Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Henryka Łysikowska, Sędziowie: Sędzia WSA Jadwiga Danuta Mróz, Sędzia WSA Daria Gawlak-Nowakowska (sprawozdawca), Protokolant: sekretarz sądowy Anna Terlecka, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 4 grudnia 2014 r. sprawy ze skargi "A" we W. na decyzję Samorządowe Kolegium Odwoławczego w W. z dnia [...] r., nr [...] w przedmiocie podatku leśnego na 2013 r. I uchyla zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję Prezydenta Miasta W. z dnia [...] r., nr [...] ; II. stwierdza, że zaskarżona decyzja oraz poprzedzająca ją decyzja Prezydenta Miasta W. z dnia [...] r., nr [...] nie podlegają wykonaniu do dnia uprawomocnienia się wyroku; III. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. na rzecz "A" W. kwotę 177,00 zł ( sto siedemdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Przedmiotem skargi jest decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. Dyrektor z dnia [...] r., nr [...] utrzymująca w mocy decyzję Prezydenta Miasta W. z dnia [...] r., nr [...] określającą "A" (zwanej dalej podatnik, strona, skarżąca) zobowiązanie podatkowe w podatku leśnym na 2013 r.
Powyższe rozstrzygnięcia wydane zostały w oparciu o następujący stan faktyczny i prawny sprawy:
Prezydent Miasta W., po uprzednim wezwaniu do złożenia deklaracji i wszczęciu z urzędu postępowania podatkowego, określił stronie zobowiązanie podatkowe w podatku leśnym na 2013 r. w wysokości 37,00 zł. Wskazał, że na mocy decyzji Wojewody [...] z dnia 11 kwietnia 2012 r., Nr [...] (ostatecznej z dniem 9 czerwca 2012 r.) zezwalającej "A" na realizację inwestycji drogowej pod nazwą "Budowa Obwodnicy Miasta W. w ciągu drogi krajowej nr 35, od km 2 + 350 do km 8 + 250", strona stała się trwałym zarządcą nieruchomości położonych w W., z których część stanowią grunty sklasyfikowane w ewidencji gruntów jako lasy.
Przytaczając treść art. 1 ust.1, ust. 2 i ust. 3, oraz art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o podatku leśnym (tekst jedn. Dz. U. z 2013 r., poz. 465 ze zm., zwanej dalej u.p.l.) wskazał, że grunt sklasyfikowany w ewidencji gruntów jako las, podlega opodatkowaniu podatkiem leśnym, chyba, że został zajęty na wykonywanie innej działalności gospodarczej niż działalność leśna - wówczas obciąża go podatek od nieruchomości. Stwierdził, że w niniejszej sprawie nie zaistniała przesłanka zajęcia gruntów leśnych na prowadzenie działalności gospodarczej, a zatem grunty te podlegają opodatkowaniu podatkiem leśnym.
Wyjaśnił, że zgodnie z art. 22 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowywania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych (Dz. U. z 2013 r., poz. 687, zwanej dalej specustawa drogowa), zwalnia się z podatku od nieruchomości grunty i budynki wchodzące w skład nieruchomości przeznaczonych na realizację dróg publicznych, nabytych po dniu 1 stycznia 2007 r., odpowiednio na własność lub w trwały zarząd m.in. Skarbu Państwa oraz przekazanych "A" na okres wskazany w tym przepisie. Podkreślił, że w aktualnym stanie prawnym zwolnienie dotyczy tylko gruntów podlegających opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości, co wynika bezpośrednio z art. 1b ust. 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. Ustawa o podatku leśnym nie zawiera natomiast takiego zwolnienia. Jeżeli zatem grunty nabyte na budowę dróg publicznych i przekazanych w trwały zarząd "A" są sklasyfikowane w ewidencji gruntów i budynków jako lasy, to podlegają opodatkowaniu podatkiem leśnym do czasu zajęcia ich na prowadzenie innej działalności gospodarczej niż działalność leśna. Zatem to na stronie, w posiadaniu której są sporne grunty, ciąży obowiązek złożenia deklaracji oraz rozliczenia zobowiązania podatkowego z tytułu podatku leśnego na 2013 r.
Zaznaczył także, że przepis art. 22 ust. 2 specustawy drogowej w sposób wyraźny odnosi się do zwolnienia z podatku od nieruchomości nie do zwolnienia z wszystkich podatków, jakim mogą podlegać nieruchomości, w tym podatku leśnego. Przepisu tego nie można traktować jako lex specialis wobec zasad ogólnych, bowiem jego treść nie uzasadnia tego typu wykładni.