Sprawa ze skargi na decyzję Wojewody [...] w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie ustalenia odszkodowania za nieruchomość zajętą pod drogę publiczną
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Anna Łukaszewska-Macioch (spr.) Sędziowie WSA Maria Tarnowska asesor WSA Przemysław Żmich Protokolant Katarzyna Babik po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 sierpnia 2007 r. sprawy ze skargi J. S. i Z. S. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] marca 2007 r. nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie ustalenia odszkodowania za nieruchomość zajętą pod drogę publiczną 1) uchyla zaskarżoną decyzję oraz decyzję Starosty [...] z dnia [...] kwietnia 2006 r., nr [...]; 2) stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu.

Uzasadnienie strona 1/4

Wojewoda [...] decyzją nr [...] z dnia [...] marca 2005 r., po rozpatrzeniu odwołania Z. S. i J. S., utrzymał w mocy decyzję Starosty [...] z dnia [...] kwietnia 2006 r. nr [...] orzekającą o umorzeniu postępowania w sprawie ustalenia odszkodowania za część działki nr [...] przylegającej do działki nr [...], położonej w M., a zajętej pod drogę gminną.

Organ pierwszej instancji ustalił, co następuje:

W dniu 5 grudnia 2005 r. wpłynął do Starostwa Powiatowego w M. wniosek Z. S. i J. S. o ustalenie odszkodowania za część działki nr [...] przylegającej do działki nr [...], położonej w M., zajętej pod drogę gminną (ulicę [...]). Zgodnie z art. 73 ustawy z dnia 13 stycznia 1998 r. - Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną (Dz. U. Nr 133, poz. 872 ze zm.) nieruchomości pozostające w dniu 31 grudnia 1998 r. we władaniu Skarbu Państwa lub jednostek samorządu terytorialnego, nie stanowiące ich własności, a zajęte pod drogi publiczne, z dniem 1 stycznia 1999 r. stały się z mocy prawa własnością Skarbu Państwa lub właściwych jednostek samorządu terytorialnego, za odszkodowaniem. Przedmiotowa nieruchomość w dniu 31 grudnia 1998 r. stanowiła już własność Skarbu Państwa, co zostało stwierdzone prawomocnym orzeczeniem Sądu Rejonowego w M. z dnia [...] czerwca 2005 r. sygn. akt [...] Ns [...] o nabyciu przez Skarb Państwa przez zasiedzenie z dniem [...] stycznia 1985 r. własności działki nr [...] i działki nr [...]. Przedmiotowa nieruchomość nie podlega zatem działaniu przepisów art. 73 ustawy - Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną. Z tych względów postępowanie wszczęte wnioskiem Z. S. i J. S. należało umorzyć jako bezprzedmiotowe.

Od decyzji Starosty [...] Z. S. i J. S. odwołali się do Wojewody [...] wnosząc o jej uchylenie. Wskazali na niezgodne z art. 77 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej działanie organu administracji, który bez powiadomienia właścicieli działki wystąpił o stwierdzenie zasiedzenia.

Wojewoda [...] decyzją z dnia [...] marca 2007 r. utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji. W uzasadnieniu decyzji Wojewoda wskazał, że jak wynika z postanowienia Sądu Rejonowego w M. z dnia [...] czerwca 2005 r. sygn. akt [...] Ns [...], termin zasiedzenia nieruchomości przez Skarb Państwa ustalono przed datą 1 stycznia 1999 r., kiedy to nieruchomość mogła stać się własnością publicznoprawną z mocy ustawy z 13 października 1998 r. Fakt, że prawomocne postanowienie o zasiedzeniu wydane zostało w okresie obowiązywania powołanej ustawy jest w sprawie bez znaczenia, gdyż zasiedzenie następuje z upływem terminu określonego w kodeksie cywilnym. Postępowanie staje się bezprzedmiotowe, kiedy żądanie strony jest nieaktualne lub wygasło z mocy prawa. Obowiązek wydania merytorycznej decyzji administracyjnej rozstrzygającej o istocie sprawy w niniejszym przypadku przestał zatem istnieć, bowiem z uwagi na fakt, iż rozstrzygnięcie sprawy przejścia na rzecz Skarbu Państwa przedmiotowej nieruchomości nastąpiło na drodze cywilnej, żądanie administracyjnego ustalenia odszkodowania nie może mieć miejsca. Z przytoczonych względów roszczenie z tytułu przejęcia nieruchomości przez państwo może mieć miejsce wyłącznie na drodze cywilnej. Droga administracyjna w tym przypadku jest wyłączona, co powoduje, że decyzję organu pierwszej instancji w sprawie umorzenia postępowania należało utrzymać w mocy.

Strona 1/4