Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Henryka Łysikowska (sprawozdawca), Sędziowie: Sędzia NSA Lidia Błystak, Sędzia WSA Tomasz Świetlikowski, Protokolant: Katarzyna Motyl, po rozpoznaniu na rozprawie w Wydziale I w dniu 15 stycznia 2014 r. sprawy ze skargi A. Z., P. Z. i A. Z. o wznowienie postępowania sądowego zakończonego prawomocnym wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 17 marca 2011 r., sygn. akt I SA/Wr 1096/10 w sprawie skargi A. Z. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej we W. Ośrodek Zamiejscowy w L. z dnia [...] lipca 2010 r. nr [...] w przedmiocie zryczałtowanego podatku dochodowego od osób fizycznych za 2003 r. od dochodów nieznajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach przychodu 1. zmienia wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 17 marca 2011 r. sygn. akt I SA/Wr 1096/10 w ten sposób, że uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w L. z dnia [...] lipca 2009 r. nr [...], 2. określa, że uchylone decyzje nie podlegają wykonaniu, 3. zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej we W. na rzecz skarżących kwotę łącznie 3.175 zł(słownie: trzy tysiące sto siedemdziesiąt pięć) tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Jak wynika z ustalonego stanu faktycznego, w sprawie toczyło się postępowanie podatkowe w zakresie ustalenia A. Z. zryczałtowanego podatku dochodowego za 2003 r. od dochodów nieznajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach przychodów, w wyniku którego organ I instancji wydał decyzję ustalającą podatek w kwocie 74.641,00 zł. Następnie decyzją z dnia [...] lipca 2010 r., nr [...], Dyrektor Izby Skarbowej we W. Ośrodek Zamiejscowy w L., uchylił powyższą decyzję i ustalił ten podatek w kwocie 48.264 zł.
W trakcie prowadzonego postępowania organ odwoławczy ocenił, że strona nie wykazała w wiarygodny sposób, że poniesione wydatki i zgromadzone środki znajdują pokrycie w określonych źródłach przychodu lub w posiadanych środkach. Z treści akt wynika, że zasadniczą kwestią sporną była wartość majątku, jakim dysponował podatnik w roku 2003 i latach poprzednich. Bezsporna była natomiast kwestia rozmiaru wydatków poniesionych przez niego w 2003 r.
Uzasadniając rozstrzygnięcie organ odwoławczy wskazał, że podatnik wraz z małżonką w 2003 r. poniósł wydatki w kwocie 212.992,67 zł, w czasie, gdy w jego dyspozycji znajdowały się środki finansowe, co do których stwierdzono, że pochodzą z legalnych źródeł przychodu, w kwocie 84.288,47 zł. Zatem nadwyżka wydatków nad posiadanymi środkami finansowymi wyniosła 128.704,20 zł, wobec czego organ wydatki nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach, przypadających na skarżącego, określił w wysokości 64.352,10 zł, a wysokość zryczałtowanego podatku dochodowego w wysokości 48.264 zł.
Od powyższej decyzji wywiedziono dwie skargi. W pierwszej domagając się uchylenia decyzji, strona podniosła naruszenie przepisów prawa procesowego: art. 165, art. 139 § 1, art. 208 art. 125 § 1, art. 121 § 1 i art. 187 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jednolity Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm., dalej: O.p.), zarzucając prowadzenie postępowania bez formalnego wszczęcia, z przekroczeniem czasowych granic jego prowadzenia, orzekanie w sprawie kwalifikującej się do umorzenia, naruszenie zasady zaufania, sprawności działania oraz wybiórcze zebranie materiału dowodowego i jego jednostronną ocenę. W drugiej ze złożonych skarg strona wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji i zarzuciła naruszenie art. 10 ust. 1 pkt 9), art. 20 ust. 1 i ust. 2 oraz art. art. 30 ust. 1 pkt 7) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity z 2000 r. Dz.U. Nr 14, poz.176 ze zm., dalej: u.p.d.o.f.) poprzez ich niewłaściwe zastosowanie oraz art. 120, art.180, art. 181 § 1, art. 187 § 1, art. 191 i art. 196 § 3 O.p. poprzez wadliwe prowadzenie postępowania dowodowego, odmowę przeprowadzenia wnioskowanych dowodów, brak pouczenia stron o odmowie złożenia zeznań, odpowiedzi na pytania i odpowiedzialności karnej za fałszywe zeznania.
Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 17 marca 2011r., I SA/Wr 1096/10, oddalił skargę podatnika na wskazaną w sentencji decyzję. Podstawę wydania przedmiotowego wyroku stanowił m.in. przepis art. 20 ust. 3 u.p.d.o.f. - w brzmieniu obowiązującym w 2003 r. Sąd zgodził się ze stanowiskiem organu II instancji, uznając że w sposób wyczerpujący dokonał ustaleń w sprawie i prawidłowo zastosował obowiązujące przepisy. Zastrzeżeń Sądu nie budziła zarówno ustalona przez organy podatkowe wysokość poniesionych wydatków, jak i osiąganego przez podatnika dochodu.