Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Dariusz Pirogowicz, sędzia WSA Przemysław Żmich (spr.), asesor WSA Iwona Ścieszka, , po rozpoznaniu w dniu 7 lutego 2022 r. na posiedzeniu niejawnym, w trybie uproszczonym sprawy ze skargi E. M. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z [...] września 2021 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania świadczenia pielęgnacyjnego 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz decyzję Wójta Gminy [...] z [...] czerwca 2021 r., nr [...]; 2. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] na rzecz E. M. kwotę 480 (czterysta osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] (dalej również jako: "SKO", "Kolegium", "organ II instancji", "organ odwoławczy"), po rozpatrzeniu odwołania E. M. (dalej również jako: "wnioskodawczyni", "odwołująca się", skarżąca", "strona skarżąca"), decyzją z [...] września 2021 r. nr [...] utrzymało w mocy decyzję Wójta Gminy [...] (dalej również jako: "Wójt", "organ I instancji") z [...] czerwca 2021 r. nr [...] o odmowie przyznania świadczenia pielęgnacyjnego z tytułu rezygnacji z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej, celem sprawowania opieki nad mężem A. M..
Zaskarżona decyzja została wydana w następującym stanie sprawy.
E. M. wnioskiem z [...] marca 2021 r. wystąpiła do Wójta Gminy [...] o przyznanie świadczenia pielęgnacyjnego z tytułu opieki nad trwale niezdolnym do samodzielnej egzystencji mężem A. M..
Wójt Gminy [...], decyzją z [...] czerwca 2021 r., orzekł o odmowie przyznania wnioskowanego świadczenia, z uwagi na przysługujące E. M. od [...] października 2020 r. prawo do emerytury. W uzasadnieniu organ wskazał, że dodatkowym powodem nieuwzględnienia wniosku jest powstanie niepełnosprawności męża po 25 roku życia.
Odwołanie od powyższej decyzji złożyła E. M., reprezentowana przez pełnomocnika radcę prawnego M. M.. W uzasadnieniu powołała się na naruszenia przepisów prawa mające wpływ na wynik sprawy, a obejmujące: art. 17 ust. 1 b pkt 1 i 2 ustawy z 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. z 2020 r., poz. 111 ze zm. - dalej jako: "ustawa", "uśr"), polegające na nieuwzględnieniu okoliczności wynikających z wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 21 października 2014 r. sygn. akt K 38/13, na mocy którego uznano niekonstytucyjność części wskazanej normy prawnej w zakresie, w jakim różnicuje ona prawo do świadczenia pielęgnacyjnego osób sprawujących opiekę nad osobą niepełnosprawną ze względu na datę powstania niepełnosprawności od osoby wymagającej opieki, co zdaniem odwołującej się skutkowało również naruszeniem art. 7 oraz art. 190 ust. 1 Konstytucji RP; art. 17 ust. 5 pkt 1 lit. a uśr poprzez zaniechanie wykładni systemowej i celowościowej powołanego przepisu i w konsekwencji niewłaściwe przyjęcie, że fakt pobierania przez odwołującą emerytury pozbawia ją prawa do świadczenia pielęgnacyjnego. Podniosła również naruszenie: art. 17 ust. 1 pkt 1 uśr w zw. z art. 32 Konstytucji RP, poprzez ich błędną wykładnię i niezastosowanie, co doprowadziło do odmowy przyznania świadczenia pielęgnacyjnego choćby w części określonej różnicą pomiędzy kwotą świadczenia a emeryturą; art. 7, art. 77 ustawy z 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2021 r. poz. 735 ze zm. - dalej jako: "kpa"), poprzez nieprawidłowe ustalenie stanu faktycznego, polegające na nieustaleniu różnicy wysokości świadczeń i nieuwzględnieniu przy orzekaniu interesu społecznego i słusznego interesu strony, wpisanego w cel świadczenia pielęgnacyjnego; naruszenie przepisów postępowania mających istotny wpływ na wynik sprawy, tj.: art. 6, art. 8, art. 9, art. 77 § 1, art. 7 w zw. z art. 80 kpa, poprzez zaniechanie poinformowania odwołującej o uznaniu okoliczności pobierania przez nią emerytury za negatywną przesłankę ustalenia jej prawa do świadczenia pielęgnacyjnego.