Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Elżbieta Lenart Sędziowie Sędzia WSA Magdalena Durzyńska (spr.) Sędzia WSA Monika Sawa Protokolant starszy specjalista Joanna Pleszczyńska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 lipca 2019 r. sprawy ze skargi W. G., A. G., G. G., H. M., J. G. i M. G. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] lutego 2019 r. nr [...] w przedmiocie odmowy potwierdzenia prawa do rekompensaty oddala skargę.
Decyzją z [...] lutego 2019r. [...] Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji (dalej jako organ/minister) działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity: Dz. U. z 2018 r., poz. 2096, dalej "kpa") w związku z art. 16 ustawy z dnia 7 kwietnia 2017 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania administracyjnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2017 r. poz. 935) oraz art. 9 ustawy z dnia 8 lipca 2005 r. o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej (tekst jednolity: Dz. U. z 2017 r., poz. 2097, dalej "ustawa"), utrzymał w mocy decyzję Wojewody [...] nr [...] z dnia [...] listopada 2018 r. znak: [...] (sprostowaną postanowieniem nr [...] z dnia [...] stycznia 2019 r., znak: [...]) odmawiającą potwierdzenia W. G., M. G. G., A. G., H. G., G. G. i J. G. (dalej jako skarżący) prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia przez J. G. nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej w miejscowości [...] oraz w miejscowości [...], województwo [...] oraz folwarków [...] i [...] a także uroczyska [...] i [...].
W uzasadnieniu decyzji wskazano, iż poprzednik wnioskodawców J. G. wraz z rodziną przed wojną mieszkał przy [...] w [...] a nie na byłym terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz że po wojnie zamieszkiwał w [...] ([...]), a zatem że nie zostały spełnione przesłanki z art. 2 ustawy (organ przywołał wyrok NSA z 9 października 2014 r., sygn. akt I OSK 2763/13 i z 7 lipca 2017 r., sygn. akt I OSK 2488/16).
Odnośnie do stanu prawnego minister podał, że prawo do rekompensaty na podstawie art. 2 ustawy, przysługuje właścicielowi nieruchomości pozostawionych poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej, jeżeli spełniał on łącznie następujące wymogi:
był w dniu 1 września 1939 r. obywatelem polskim i miał miejsce zamieszkania na byłym terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu przepisów:
a) art. 3 ustawy z dnia 2 sierpnia 1926 r. o prawie właściwym dla stosunków prywatnych wewnętrznych (Dz. U. Nr 101, poz. 580) lub
b) art. 24 Kodeksu Postępowania Cywilnego (Dz. U. z 1932 r. Nr 112, poz. 934), lub
c) § 3-10 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 23 maja 1934 r. wydanego w porozumieniu z Ministrem Skarbu co do § 2 ust. 3-5, z Ministrem Spraw Wojskowych co do § 20, 21, 22, 24 ust. 3, § 49 ust. 1 i 2, § 55 i § 56 oraz z Ministrem Spraw Zagranicznych co do § 18 ust. 1 i 2, § 51 i § 55, o meldunkach i księgach ludności (Dz. U. Nr 54, poz. 489)
- oraz opuścił byłe terytorium Rzeczypospolitej Polskiej z powodu wojny lub z tych przyczyn nie mógł na nie powrócić;
2) posiada obywatelstwo polskie.
Organ podkreślił także, że J. G. nie powrócił na obecne terytorium państwa polskiego, po wojnie zamieszkiwał w [...] ([...]), gdzie zmarł dnia [...] stycznia 1983 r. W tym zakresie minister wskazał też na oświadczenia stron postępowania, wg których od czasu wybuchu II Wojny Światowej, aż do śmierci ojciec przede wszystkim zamieszkiwał we [...], na emigracji.