Sprawa ze skargi na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji w przedmiocie odmowy uchylenia decyzji
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Elżbieta Lenart (spr.), Sędziowie sędzia WSA Joanna Skiba, sędzia WSA Przemysław Żmich, Protokolant specjalista Dorota Kwiatkowska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 września 2019 r. sprawy ze skargi Gminy Miasta [...] na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...]stycznia 2019 r. nr [...] w przedmiocie odmowy uchylenia decyzji oddala skargę.

Uzasadnienie strona 1/7

Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji decyzją z [...] stycznia 2019 r., nr [...] - po rozpatrzeniu wniosku Gminy Miasta [...] o ponowne rozpatrzenie sprawy - utrzymał w mocy własną decyzję z [...] czerwca 2018r., nr [...] odmawiającą uchylenia decyzji Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji Nr [...] z [...] stycznia 2009 r., utrzymującą w mocy własną decyzję Nr [...] z [...] października 2008 r., stwierdzającą nieważność decyzji komunalizacyjnej Wojewody [...] z [...] kwietnia 1991r., Nr [...] - w części dotyczącej działki nr [...] obr. [...].

Decyzja powyższa wydana została w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy.

Decyzją Nr [...] z [...] października 2008 r. - utrzymaną w mocy decyzją Nr [...] z [...] stycznia 2009 r. - Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji stwierdził nieważność decyzji Wojewody [...] z [...] kwietnia 1991 r., nr [...], w części dotyczącej stwierdzenia, że Gmina [...] z mocy prawa nabyła nieodpłatnie własność działki nr [...] obr. [...], położonej na terenie m. [...], opisanej w karcie inwentaryzacyjnej nr [...], stanowiącej integralną część decyzji.

Z wnioskiem o wznowienie postępowania zakończonego ww. decyzją Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji Nr [...] z dnia [...] stycznia 2009 r. wystąpił Prezydent Miasta [...] - jako podstawę wniosku wskazując wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 12 maja 2015 r., sygn. akt: P 46/13, orzekający o niezgodności art. 156 § 2 kpa, w zakresie, w jakim nie wyłącza dopuszczalności stwierdzenia nieważności decyzji wydanej z rażącym naruszeniem prawa, gdy od wydania decyzji nastąpił znaczny upływ czasu, a decyzja była podstawą nabycia prawa lub ekspektatywy, z art. 2 Konstytucji RP.

Po przeprowadzeniu wstępnego postępowania wyjaśniającego - które wykazało, że wniosek pochodzi od strony postępowania, zawiera podstawę wznowienia (art. 145a § 1 kpa) i został złożony w terminie przewidzianym w art. 145a § 2 kpa - Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji postanowieniem z [...] września 2016 r., nr [...] wznowił postępowanie w tej sprawie.

Następnie zaś decyzją z [...] czerwca 2018r., nr [...], odmówił uchylenia własnej decyzji Nr [...] z [...] stycznia 2009 r.

W uzasadnieniu decyzji podniósł, że przepisy dotyczące wznowienia postępowania mają charakter szczególnej regulacji prawnej, która w drodze wyjątku i tylko w określonych sytuacjach dopuszcza możliwość wzruszenia ostatecznej decyzji. Przypadki te zostały wymienione w art. 145 § 1, art. 145a § 1 i w art. 145b § 1 kpa.

W przedmiotowej sprawie podstawę wniosku stanowił art. 145a § 1 kpa - zgodnie z którym można żądać wznowienia postępowania w przypadku, gdy Trybunał Konstytucyjny orzekł o niezgodności aktu normatywnego z Konstytucją, umową międzynarodową lub z ustawą, na podstawie którego została wydana decyzja.

W przedmiotowej sprawie strona skarżąca powołała się na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 12 maja 2015 r., sygn. akt P 46/13, orzekający o niezgodności art. 156 § 2 kpa, w zakresie, w jakim nie wyłącza dopuszczalności stwierdzenia nieważności decyzji wydanej z rażącym naruszeniem prawa, gdy od wydania decyzji nastąpił znaczny upływ czasu, a decyzja była podstawą nabycia prawa lub ekspektatywy, z art. 2 Konstytucji RP.

Strona 1/7