Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Iwona Kosińska (spr.) Sędziowie: WSA Daniela Kozłowska WSA Maria Tarnowska Protokolant Jolanta Dominiak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 listopada 2009 r. sprawy ze skargi [...] Sp. z o. o. z siedzibą w K. na decyzję Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia [...] lutego 2009 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę.
Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego decyzją z dnia [...] lutego 2009 r. nr [...], po rozpatrzeniu wniosku [...] Sp. z o.o. z siedzibą w K. o ponowne rozpatrzenie sprawy, uchylił własną decyzję z dnia [...] marca 2007 r. nr [...] dotyczącą odmowy stwierdzenia nieważności decyzji [...] Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków z dnia [...] czerwca 2006 r. nr [...], w części odnoszącej się do skierowania jej do A. L. i A. L. Równocześnie orzekając w tym zakresie, Minister stwierdził nieważność wskazanej decyzji [...] Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków z dnia [...] czerwca 2006 r., w części odnoszącej się do skierowania jej do A. L. i A. L. W pozostałym zakresie organ nadzoru utrzymał w mocy własną decyzję z dnia [...] marca 2007 r.
Z uzasadnienia zaskarżonej decyzji wynika, że [...] września 2006 r. spółka [...] z siedzibą w K., na podstawie art. 156 § 1 pkt 5 lub 6 kpa (jak to zostało określone we wniosku), złożyła wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji [...] Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków z [...] czerwca 2006 r. nakazującej firmie [...] Sp. z o.o. doprowadzenie [...] budynku przy ul. [...] w K., w obrębie [...], do stanu zgodnego z projektem budowlanym i projektem zamiennym, stanowiącym podstawę wydania zezwoleń konserwatorskich, w terminie do [...] lipca 2006 r. Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego decyzją z [...] marca 2007 r. nie znajdując podstaw do uwzględnienia tego wniosku, odmówił stwierdzenia nieważności wskazanej decyzji [...] Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków.
Nie zgadzając się z tym rozstrzygnięciem spółka [...] wniosła o ponowne rozpatrzenie sprawy. Podniosła, że kwestionowana decyzja jest niewykonalna (art. 156 § 1 pkt 5 kpa), a jej wykonanie wywołałoby czyn zagrożony karą (art. 156 § 1 pkt 6 kpa). Ponadto została wydana z rażącym naruszeniem: art. 7, 10, 77 i 79 kpa, a zatem podstawą do stwierdzenia jej nieważności winien być art. 156 § 1 pkt 2 kpa. Dodatkowo w piśmie z [...] lipca 2007 r. wnioskodawca skazał, że kwestionowana decyzja narusza także art. 45 ust 1 pkt 2 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (Dz. U. Nr 162, poz. 1568, ze zm.) i została skierowana do osób niebędących stroną postępowania, co wyczerpuje przesłanki z art. 156 § 1 pkt 4 kpa.
Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego rozpatrując złożony wniosek stwierdził, że nie może on zostać w zasadniczej części uwzględniony. W uzasadnieniu zajętego stanowiska organ nadzoru wyjaśnił, że przedmiotowa decyzja [...] Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków z [...] czerwca 2006 r. wymieniała jako strony postępowania A. L. i A. L. Stosownie natomiast do odpisu z księgi wieczystej [...], w dacie jej wydania osoby te nie były współwłaścicielami nieruchomości, na której znajduje się przedmiotowy budynek. Nie przysługiwał im zatem przymiot strony w postępowaniu zakończonym tą decyzją. Wobec powyższego organ nadzorczy podniósł, że zgodnie z art. 156 § 1 pkt 4 kpa organ administracji publicznej stwierdza nieważność decyzji, która została skierowana do osoby niebędącej stroną w sprawie. Analizując powyżej wskazaną przesłankę stwierdzenia nieważności, Minister zauważył, że należy jednak uwzględnić okoliczności, które zgodnie z doktryną i orzecznictwem sądowoadministracyjnym mają wpływ na ocenę zaistnienia tej przesłanki. Decyzja [...] Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków wymienia jednocześnie jako strony postępowania obok A. L. i A. L., czyli osób nieposiadających przymiotu strony, także podmioty będące stroną w sprawie tj. np. [...] Sp. z o.o. W takiej sytuacji organ nadzoru stanął na stanowisku, że poddana kontroli decyzja nie staje się nieważna w całości, a jedynie w stosunku do podmiotów niebędącego stroną w sprawie. Zatem decyzja taka jest nieważna w części dotyczącej osoby niebędącej stroną, o ile nie ma między prawami i obowiązkami podmiotu niebędącego stroną w sprawie a stroną wzajemnych powiązań. Na potwierdzenie swojego stanowiska Minister przywołał wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 27 października 2000 r. sygn. akt IV SA 1770/98 i odnosząc jego treść do niniejszej sprawy wyjaśnił, że decyzja [...] Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków nakazywała Spółce doprowadzenie budynku przy ul. [...] w K. do stanu zgodnego z projektem budowlanym i projektem zamiennym, w obrębie [...], w terminie do [...] lipca 2006 r. Zatem oznaczenie w tej decyzji A. L. i A. L. jako stron postępowania nie powoduje, że nie może ona wywołać przewidzianych w niej skutków wobec podmiotów posiadających przymiot strony w tym postępowaniu.