Sprawa ze skargi na decyzję Izby Skarbowej w O. w przedmiocie odmowy przyjęcia korekty deklaracji podatkowej VAT
Tezy

1. Żaden przepis ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ nie przewiduje instytucji odmowy przyjęcia przez organ podatkowy skorygowanej deklaracji podatkowej.

W sytuacji kiedy w czasie toczącego się postępowania podatkowego podatnik składa skorygowaną deklarację podatkową w zakresie zobowiązania podatkowego, którego dotyczy kontrola, z uwagi na normę prawną wyrażoną w art. 81 par. 4 pkt 1 ustawy Ordynacja podatkowa czynność taka jest bezskuteczna z mocy prawa, a organ podatkowy w takiej sytuacji może w tym przedmiocie wydać na podstawie art. 216 tej ustawy postanowienie o charakterze deklaratoryjnym.

2. Wydanie przez organ podatkowy na podstawie art. 207 ustawy Ordynacja podatkowa, w czasie toczącego się postępowania podatkowego w przedmiocie wymiaru podatku, decyzji w kwestii wymagającej wydania postanowienia powoduje, że decyzja taka jest wydana bez podstawy prawnej w rozumieniu art. 247 par. 1 pkt 2 tej ustawy. Przepis art. 207 Ordynacji podatkowej stanowi bowiem podstawę prawną jedynie dla wydania decyzji, które rozstrzygają sprawę co do jej istoty albo w inny sposób kończą postępowanie w danej instancji, a nie dla kwestii wynikłych w czasie toczącego się w sprawie postępowania podatkowego.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi "N.-O." spółki z o.o. w B. k/O. na decyzję Izby Skarbowej w O. z dnia 9 lipca 1999 r. (...) w przedmiocie odmowy przyjęcia korekty deklaracji podatkowej VAT-7 - stwierdza nieważność zaskarżonej decyzji i poprzedzającej ją decyzji organu I instancji (...) z dnia 6 stycznia 1999 r.; (...).

Uzasadnienie strona 1/3

Przedmiotem skargi "N.-O." spółki z o.o. w B. k/O. jest decyzja Izby Skarbowej w O. z dnia 22 kwietnia 1999 r. (...), którą utrzymano w mocy decyzję Drugiego Urzędu Skarbowego w O. z dnia 6 stycznia 1999 r. (...) odmawiającą przyjęcia korekty deklaracji VAT-7 za wrzesień 1998 r. Decyzją tą Urząd Skarbowy odmówił przyjęcia II wersji skorygowanej deklaracji VAT-7 za wrzesień 1998 r. złożonej w dniu 6.11.1998 r. oraz III wersji korekty tej deklaracji, która została złożona w Urzędzie w dniu 4.12.1998 r.

W spółce przed złożeniem pierwszej z nieuwzględnionych korekt, w dniu 05 listopada 1998 r., rozpoczęto kontrolę podatkową za wrzesień 1998 r. Kontrolujący dokonując czynności kontrolnych stwierdzili, że Spółka niezgodnie z dokumentami źródłowymi ujęła w rejestrze zakupów inwestycyjnych fakturę zakupu nr 2/98 z dnia 1 września 1998 r. wystawioną przez "N." A/S T., Norwegia. Błędne ujęcie powyższej faktury w rejestrze zakupów znalazło odzwierciedlenie w złożonej w dniu 2 listopada 1998 r. skorygowanej deklaracji VAT-7 za wrzesień 1998 r. i spowodowało zawyżenie wykazanej przez Spółkę do zwrotu kwoty podatku VAT. W dniu 6 listopada 1998 r., a więc dzień po rozpoczęciu kontroli, Spółka "N.-O." złożyła w Urzędzie Skarbowym II-wersję skorygowanej deklaracji VAT-7 za wrzesień 1998 r. wraz z pisemnym wyjaśnieniem przyczyn, które spowodowały zawyżenie wykazanej do zwrotu kwoty podatku i prośbą o przyjęcie przedmiotowej korekty deklaracji. W swojej odmownej decyzji Urząd Skarbowy powołał się na treść par. 78 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 15 grudnia 1997 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 156 poz. 1024 ze zm./, wskazując na fakt złożenia przedmiotowych korekt deklaracji po rozpoczęciu przez Urząd w Spółce kontroli podatkowej za wrzesień 1998 r.

Od decyzji Urzędu Skarbowego Spółka "N.-O." odwołała się do Izby Skarbowej zarzucając naruszenie art. 81 i art. 207 Ordynacji podatkowej. Spółka uważała, że w przedmiotowej sprawie Urząd nie rozstrzygnął o istocie sprawy, stąd winien był wydać postanowienie oraz, że z uwagi na treść art. 81 Ordynacji podatkowej nie był on uprawniony do odmowy przyjęcia korekt deklaracji.

Izba Skarbowa w zaskarżonej decyzji uznała, że zarzuty odwołania nie zasługują na uwzględnienie i stwierdzając, iż brak jest podstaw do uchylenia decyzji Urzędu Skarbowego utrzymała ją w mocy.

W skardze na tą decyzję strona skarżąca zarzuciła decyzji Izby i poprzedzającej ją decyzji Drugiego Urzędu Skarbowego w O. naruszenie art. 207 Ordynacji podatkowej wywodząc, że zaskarżona decyzja nie rozstrzyga sprawy co do istoty, ani nie kończy postępowania. Strona uważa, że decyzją rozstrzygającą sprawę co do istoty jest decyzja określająca wysokość podatku, a nie decyzja proceduralna podjęta w toku postępowania, do której stosuje się art. 216 Ordynacji podatkowej.

Strona 1/3