Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: S.WSA Zbigniew Łoboda Sędziowie: Asesor WSA Alojzy Wyszkowski S. WSA Katarzyna Radom - sprawozdawca Protokolant: Szymon Krzyszczuk po rozpoznaniu w dniu 17 października 2006 r. na rozprawie sprawy ze skargi A S.A. z siedzibą we W. na decyzję Izby Skarbowej we W. z dnia [...] o nr [...] w przedmiocie określenia zobowiązania w podatku od towarów i usług za grudzień 1996 r. I. uchyla zaskarżoną decyzję, II. stwierdza, że wymieniona w pkt I decyzja nie podlega wykonaniu, III. zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej we W. na rzecz skarżącej A S.A. z siedzibą we W. kwotę 18.261, 30 zł (osiemnaście tysięcy dwieście sześćdziesiąt jeden złotych trzydzieści groszy) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Decyzją z dnia [...] o nr [...] adresowaną do skarżącej spółki A S.A. Izba Skarbowa we W. utrzymała w mocy orzeczenie Inspektora Kontroli Skarbowej określające kwotę zobowiązania w podatku od towarów i usług za grudzień 1996 r. oraz ustalające wysokość dodatkowego zobowiązania podatkowego.
Poczynione w toku postępowania ustalenia wykazały, że skarżąca odliczyła kwotę podatku naliczonego wynikającą z faktur wystawionych przez P. K., który nie zadeklarował i nie odprowadził należnego z tego tytułu podatku, jak również nie posiadał żadnych dokumentów księgowych związanych z tymi transakcjami (w tym także kopii faktur). Powołując się na treść § 54 ust. 4 pkt 2 w związku z ust. 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 21.12.1995 r. w sprawie wykonania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz.U. Nr 154, poz. 797 ze zm.) organ podatkowy stwierdził, iż sporne faktury nie mogą stanowić podstawy do odliczenia podatku naliczonego w nich zawartego, co skutkowało zawyżeniem podatku naliczonego, a w konsekwencji kwoty zobowiązania.
Z poczynionych ustaleń wynikało także, że skarżąca posiadała status Zakładu Pracy Chronionej i na mocy § 1 ust. 1 zarządzenia Ministra Finansów z dnia 7.12.1995 r. w sprawie zaniechania poboru podatku od towarów i usług od zakładów pracy chronionej (M.P. Nr 64, poz. 700 ze zm.) była uprawniona do skorzystania z zaniechania poboru różnicy pomiędzy podatkiem należnym a naliczonym w rozumieniu art.19 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Przy czym, zgodnie z treścią § 1 ust. 3 Zarządzenia, obligowana była do przekazania nadwyżki podatku na rzecz PFRON w terminach przewidzianych dla rozliczeń z tytułu podatku od towarów i usług. Zgodnie z § 1 ust. 5 Zarządzenia zaniechanie nie miało zastosowania m.in. w przypadku gdy Zakład Pracy Chronionej nie przekazał całości kwoty zaniechania na rzecz PFRON. W rozpatrywanej sprawie zawyżając podatek naliczony spółka zaniżyła jednocześnie wpłatę na PFRON, co wyłączało zaniechanie poboru podatku, o którym mowa w Zarządzeniu. Zaniechanie miało charakter przywileju podatkowego, stanowiąc wyjątek od zasady powszechności opodatkowania, winno być odczytywane wg reguł wykładni gramatycznej, co uzasadnia pogląd, że skarżąca utraciła prawo do zaniechania poboru podatku stanowiącego różnicę pomiędzy należnym a naliczonym i to w całości (a nie tylko od niewpłaconej różnicy).
W skardze na powyższą decyzję spółka zarzuciła naruszenie przepisów prawa materialnego § 1 ust. 5 pkt 4 Zarządzenia powołując się na pogląd wyrażony w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19.03.2003 r., zgodnie z którym przepisy § 1 ust. 5 pkt 1 i 4 Zarządzenia dotyczą dwóch różnych stanów faktycznych. Pierwszy z nich odnosi się do sytuacji niewpłacenia kwoty na PFRON, zaś drugi określenia zobowiązania podatkowego w innej wysokości, co wskazuje, że § 1 ust. 5 pkt 1 nie można stosować w odniesieniu do spółki. Wskazując na społeczny cel ww. regulacji podniosła, że żadna z wykładni nie może skutkować określeniem zobowiązania w kwocie [...] (razem z odsetkami [...]), gdy zawyżono podatek naliczonego o kwotę [...]. Jedynie uprawniony wydaje się wniosek, że zaniechanie dotyczy tylko kwoty zawyżenia podatku naliczonego.