Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Agnieszka Jędrzejewska-Jaroszewicz Sędziowie: Sędzia WSA Dariusz Chaciński (spr.) Sędzia WSA Tomasz Szmydt Protokolant starszy sekretarz sądowy Katarzyna Krynicka po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 kwietnia 2015 r. sprawy ze skargi K. U. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] grudnia 2014 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] listopada 2014 r. nr [...]; 2. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze [...] decyzją z dnia [...] grudnia 2014 r., nr [...], po rozpoznaniu wniosku K. U. o ponowne rozpatrzenie sprawy, utrzymało w mocy własną decyzję z dnia [...] listopada 2014 r., nr [...] o odmowie stwierdzenia nieważności decyzji Wójta Gminy [...] z dnia [...] lipca 2012 r., nr [...] w przedmiocie przyznania świadczenia pielęgnacyjnego.
Decyzja Kolegium została wydana w oparciu o następujące ustalenia faktyczne i ocenę prawną sprawy.
Wójt Gminy [...] decyzją z dnia [...] lipca 2012 r., nr [...] przyznał K. U. świadczenie pielęgnacyjne z tytułu opieki nad matką R.S. od dnia 14 czerwca 2012 r. do dnia 30 czerwca 2012 r. w wysokości [...] zł, od dnia 1 lipca 2012 r. do dnia 31 maja 2013 r. w wysokości [...] zł miesięcznie, od dnia 1 czerwca 2013 r. do dnia 14 czerwca 2013 r. w wysokości [...] zł.
Wnioskiem z dnia 10 października 2014 r. K. U. zwróciła się o stwierdzenie nieważności decyzji Wójta Gminy [...] z dnia [...] lipca 2012 r , jako naruszającej rażąco prawo. Wskazała, że świadczenie pielęgnacyjne zostało przyznane w związku z opieką nad matką R. S. na czas oznaczony, podczas gdy przedmiotowe świadczenie powinno być przyznane na czas nieokreślony.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze [...] decyzją z dnia [...] listopada 2014 r. odmówiło stwierdzenia nieważności powołanej decyzji Wójta Gminy [...] podnosząc, że w sprawie nie zachodzą przesłanki do stwierdzenia jej nieważności. W uzasadnieniu Kolegium przywołało treść art. 156 § 1 kpa i art. 157 § 1 kpa wskazując, iż postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji jest samodzielnym postępowaniem administracyjnym, którego istotą jest jedynie ustalenie, czy dana decyzja jest dotknięta jedną z wad wymienionych w art. 156 § 1 kpa. W postępowaniu prowadzonym w trybie nadzoru o stwierdzenie nieważności decyzji organ nie może rozpatrywać sprawy, co do jej istoty, jak w postępowaniu odwoławczym. Stosownie do zasady trwałości decyzji administracyjnych, uregulowanej w art. 16 kpa, decyzje od których nie służy odwołanie w administracyjnym toku instancji są ostateczne. Uchylenie lub zmiana takich decyzji, stwierdzenie ich nieważności oraz wznowienie postępowania może nastąpić tylko w przypadkach przewidzianych w kpa lub w ustawach szczególnych. Rażące naruszenie prawa w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 kpa zachodzi wtedy, gdy treść decyzji pozostaje w wyraźnej i oczywistej sprzeczności z treścią prawa i gdy charakter tego naruszenia powoduje, że decyzja nie może być akceptowana jako akt wydany przez organ praworządnego państwa. Nie chodzi tu o błędy w wykładni prawa, ale o niedopuszczalne przekroczenie prawa. Przy czym rażące naruszenie prawa, w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 kpa, stanowi kwalifikowaną postać naruszenia i nie może być interpretowane rozszerzająco. Niedopuszczalne jest utożsamianie każdego uchybienia prawa z jego rażącym naruszeniem. Zatem naruszenie przepisów prawa materialnego lub przepisów postępowania, mające istotny wpływ na wynik sprawy, nie może być podstawą stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej w postępowaniu prowadzonym w trybie nadzoru, jeżeli nie nosi cech rażącego naruszenia prawa. O rażącym naruszeniu prawa w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 kpa decydują łącznie trzy przesłanki: oczywistość naruszenia prawa, charakter przepisu, który został naruszony oraz racje ekonomiczne lub gospodarcze - skutki, które wywołuje decyzja. Wobec czego stwierdzenie nieważności decyzji na tej podstawie, że została wydana z rażącym naruszeniem prawa, wymaga w każdym przypadku nie tylko ustalenia treści przepisu prawnego na podstawie którego została wydana kwestionowana decyzja, ale także oceny, czy przyjęcie innego rozumienia przepisów przez organ, który wydał kwestionowaną decyzję, odbiega od prawidłowego rozumienia treści przepisów w takim stopniu, że może być uznane za rażące naruszenie prawa. Inaczej mówiąc, nie jest wystarczające stwierdzenie, że określony przepis należy rozumieć inaczej, niż przyjął to organ wydający kwestionowaną decyzję, ale konieczne jest ponadto dokonanie oceny w okolicznościach sprawy, że to inne rozumienie treści przepisu jest rażąco wadliwe.