Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Monika Sawa, asesor WSA Iwona Ścieszka (spr.), sędzia WSA Łukasz Trochym, Protokolant referent Agnieszka Stefańska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 grudnia 2021 r. sprawy ze skargi Prezydenta [...] na decyzję Ministra Rozwoju, Pracy i Technologii z dnia [...] stycznia 2021 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę.
Minister Rozwoju, Pracy i Technologii (dalej: Minister) decyzją z [...] stycznia 2021 r., działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 w związku z art. 127 § 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2020 r., poz. 256, dalej: k.p.a.), po rozpoznaniu wniosku E. S., A. W. (obecni następcy prawni: P. B. i J. K.), A. M., P. L., K. K., A. K., A. P. o ponowne rozpatrzenie sprawy utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z [...] grudnia 2011 r. stwierdzającą nieważność decyzji Ministerstwa Gospodarki Komunalnej z dnia [...] kwietnia 1955 r. oraz utrzymanego nią w mocy orzeczenia administracyjnego Prezydium Rady Narodowej w [...] z dnia [...] października 1954 r. o odmowie przyznania dotychczasowym właścicielom prawa własności czasowej do gruntu nieruchomości [...] położonej przy ul. [...], ozn. nr hip. [...], w części dotyczącej sprzedanych lokali nr [...] w budynku przy ul. [...] oraz udziałów przypadających właścicielom tych lokali w części gruntu oddanego im w użytkowanie wieczyste.
Minister uwzględnił, że decyzją z [...] kwietnia 1993 r. Minister Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa stwierdził nieważność decyzji Ministerstwa Gospodarki Komunalnej z [...] kwietnia 1955 r. oraz utrzymanego nią w mocy orzeczenia administracyjnego Prezydium Rady Narodowej w [...] z [...] października 1954 r. odmawiającego dotychczasowym właścicielom prawa własności czasowej do gruntu nieruchomości [...] położonej przy ul. [...], ozn. nr hip. [...].
Następnie, Prezes Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast decyzją z [...] czerwca 1999 r., działając z urzędu, stwierdził nieważność ww. decyzji Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z [...] kwietnia 1993 r. w części dotyczącej lokali nr [...] w budynku położonym przy ul. [...] i odpowiadającego im prawa użytkowania wieczystego ułamkowej części gruntu.
Wnioskiem z [...] grudnia 2003 r. T. J., M. P., M. P., M. P., J. P., M. K. wystąpili o stwierdzenie wydania orzeczeń dekretowych z [...] kwietnia 1955 r. i [...] października 1954 r. z naruszeniem prawa w części dotyczącej lokali nr [...] i [...] w budynku położonym przy ul. [...] w [...].
Minister Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej decyzją z [...] grudnia 2011 r. stwierdził nieważność decyzji Ministerstwa Gospodarki Komunalnej z [...] kwietnia 1955 r. oraz utrzymanego nią w mocy orzeczenia administracyjnego Prezydium Rady Narodowej w [...] z [...] października 1954 r. odmawiającego przyznania dotychczasowym właścicielom prawa własności czasowej do gruntu nieruchomości [...] położonej przy ul. [...], ozn. nr hip. [...], w części dotyczącej sprzedanych lokali nr [...] w budynku położonym przy ul. [...] oraz udziałów przypadających właścicielom tych lokali w części gruntu oddanego im w użytkowanie wieczyste. W uzasadnieniu decyzji nadzorczej organ wskazał, że teren przedmiotowej nieruchomości w obowiązującym w dacie wydania orzeczeń dekretowych planie zagospodarowania przestrzennego przeznaczony został pod zabudowę luźną lub grupową o 2 kondygnacjach, natomiast wówczas na przedmiotowym gruncie znajdował się budynek mieszkalny 3-kondygnacyjny, a zatem było możliwe dalsze korzystanie przez dotychczasowych właścicieli z gruntu przedmiotowej nieruchomości. Tym samym Minister uznał, że organy dekretowe, odmawiając przyznania prawa własności czasowej dotychczasowym właścicielom nieruchomości, wskazując w uzasadnieniu przeznaczenie w planie pod zabudowę mieszkaniową społeczną, rażąco naruszyły prawo wydając zaskarżone orzeczenie z dnia [...] października 1954 r. i decyzję z dnia [...] kwietnia 1955 r. Jednocześnie, zdaniem organu, w przedmiotowej sprawie nie zaistniały nieodwracalne skutki prawne, co pozwoliło stwierdzić nieważność orzeczeń dekretowych w zakresie lokali nr [...] i [...] w budynku położonym przy ul. [...].