Podatki  i  inne świadczenia pieniężne, do  których   mają zastosowanie przepisy Ordynacji  podatkowej, oraz egzekucja t
Tezy

1. Jeżeli ustawodawca nakazuje podatnikom grupować przychody i koszty ich uzyskania w celu ustalenia dochodu z poszczególnych źródeł przychodów, limit wydatków na reprezentację i reklamę prowadzoną w sposób niepubliczny określony w art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /t.j. Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./, które mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodu w części nie przekraczającej 0,25 procent przychodu - musi być ustalany odnośnie do przychodu ze źródła, którego te wydatki dotyczą tzn. z działalności gospodarczej. Nie można zatem zgodzić się ze stanowiskiem, że limit ten powinien być ustalany z uwzględnieniem całości osiągniętych przez podatnika przychodów w trakcie roku podatkowego.

2. Wydatki poniesione na kampanię reklamową w postaci wysłania 50.000 listów reklamowych do losowo wybranych osób nie mogą zostać zaliczone do kosztów reklamy prowadzonej w inny publiczny sposób. Reklama jest prowadzona w sposób publiczny gdy może być dostępna /dostrzegalna/ przez nieokreśloną liczbę osób czyli jej odbiorcami może być potencjalnie nieograniczony, anonimowy krąg osób. Prowadzenie zatem reklamy w sposób zakrojony na szeroka skalę, lecz adresowany do określonej, nie anonimowej liczby odbiorców, znanych z imienia, nazwiska i adresu zamieszkania - nie spełnia kryterium uznania jej za prowadzoną w sposób publiczny.

Uzasadnienie strona 1/6

Urząd Skarbowy na skutek złożenia przez Zbigniewa J. żądania skierowania na drogę postępowania podatkowego sprawy objętej wynikiem kontroli z dnia 11 grudnia 1995 r. wydanego przez Inspektora Kontroli Skarbowej Urzędu Kontroli Skarbowej, decyzją z dnia 7 października 1996 r. ustalił Zbigniewowi J. z tytułu świadczenia usług turystycznych zobowiązania w podatku obrotowym za okres od 1 stycznia 1993 r. do 4 lipca 1993 r. w kwocie 251.064.000 zł /przed denominacją/ oraz ustalił zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych za 1993 r. w kwocie 459.721.000 zł /przed denominacją/, a także zryczałtowany podatek dochodowy w kwocie 209.872.000 /przed denominacją/ od otrzymanych odsetek od udzielonej pożyczki.

W uzasadnieniu swego rozstrzygnięcia Urząd Skarbowy podał, że nie uznał niektórych wydatków ujętych w księdze za koszty uzyskania przychodów.

Z uwagi na brak dokumentu źródłowego nie uznano za koszt uzyskania przychodu kwoty 30.125.000 zł, zaksięgowanej na podstawie dowodu księgowego Z-764, co uznano za sprzeczne z par. 7 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie zasad prowadzenia księgowości.

Ze względu na zawyżenie ponad limit kosztów reprezentacji i reklamy, o kwotę 339.115.300 zł, kwoty tej nie uwzględniono jako kosztu uzyskania przychodu.

Ponadto nie uznana za koszty uzyskania przychodów wydatków w kwocie 101.064.900 zł, wynikających z trzech faktur wystawionych przez kontrahenta E.I.T. uznając, że wydatki te nie były związane z uzyskaniem przychodu.

Od decyzji Urzędu Skarbowego podatnik złożył odwołanie do Izby Skarbowej. Decyzję zaskarżył w całości zarzucając:

1/ naruszenie prawa materialnego, w szczególności art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przez zaniżenie podstawy do obliczenia limitu wydatków na reprezentację i reklamę, a także nieuwzględnienie wydatków na reklamę publiczną;

2/ naruszenie przepisów Kpa w szczególności art. 7 i art. 77 przez pominięcie stwierdzeń zawartych we wniosku o przekazanie sprawy na drogę postępowania podatkowego oraz wyjaśnień prezentowanych w postępowaniu podatkowym.

W uzasadnieniu odwołania podatnik rozwinął swoje zarzuty, w następujący sposób:

1/ Podstawą określenia limitu wydatków na reprezentację i reklamę jest suma przychodów podatnika, w danym roku podatkowym, w tym również przychodów nie podlegających podatkowi dochodowemu.

2/ Bezpodstawnie wyłączono z kosztów działalności wydatki związane z organizacją "Dni Tunezyjskich w Polsce", konferencjami prasowymi oraz wyjazdami informacyjnymi dziennikarzy do Tunezji, jak też z reklamą publiczną w postaci 50.000 ofert wysłanych do losowo wybranych osób.

Koszty tego rodzaju reklamy podlegają, zdaniem podatnika, zaliczeniu do kosztów działalności, poza limitem wydatków na reprezentację i reklamę.

3/ Nie zaliczenie do kosztów uzyskania przychodu, wydatków poniesionych w ramach pobytów "studyjnych" w Tunezji. Wydatki te obejmowały wyjazdy pracowników i dealerów sprzedających ofertę skarżącego, a zatem znajomość przedmiotu oferty przez sprzedawców miała bezpośredni związek z wynikami sprzedaży.

Strona 1/6