Sprawa ze skargi na decyzję Ministra Administracji i Cyfryzacji w przedmiocie odmowy stwierdzenia przejścia własności części nieruchomości
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Magdalena Durzyńska Sędziowie WSA Dorota Apostolidis WSA Anna Wesołowska (spr.) Protokolant starszy sekretarz sądowy Aleksandra Borkowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 maja 2015 r. sprawy ze skargi Zrzeszenia [...] z siedzibą w [...] na decyzję Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia przejścia własności części nieruchomości oddala skargę.

Inne orzeczenia o symbolu:
6281 Regulacje spraw majątkowych
Inne orzeczenia z hasłem:
Inne
Inne orzeczenia sądu:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Inne orzeczenia ze skargą na:
Minister Administracji i Cyfryzacji
Uzasadnienie strona 1/8

Minister Administracji i Cyfryzacji (Minister) decyzją z dnia [...] wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 k.p.a. oraz art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1971 r. o przejściu na osoby prawne Kościoła Rzymskokatolickiego oraz innych kościołów i związków wyznaniowych niektórych nieruchomości położonych na Ziemiach Zachodnich i Północnych (Dz. U. nr 16, poz. 156, dalej "ustawa"), po rozpatrzeniu odwołań od decyzji Wojewody [...] z dnia [...] Gminy [...] oraz Zrzeszenia [...] w [...] (Skarżący), oraz po zbadaniu sprawy z urzędu, uchylił zaskarżoną decyzję w całości oraz odmówił stwierdzenia przejścia na rzecz Skarżącego prawa własności części nieruchomości w postaci samodzielnego niewyodrębnionego lokalu nr [...] znajdującego się w budynku położonym we [...] przy ul. [...].

Decyzja ta wydana została w następującym stanie faktycznym i prawnym :

Wojewoda [...] (Wojewoda) decyzją z dnia [...] z powołaniem się na art. 1 ustawy stwierdził, że z dniem 29 czerwca 1971 r. na rzecz Skarżącego, przeszła własność części nieruchomości, w postaci samodzielnego niewyodrębnionego lokalu Nr [...], przeznaczonego na cele inne niż mieszkaniowe ([...]) o powierzchni [...] m 2 mieszczącego się na drugiej kondygnacji budynku położonego we [...] przy ul. [...] wraz ze związanym tym prawem własności udziałem w [...] części we wspólnych częściach budynku oraz w prawie własności nieruchomości oznaczonej geodezyjnie jako działka Nr [...] obręb [...] o pow. [...] ha. na której posadowiony jest wyżej wymieniony budynek.

Wojewoda przytoczył w uzasadnieniu brzmienie art. 1 ustawy i wskazał, że decyzja właściwego wojewody, o której mowa w przytoczonym wyżej przepisie niewątpliwie jest decyzją deklaratoryjną. Decyzja o takim charakterze poświadcza o powstaniu określonego skutku prawnego z mocy prawa w wyniku zaistnienia przewidzianego prawem stanu faktycznego. Wyjaśnił następnie, że jeżeli przepis art. 1 ustawy uzależnia skuteczność nabycia z mocy prawa z dniem 29 czerwca 1971 r. mienia państwowego przez kościelną osobę prawną jedynie od wykazania, że mienie to w dniu 1 stycznia 1971 r. znajdowało się w wyłącznym faktycznym władaniu tej osoby, to niedopuszczalnym jest kreowanie innych przesłanek, np. dodatkowo uzależniających nabycie tego mienia od wykazania, że nieruchomość ta stanowi własność Skarbu Państwa na dzień wydania decyzji deklaratoryjnej stwierdzającej to nabycie lub, że nie została przed tym dniem oddana w użytkowanie wieczyste. Taka wykładnia tego przepisu nie kłóci się przy tym z powszechnie akceptowanym stanowiskiem, że decyzja stwierdzająca nabycie mienia z mocy prawa, mimo deklaratoryjności, zawiera w sobie element konstytutywny, który przejawia się dopiero od momentu potwierdzenia nabycia określonego prawa w drodze tego aktu, zaś osoba prawna może skutecznie powoływać się na nabyte przez nią prawo, w tym ujawniać je w księdze wieczystej. Ze względu na fakt, że art. 1 miał na celu uregulowanie stanu prawnego określonego typu nieruchomości, to jest stanowiących własność państwową i użytkowanych przez kościelne osoby prawne w dniu wejścia w życie tej ustawy, jako jedyny punkt odniesienia przy wydaniu decyzji na podstawie tego przepisu winien być przyjmowany właśnie ten dzień, tj. 29 czerwca 1971 r. Tym samym decyzja nie mogła uwzględnić żądania Skarżącego, wyrażonego w jego piśmie z dnia 11 lipca 2011 r., aby stwierdzić, że z dniem 29 czerwca 1971 r. wraz z własnością części przedmiotowej nieruchomości na Skarżącego przeszedł również odpowiedni udział w prawie użytkowania wieczystego gruntu. Prawo takie, po pierwsze, nie było bowiem ustanowione na przedmiotowym gruncie w dniu 1 stycznia 1971 r., a po drugie przepis art. 1 ustawy wyraźnie wskazuje, że skutkiem wypełnienia określonych w tym przepisie przesłanek, jest przejście z mocy ustawy prawa własności. Przepis ten w żadnym wypadku nie daje zatem uprawnienia do orzekania, że na jego podstawie na rzecz strony przeszło inne prawo, jak np. prawo użytkowania wieczystego gruntu.

Strona 1/8
Inne orzeczenia o symbolu:
6281 Regulacje spraw majątkowych
Inne orzeczenia z hasłem:
Inne
Inne orzeczenia sądu:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Inne orzeczenia ze skargą na:
Minister Administracji i Cyfryzacji