Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Elżbieta Sobielarska Sędziowie Sędzia WSA Daniela Kozłowska Sędzia WSA Maria Tarnowska (spr.) Protokolant Monika Chorzewska-Korczak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 sierpnia 2009 r. sprawy ze skargi J. T. na decyzję Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów z dnia [...] stycznia 2009 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wznowienia postępowania 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz decyzję Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów z dnia [...] listopada 2008 r. nr [...]; 2. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu; 3. zasądza od Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów na rzecz skarżącego J. T. kwotę 200 (dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Centralna Komisja do Spraw Stopni i Tytułów decyzją z dnia [...] stycznia 2009 r. nr [...], po rozpatrzeniu wniosku J. T. z dnia 9 grudnia 2008 r. o ponowne rozpatrzenie sprawy wszczętej wnioskiem z dnia 13 października 2007 r. o wznowienie postępowania z wnioskiem o stwierdzenie nieważności decyzji w sprawie zakończonej decyzją ostateczną Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów w W. z dnia [...] grudnia 2005 r. nr [...] wydanej po ponownym rozpatrzeniu sprawy zatwierdzenia uchwały Rady Wydziału [...] Uniwersytetu L. z dnia [...] czerwca 2004 r. o nadaniu J. T. stopnia doktora habilitowanego, odmawiającej zatwierdzenia tej uchwały - (1) utrzymała w mocy decyzję z dnia [...] listopada 2008 r. nr [...] odmawiającą wznowienia postępowania w sprawie zakończonej decyzją ostateczną z dnia [...] grudnia 2005 r. nr [...], (2) uchyliła decyzję z dnia [...] listopada 2008 r. odmawiającą stwierdzenia nieważności decyzji z dnia [...] grudnia 2005 r. nr [...] i odmówiła wszczęcia postępowania w tej sprawie.
W uzasadnieniu decyzji Centralna Komisja do Spraw Stopni i Tytułów podała, co następuje. Decyzją z dnia [...] grudnia 2005 r. nr [...] Centralna Komisja do Spraw Stopni i Tytułów ponownie odmówiła zatwierdzenia uchwały Rady Wydziału [...] Uniwersytetu L. z dnia [...] czerwca 2004 r. o nadaniu J. T. stopnia naukowego doktora habilitowanego i utrzymała w mocy swoją poprzednią decyzję.
Podaniem z dnia 13 października 2007 r. J. T. zwrócił się do Centralnej Komisji o wznowienie postępowania w sprawie zakończonej kwestionowaną decyzją ostateczną, wskazując na przyczyny wymienione w art. 145 § 1 pkt 1, 4, 5 kpa, oraz o stwierdzenie jej nieważności.
(1.) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 27 sierpnia 2008 r. sygn. akt I SA/Wa 387/08 uchylił obie decyzje Centralnej Komisji w przedmiocie odmowy wznowienia postępowania. Przystępując do ponownego rozpatrzenia sprawy Centralna Komisja uwzględniła wytyczne Sądu zawarte w przedmiotowym wyroku. We wniosku wskazano na przyczyny, które były już uprzednio podnoszone w skardze na decyzję z dnia 19 grudnia 2005 r. i były przedmiotem oceny przez sądy obu instancji. Podnoszone zarzuty w podaniu z dnia 13 października 2007 r. identyczne jak wcześniej, nie mogą być prawnie skuteczne wobec treści wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 11 września 2006 r. sygn. akt I SA/Wa 520/06 oraz wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 2 sierpnia 2007 r. I OSK 1187/07.
Centralna Komisja stwierdziła, że zgodnie z art. 170 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.) orzeczenie prawomocne wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy i inne organy państwowe. Skutkiem zasady mocy wiążącej prawomocnego orzeczenia jest to, że dana kwestia prawna kształtuje się tak, jak stwierdzono w prawomocnym orzeczeniu, a zatem w kolejnym postępowaniu nie może ona być już ponownie badana. Dokonana w trybie art. 158 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi wykładnia orzeczenia stanowi jego integralną część. Wykładnia taka ma moc wiążącą w stosunku nie tylko do stron i sądu, który wydał orzeczenie i dokonał jego wykładani, lecz także wiąże inne sądy i inne organy państwowe. Po jej dokonaniu nie można pojmować treści orzeczenia w sposób sprzeczny z dokonaną w tym trybie wykładnią.