Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: , Przewodniczący sędzia WSA Jolanta Dargas (spr.), sędzia WSA Anna Falkiewicz-Kluj, sędzia WSA Iwona Kosińska, po rozpoznaniu w dniu 4 marca 2022 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi E. M., A. M., M. M.(1), M. M.(2), P. K. i P. S. na decyzję Ministra Klimatu i Środowiska z dnia [...] lutego 2021 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę.
Zaskarżoną decyzją z dnia 5 lutego 2021 r. nr DLP-II.680.5.2015.JJ Minister Klimatu i Środowiska uchylił decyzję Ministra Środowiska z dnia 14 listopada 2018 r. nr DLP-II.680.5.2015.JJ i odmówił w całości stwierdzenia nieważności decyzji Ministra Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego z 13 marca 1960 r. nr GM-2-1029/630 oraz decyzji Rejonu Lasów Państwowych w P. z 14 listopada 1958 r. nr NT-102/1/58.
W sprawie ustalono następujący stan faktyczny i prawny:
Decyzją Ministra Środowiska z 14 listopada 2018 r. nr DLP-II.680.5.2015.JJ odmówiono stwierdzenia nieważności decyzji Ministra Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego z 13 marca 1960 r. nr GM-2-1029/630 oraz decyzji Rejonu Lasów Państwowych w P. z 14 listopada 1958 r. nr NT-102/1/58.
Wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy złożył M. M.
Minister Klimatu i Środowiska ponownie rozpatrując sprawę wskazał, że pismem nadanym w dniu 10 listopada 2018 r. strona przesłała Ministrowi Środowiska odpis skróconego aktu zgonu P. S., z którego wynika, że zmarł on w dniu [...] listopada 2018 r. Wraz z aktem zgonu strona przesłała wypis aktu poświadczenia dziedziczenia (Repertorium [...]), którym notariusz poświadczył, że spadek po P. S. nabył wprost brat P. S.
W konsekwencji decyzja Ministra Środowiska z 14 listopada 2018 r. nr DLP-II.680.5.2015.JJ, została skierowana do nieżyjącego P. S., a skierowanie decyzji do osoby zmarłej, która w chwili wydania nie miała już przymiotu strony, jest wadliwością decyzji powodującą stwierdzenie jej nieważności (art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a.).
Wobec powyższego Minister ww. decyzję w trybie II instancji uchylił i w tym zakresie orzekł co do istoty sprawy.
Organ nadzoru wyjaśnił, że przejęcie przedmiotowej nieruchomości na własność Skarbu Państwa nastąpiło na podstawie art. 9 ustawy z 12 marca 1958 r. o sprzedaży państwowych nieruchomości rolnych oraz uporządkowaniu niektórych spraw związanych z przeprowadzeniem reformy rolnej i osadnictwa rolnego. W myśl art. 9 ww. ustawy, nieruchomości rolne i leśne, objęte we władanie Państwa do dnia wejścia w życie niniejszej ustawy, przejmuje się na własność Państwa bez względu na ich obszar, jeżeli znajdują się one nadal we władaniu Państwa lub zostały przekazane przez Państwo w użytkowanie innym osobom fizycznym lub prawnym. Nieruchomości te przejmuje się bez odszkodowania, a długi i ciężary zabezpieczone na tych nieruchomościach umarza się, z wyjątkiem służebności gruntowych, których utrzymanie w mocy uznane zostanie za niezbędne. W ust. 2 ww. przepisu wskazano, że przepis ust. 1 nie dotyczy gruntów wymienionych w art. 2 ustawy z dnia 13 lipca 1957 r. o uchyleniu dekretu z dnia 9 lutego 1953 r. o całkowitym zagospodarowaniu użytków rolnych (Dz.U. Nr 39, poz. 173) oraz gruntów objętych we władanie Państwa na podstawie przepisów dekretu z dnia 26 kwietnia 1949 r. o nabywaniu i przekazywaniu nieruchomości niezbędnych dla realizacji narodowych planów gospodarczych (Dz.U. z 1952 r. Nr 4, poz. 31). Natomiast zgodnie z ust. 3 ww. artykułu, o przejęciu nieruchomości rolnych na własność Państwa orzeka terenowy organ administracji państwowej o właściwości szczególnej do. spraw gospodarki gruntami stopnia podstawowego, a o przejęciu nieruchomości leśnych -dyrektor okręgowego zarządu lasów państwowych. O uznaniu służebności za niezbędne orzeka organ właściwy do wydania decyzji o przejęciu nieruchomości na własność Państwa. Zgodnie z art. 9 ust. 4 ww. ustawy, postępowanie sądowe o przywrócenie posiadania lub wydanie nieruchomości określonych w ust. 1 podlega umorzeniu, a niewykonane tytuły egzekucyjne zasądzające te roszczenia są pozbawione skutków prawnych.