Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Monika Sawa Sędzia WSA Anna Falkiewicz-Kluj Asesor WSA Iwona Ścieszka (spr.) po rozpoznaniu w dniu 1 czerwca 2022 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi K. K. na decyzję Ministra Rozwoju, Pracy i Technologii z dnia [...] września 2021 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę.
Minister Rozwoju, Pracy i Technologii (dalej: Minister) decyzją z 15 września 2021 r., na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2021 r. poz. 735, dalej: k.p.a.), po rozpatrzeniu wniosków: A. K. (w której miejsce wstąpili: K. K. i J. K.), J. K.2 (w którego miejsce wstąpili: M. K., A. K.2, P. K.) oraz M. S. (w którego miejsce wstąpił L. P.), o ponowne rozpatrzenie sprawy rozstrzygniętej decyzją Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast z 31 maja 2001 r. stwierdzającą, że decyzja Ministerstwa Gospodarki Komunalnej z 26 kwietnia 1952 r. utrzymująca w mocy orzeczenie administracyjne Prezydium Rady Narodowej w m.st. Warszawie z 25 marca 1952 r., odmawiająca przyznania dotychczasowym właścicielom prawa własności czasowej do gruntu nieruchomości [...], położonej przy ul. [...], ozn. nr hip. [...], w określonej w aktach notarialnych części dotyczącej sprzedanych lokali nr [...], w budynku przy ul. [...] oraz udziałów przypadających właścicielom tych lokali w części budynku i jego urządzeniach, które służą do wspólnego użytku ogółu mieszkańców, a także gruntu oddanego w użytkowanie wieczyste nabywcom tych lokali została wydana z naruszeniem prawa, a w pozostałej części stwierdzającą ich nieważność, uchylił w całości opisaną wyżej decyzję Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast z 31 maja 2001 r. i stwierdził nieważność decyzji Ministerstwa Gospodarki Komunalnej z dnia 26 kwietnia 1952 r. oraz utrzymanego nią w mocy orzeczenia administracyjnego Prezydium Rady Narodowej w m.st. Warszawie z 25 marca 1952 r.
W uzasadnieniu decyzji Minister uwzględnił, że zabudowana nieruchomość warszawska położona przy ul. [...], ozn. nr hip. [...] stanowiła własność J. S., S. K., W. J. K. i M. J. K.. Następcami prawnymi poprzednich właścicieli są: J. K., K. K., M. K., A. K.2, P. K., Z. S., E. M. i M. K.2 .
Prezydium Rady Narodowej w m.st. Warszawie orzeczeniem z 25 marca 1952 r. odmówiło przyznania dotychczasowym właścicielom prawa własności czasowej do gruntu nieruchomości warszawskiej położonej przy ul. [...], ozn. nr hip. [...], z uwagi na niezłożenie w terminie wniosku o przyznanie prawa własności czasowej. Orzeczenie to zostało utrzymane w mocy decyzją Ministerstwa Gospodarki Komunalnej z 26 kwietnia 1952 r.
Prezes Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast decyzją z 1 sierpnia 1997 r., po rozpatrzeniu wniosku A. K. i J. K.2 odmówił stwierdzenia nieważności decyzji Ministerstwa Gospodarki Komunalnej z 26 kwietnia 1952 r. Decyzją z 10 grudnia 1997 r. Prezes Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast utrzymał w mocy decyzję własną z 1 sierpnia 1997 r. Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 11 stycznia 2001 r., sygn. akt IV SA 136/98 uchylił decyzję Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast z dnia 10 grudnia 1997 r. oraz utrzymaną nią w mocy decyzję tego organu z 1 sierpnia 1997 r. W uzasadnieniu Sąd wskazał, iż organ nadzoru nie wziął on pod uwagę, iż orzeczenia dekretowe zostały wydane bez podstawy prawnej. Dekret o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy nie przewidywał bowiem wydawania jakichkolwiek rozstrzygnięć w przypadku niezłożenia przez dotychczasowych właścicieli wniosku o przyznanie prawa własności czasowej.