I SA/ Wr 1201/02 W Y R O K W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 17 czerwca 2004r. Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Andrzej Szczerbiński (sprawozdawca), Sędzia NSA Józef Kremis, Asesor WSA Zbigniew Łoboda, Katarzyna Motyl, Protokolant, po rozpoznaniu w dniu 17 czerwca 2004r. na rozprawie sprawy ze skargi Spółki z o.o. "A w G. na decyzję Izby Skarbowej we W., Ośrodka Zamiejscowego w L. z dnia [...]nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych za 2000 rok oddala skargę.
Zaskarżona decyzja utrzymała w mocy decyzję Inspektora Kontroli Skarbowej z Urzędu Kontroli Skarbowej we W., Ośrodka Zamiejscowego w L. dnia [...] nr [...], którą na podstawie art. 24 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 28 września 1991r. o kontroli skarbowej (Dz. U. z 1999r. nr 54, poz. 572 ze zm.), art. 21 § 1 pkt 1 i § 3 oraz art. 53 § 1 i 4 Ordynacji podatkowej i przepisów ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000r. nr 54, poz. 654 ze zm.) określono Przedsiębiorstwu Automatyki i Pomiarów "A Spółce z o.o. w G. (Ż.) zobowiązanie w podatku dochodowym od osób prawnych za rok 2000 w wysokości [...], zaległość podatkową w wysokości [...] i odsetki za zwłokę od tej zaległości na dzień wydania decyzji w kwocie [...]. Stwierdzono bowiem, że Spółka zawyżyła koszty uzyskania przychodów o wypłacone pracownikom ekwiwalenty pieniężne na pokrycie wydatków szkolnych na rzecz ich dzieci w łącznej kwocie [...], zaniżając o tę kwotę podstawę opodatkowania.
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego Spółka wniosła o uchylenie decyzji zarzucając, podobnie jak w odwołaniu, naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię art. 15 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych oraz art. 121 § 1 Ordynacji podatkowej, który mówi, że postępowanie powinno być prowadzone w sposób budzący zaufanie do organów podatkowych. Powołując się na art. 9 w związku z art. 771 Kodeksu pracy stwierdzono, że warunki wynagrodzenia za pracę i przyznawania innych świadczeń związanych z pracą ustalają układy zbiorowe pracy. Ponieważ układy zbiorowe pracy są źródłem prawa pracy opartym na ustawie, zaspokojenie roszczeń pracowników stanowi koszt uzyskania przychodów. Powołano się przy tym na wyroki NSA z dnia 18 października 1996r. sygn. SA/Kr 591/96 oraz z dnia 25 września 1996r. sygn. SA/Lu 1171-1172/95, w których zawarto tezę, że zaspokojenie opartych na przepisach prawa roszczeń pracowniczych stanowi koszt uzyskania przychodu, a organy podatkowe nie mogą ingerować w treść umów o pracę zwłaszcza odnośnie sposobu wynagradzania. Powołano też wyrok NSA z dnia 13 maja 1998r. sygn. SA/Sz 1354/97 i sformułowany tam pogląd, że powiązanie wydatku z osiągniętym przychodem nie musi posiadać cech bezpośredniości, a koszty należy oceniać pod względem ich celowości, a nie niezbędności i rezultatu, jaki przyniosły w postaci konkretnych przychodów, a nadto wyrok z dnia 16 grudnia 1999r. sygn. SA/Bk 1619/98, zgodnie z którym związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy wydatkiem a przychodem, gdy nie jest wyraźny, należy oceniać w oparciu o zasadę zdrowego rozsądku, a każda sytuacja wymaga odrębnego potraktowania. Świadczenia na pokrycie wydatków szkolnych miały na celu ściślejsze związanie pracowników z zakładem pracy i wypłacone zostały w oparciu o Układ Zbiorowy Pracy i oparty na nim regulamin. Nie było to świadczenie socjalne w rozumieniu ustawy z dnia 4 marca 1994r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, której art. 8 ust. 1 uzależnia przyznawanie takich świadczeń od sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej osoby uprawnionej do korzystania z funduszu. Tymczasem zwrot wydatków szkolnych wypłacany jest pracownikom po równo, niezależnie od ich sytuacji materialnej, nadto corocznie są to duże kwoty. Powołano się też na rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe, zgodnie z którym dodatkowe świadczenia nie mające charakteru deputatu przyznawane na podstawie przepisów szczególnych w postaci kart branżowych, w tym świadczenia na pomoce naukowe dla dzieci, nie stanowią podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne.