Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Dorota Apostolidis (spr.) Sędziowie WSA Dariusz Chaciński WSA Joanna Skiba Protokolant sekretarz sądowy Tomasz Noske po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 lutego 2017 r. sprawy ze skargi M. P. na decyzję Ministra Skarbu Państwa z dnia [...] czerwca 2015 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę
Minister Skarbu Państwa decyzją z dnia [...] czerwca 2015 r., nr [...], utrzymał w mocy własną decyzję z dnia [...] lutego 2015 r., nr [...], o odmowie stwierdzenia nieważności decyzji Wojewody [...] z dnia [...] grudnia 2012 r., nr [...], odmawiającej potwierdzenia M.P. prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia przez A.M. nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej, położonej w miejscowości L., gm. N., powiat Z., woj. [...].
Decyzja Ministra Skarbu Państwa wydana została w następującym stanie faktycznym i prawnym:
Wojewoda [...] decyzją z dnia [...] grudnia 2012 r., nr [...], odmówił potwierdzenia M.P. prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia przez A.M. opisanej powyżej nieruchomości.
W dniu 12 listopada 2014 r. M.P. złożył do Ministra Skarbu Państwa wniosek o stwierdzenie nieważności ww. decyzji Wojewody [...]. wnioskodawca wskazał art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. jako podstawę prawną złożonego wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji.
Decyzją z dnia [...] lutego 2015 r., nr [...] , Minister Skarbu Państwa odmówił stwierdzenia nieważności powołanej decyzji Wojewody [...].
Pismem z dnia 24 marca 2015 r. (data stempla pocztowego) M.P.złożył wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy. We wniosku podniósł, że stanowisko organu, wyrażone w decyzji z dnia [...] grudnia 2012 r., iż każdy ze spadkobierców musiał złożyć wniosek w nieprzekraczalnym terminie 31 grudnia 2008 r. stanowi rażące naruszenie prawa.
Minister Skarbu Państwa, po rozpoznaniu wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy, decyzją z dnia [...] czerwca 2015 r. utrzymał w mocy własną decyzję z dnia [...] lutego 2015 r., uznając ja za prawidłową. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia Minister stwierdził, że postępowanie o stwierdzenie nieważności decyzji jest postępowaniem nadzwyczajnym. Przedmiotem tego postępowania jest ustalenie, czy ostateczna decyzja administracyjna, dotknięta jest jedną z wad enumeratywnie wymienionych w art. 156 § 1 kpa. Stwierdzenie nieważności jest bowiem instytucją umożliwiającą wycofanie z obrotu prawnego aktu administracyjnego dotkniętego rażącymi wadami materialno-prawnymi. Stwierdzenie nieważności decyzji działa ex tunc. Decyzja taka traci swą moc obowiązującą od dnia jej wydania. Jednocześnie z uwagi na fakt, iż instytucja nieważności decyzji stanowi ograniczenie zasady trwałości decyzji administracyjnych, określonej w art. 16 k.p.a. może ona być stosowana po zaistnieniu ściśle określonych w art. 156 § 1 k.p.a. przesłanek. Jedną z przesłanek do stwierdzenia nieważności decyzji jest wydanie decyzji z rażącym naruszeniem prawa (art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a.).