna.
Trafnie zarzucał skarżący, że zaskarżona decyzja jest nielegalna, gdyż narusza prawo. Naruszenie prawa polega na takim naruszeniu przepisów procedury administracyjnej, że miały one wpływ na wynik sprawy. W związku z tym w sprawie zaistniały przesłanki określone w art. 22 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ uzasadniające usunięcie zaskarżonej decyzji z obrotu prawnego.
W szczególności organ odwoławczy naruszył przepis art. 233 par. 1 pkt 2 lit. "b" i art. 233 par. 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./.
Stosownie do tych przepisów organ odwoławczy może uchylić decyzję organu I instancji i przekazać sprawę temu organowi do ponownego rozpoznania jedynie w następujących przypadkach:
1. gdy decyzja organu I instancji została wydana z naruszeniem art. 240 Ordynacji /dotyczącego wznowienia postępowania/;