W sytuacji, gdy strona nie wniosła odwołania, decyzja wydana przez organ II instancji nosi cechy rażącego naruszeniem prawa /art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa/.
stwierdza nieważność zaskarżonej decyzji w przedmiocie podatku od towarów i usług za styczeń 1996 r.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Rozpatrując stan faktyczny i prawny sprawy Sąd doszedł do następujących ustaleń i wniosków:
Niesporne jest w sprawie, że przedmiotem rozstrzygnięcia decyzji I instancji było określenie skarżącej zwrotu różnicy podatku od towarów i usług, stanowiącego nadwyżkę podatku naliczonego, do odliczenia nad należnym w podatku od towarów i usług za styczeń 1996 r.
Niewątpliwe jest także w sprawie, że organ odwoławszy w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji podkreślił, iż decyzja organu I instancji była wynikiem stwierdzenia nieprawidłowości polegającej na nienaliczaniu podatku należnego w związku z tzw. refakturowaniem kosztów zawartych umów ubezpieczenia samochodów stanowiących przedmioty leasingu operacyjnego.
Również niesporna jest okoliczność, że organ I instancji określając przedmiotowy podatek uznał, iż Spółka zasadnie obniżyła podatek należny o podatek naliczany, wynikający z faktu kupna-sprzedaży samochodów ciężarowych, dając temu jednoznaczny wyraz w uzasadnieniu swej decyzji.
Z odwołania skarżącej Spółki jednoznacznie zaś wynika, iż wnosiła ona o uchylenie decyzji organu I instancji w części dotyczącej zastosowanej sankcji w podatku od towarów i usług.
Czyli przyjąć należy, że skarżąca nie wnosiła odwołania od decyzji organu I instancji w części uznającej za zasadne obniżenie przez Spółkę podatku należnego, wynikający z faktur zakupu samochodów.
Decyzja zatem w tym zakresie stała się decyzją ostateczną.
W sytuacji zatem, gdy nie było w istocie odwołania strony, zaskarżona decyzja wydana została przez organ II instancji z rażącym naruszeniem prawa to jest art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa, jako, że organ odwoławczy tylko wówczas rozpatruje sprawę, gdy jest wniesione przez stronę odwołanie.
Podkreślić należy, że podobne stanowisko zajął Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 17 września 1990 r. III SA 647/90, stwierdzając, iż decyzja organu odwoławczego, która w trybie art. 138 par. 1 Kpa rozstrzyga o decyzji organu I instancji, nie będącej przedmiotem odwołania, jest wydana z rażącym naruszeniem prawa.
Mając na uwadze powyższe uchybienie, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 22 ust. 1 pkt 2 oraz ust. 3 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ oraz art. 555 - orzekł jak w sentencji.
Podkreślić przy tym należy, że z uwagi na rozstrzygnięcie /osnowę/ zaskarżonej decyzji, Sąd nie mógł stwierdzić w części jej nieważności.