Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Magdalena Durzyńska Sędziowie WSA Agnieszka Jędrzejewska-Jaroszewicz WSA Dariusz Pirogowicz (spr.) Protokolant sekretarz sądowy Monika Bodzan po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 lipca 2017 r. sprawy ze skargi K. Ł. oraz reprezentowanych przez kuratora dla osób nieobecnych F. E., A.Y. i M.K. na decyzję Ministra Rozwoju i Finansów z dnia [...] lutego 2017 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności orzeczenia 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz decyzję Ministra Rozwoju z dnia [...] marca 2016 r. nr [...] 2. zasądza od Ministra Rozwoju i Finansów na rzecz skarżących F. E., A. Y., M.K. i K.Ł. solidarnie kwotę 680 (sześćset osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Minister Rozwoju i Finansów decyzją z [...] lutego 2017 r. nr [...], po ponownym rozpatrzeniu sprawy, utrzymał w mocy decyzję Ministra Rozwoju z [...] marca 2016 r. nr [...], którą orzekł: o odmowie stwierdzenia nieważności orzeczenia Ministra Przemysłu i Handlu z [...] lutego 1948 r. nr [...] w zakresie dotyczącym przejęcia na własność Państwa przedsiębiorstwa p.n. "[...]"[...]-[...], ul. [...] [...], oraz o odmowie stwierdzenia nieważności orzeczenia Ministra Przemysłu i Handlu wydanego w porozumieniu z Przewodniczącym Komisji [...] z [...] listopada 1952 r. o zatwierdzeniu protokołu zdawczo odbiorczego ww. przedsiębiorstwa - w zakresie udziałów M. B. i S. B. w spółce z o.o. [...] sp. z o.o.
Decyzja Ministra Rozwoju i Finansów wydana została przy następujących ustaleniach stanu faktycznego i ocenie prawnej sprawy.
Na terenie [...] przy ul. [...] [...] prowadzone było przedsiębiorstwo zarejestrowane w [...] pod nr [...], działające pod firmą "[...] "[...]"" sp. z o.o., utworzone umową spółki z [...] czerwca 1932 r.(rep. Nr [...]), zmienioną aktem notarialnym z [...] listopada 1934 r. rep. Nr [...]. Zgodnie ze zmianami do umowy spółki wprowadzonymi w 1934 r. miała mieć ona charakter czasowy - do końca roku 1937 r., bez prawa wspólników do milczącego przedłużania czasu jej trwania. Jedynymi zaś jej udziałowcami byli M. B. (posiadający w spółce [...] udziałów), I. B. (posiadający [...] udziały) oraz S. B. (posiadająca [...[ udziałów). Tytułem aportu przy zawiązywaniu spółki M. B. wniósł na okres trwania spółki do jej "wyłącznego użytkowania bez wyłączenia lub ograniczenia całą posiadaną przez niego prawem własności Osadę w [...] nr [...]", objętą dawnym rep. hip. nr [...] i nr [...] (obecnie uregulowaną w księdze wieczystej nr KW [...]). Uchwałą wspólników z [...] grudnia 1937 r. nr [...], spółka została rozwiązana i postawiona w stan likwidacji, a na jej likwidatora powołano M. B.. Proces likwidacji nie został formalnie zakończony. W okresie wojny przedsiębiorstwo przejęte zostało przez władze okupacyjne, a od [...] marca 1945 r. przeszło pod Tymczasowy Zarząd Państwowy, wykonywany przez [...]. Z rejestru handlowego wykreślone zostało [...] czerwca 1949 r. w związku z jego nacjonalizacją.
Przedmiotowe przedsiębiorstwo zostało ujęte w [...] wykazie przedsiębiorstw przejmowanych na własność Państwa na podstawie art. 3 ustawy z dnia 3 stycznia 1946 r. o przejęciu na własność państwa podstawowych gałęzi gospodarki narodowej (Dz.U. Nr 3, poz. 17 ze zm.) przywoływanej dalej jako: "ustawa nacjonalizacyjna", ogłoszonym w [...] Dzienniku Wojewódzkim z [...] listopada 1946 r. Nr [...], poz. [...].
W związku ze zgłoszonymi przez M. B. zarzutami, w których kwestionował możliwość zatrudnienia w przedsiębiorstwie na jedną zmianę nawet 50 pracowników, Wojewódzka Komisja [...], przeprowadziła w dniu [...] maja 1947 r. rozprawę, na której przedstawiciel właściciela wnosił o przeprowadzenie dowodu ze znawcy na okoliczność możliwości zatrudnienia w przedsiębiorstwie. Natomiast Przedstawiciel [...] podawał, że Fabryka zatrudniała do 1939 r. [...] osób na jedną zmianę, w okresie okupacji [...], a w roku 1945 - [...]. Zdolność zatrudnienia przy produkcji wynosi zaś od [...] do [...] pracowników na jedną zmianę. W związku z czym Komisja postanowieniem z [...] maja 1947 r. postanowiła przedstawić Ministrowi Przemysłu i Handlu wniosek o wydanie orzeczenia o przejęciu przedsiębiorstwa, wychodząc z założenia, że skoro w okresie okupacji przedsiębiorstwo zatrudniało [...] pracowników, a w 1947 r. na jedną zmianę [...]-do [...] to faktyczna zdalność zatrudnienia na jedną zmianę wynosiła w dacie wejścia w życie ustawy nacjonalizacyjnej ponad [...] pracowników i w tej sytuacji za niezasadne uznawała dopuszczenia dowodu ze znawcy.