Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Dariusz Chaciński Sędziowie: WSA Joanna Skiba WSA Elżbieta Sobielarska (spr.) Protokolant Anna Traczyk po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 1 lipca 2010 r. sprawy ze skargi A. L. na decyzję Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia [...] stycznia 2010 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę
Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego decyzją z dnia [...] stycznia 2010 r. nr [...], po rozpoznaniu wniosku A. L. o ponowne rozpatrzenie sprawy zakończonej decyzją Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia [...] października 2009 r. nr [...] odmawiającą stwierdzenia nieważności decyzji Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w L. z dnia [...] października 1985 r. nr [...] wpisującej do rejestru zabytków dom mieszkalny (kamienicę), znajdujący się w R. przy ul. [...], utrzymał w mocy ww. decyzję.
W uzasadnieniu organ przedstawił następująco stan faktyczny:
Decyzją z dnia [...] października 1985 r. Wojewódzki Konserwator Zabytków w L. wpisał do rejestru zabytków dom mieszkalny (kamienicę), znajdujący się w R. przy ul. [...].
Pismem z dnia 18 lutego 2009 r. A. L. reprezentowana przez pełnomocnika wniosła o stwierdzenie nieważności ww. decyzji Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w L. z dnia [...] października 1985 r. We wniosku Skarżąca podniosła, że badana decyzja została wydana z rażącym naruszeniem przepisów postępowania, tj. art. 7 i 77 § 1 kpa, art. 80 kpa, art. 107 § 1 - 3 kpa oraz 108 § 1 kpa.
Organ nadzorczy decyzją z dnia [...] października 2009 r. odmówił stwierdzenia nieważności ww. decyzji Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w L..
A. L. złożyła wniosek ponowne rozpatrzenie sprawy, zarzucając przedmiotowej decyzji rażące naruszenie art. 7 i art. 77 § 1, art. 80, art. 107 § 1 - 3 oraz 108 § 1 kpa.
Minister Infrastruktury rozpoznając ponownie sprawę wskazał, że zgodnie z art. 156 § 1 pkt 2 kpa, właściwy organ jest zobowiązany do stwierdzenia nieważności decyzji wydanej z rażącym naruszeniem prawa. Z treści tego przepisu wynika, że przesłanką stwierdzenia nieważności decyzji administracyjnej nie jest każde naruszenie prawa, lecz te o charakterze rażącym. Stwierdzenie rażącego naruszenia prawa w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 kpa, w stosunku do przepisów prawa procesowego jest czymś wyjątkowym. W odniesieniu do tych przepisów można byłoby zatem mówić o rażącym ich naruszeniu wówczas, gdyby w sposób nie budzący wątpliwości, a więc oczywisty, nie zastosowano ich w trakcie prowadzonego postępowania lub zastosowano je nieprawidłowo, a naruszenie to pozostaje w związku z ostatecznym rozstrzygnięciem sprawy w tym sensie, że spowodowało wydanie decyzji, której rozstrzygnięcie jest nie do pogodzenia z wymaganiami praworządności.
Organ nadzorczy podniósł ponadto, że decyzje o wpisie zabytku do rejestru wydawane są w ramach tzw. uznania administracyjnego. Przepisy ustawy z dnia 15 lutego 1962 r. o ochronie dóbr kultury (Dz. U. z 1999 r. Nr 98, poz. 1150 ze zm.) obowiązującej w dniu wydania przez Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w L. przedmiotowej decyzji, nie wskazywały w jakich sytuacjach zabytek powinien być wpisany do rejestru, pozostawiając to ocenie organu pierwszej instancji. O rażącym naruszeniu prawa w takim przypadku można by było mówić w sytuacji, gdy na skutek szczególnie istotnego naruszenia ram swobody oceny lub uznania, do rejestru zabytków został wpisany obiekt, który nie posiadał żadnej wartości historycznej, naukowej ani artystycznej. Należy przy tym podkreślić, że fakt ten musiałby być oczywisty, gdyż postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji nie może prowadzić do ponownego merytorycznego rozpatrywania sprawy. Odnosząc się natomiast do kwestii nadania decyzji administracyjnej rygoru natychmiastowej wykonalności, organ nadzorczy stwierdził, że w tym zakresie organ administracji również działa w ramach uznania administracyjnego.