Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Przemysław Żmich (spr.) Sędziowie: WSA Iwona Kosińska WSA Daniela Kozłowska Protokolant Anna Traczyk po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 kwietnia 2010 r. sprawy ze skargi K.R., I.D., M.R., T.T. i K.R. na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia [...] czerwca 2008 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności orzeczenia administracyjnego 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz decyzję Ministra Infrastruktury z dnia [...] grudnia 2007 r. nr [...]; 2. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu; 3. zasądza od Ministra Infrastruktury solidarnie na rzecz skarżących K.R., I.D. M.R., T.T. i K.R. kwotę 440 (czterysta czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Minister Infrastruktury decyzją z dnia [...] czerwca 2008 r., nr [...], po rozpoznaniu wniosku I.R., w miejsce której wstąpili K.R., K.R., M.R., I.D. i T.R., o ponowne rozpatrzenie sprawy, utrzymał w mocy decyzję z dnia [...] grudnia 2007 r. nr [...] o odmowie stwierdzenia nieważności orzeczenia administracyjnego Prezydenta W. z dnia [...] października 1948 r. nr [...] odmawiającego przyznania prawa własności czasowej do gruntu nieruchomości [...] położonej przy ul. [...], ozn. nr hip. [...].
Zaskarżona decyzja została wydana w następującym stanie faktycznym i prawnym.
Prezydent W. orzeczeniem administracyjnym z dnia [...] października 1948 r. nr [...] odmówił przyznania I.R. prawa własności czasowej do gruntu przedmiotowej nieruchomości [...]. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia wskazano, iż "zgodnie z prawomocnym uchwalonym planem zagospodarowania przestrzennego teren nieruchomości [...] położonej przy ul. [...] ozn. nr hip. [...] został przeznaczony na cele użyteczności publicznej, współżycia publicznego i przedstawicielstw dyplomatycznych", co powodowało, że korzystanie z gruntu przez dotychczasową właścicielkę nie dało się pogodzić z przeznaczeniem terenu według planu zagospodarowania przestrzennego. W konsekwencji stwierdzono, iż na podstawie art. 8 powołanego dekretu wszystkie budynki położone na przedmiotowym gruncie przeszły na własność Gminy W. Jednocześnie natychmiastową wykonalność orzeczenia uzasadniono koniecznością niezwłocznego rozpoczęcia budowy gmachu K.
W dniu 18 marca 1996 r. do Ministerstwa Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa wpłynął wniosek I.R., reprezentowanej przez adwokata W.S., o stwierdzenie nieważności powyżej wskazanego orzeczenia administracyjnego o odmowie przyznania prawa własności czasowej do gruntu nieruchomości [...] położonej przy ul. [...], ozn. nr hip. [...]. Minister Infrastruktury wskazał, że ze znajdującego się w aktach aktu darowizny sporządzonego w dniu [...] marca 1948 r. w L., I.R. darowała córce - I.R. nieruchomość [...] położoną przy ul. [...] (róg [...]) ze wszystkim co się na niej znajduje. I.R. aktem notarialnym sporządzonym w dniu [...] marca 1996 r. rep. [...] nr [...] potwierdziła przyjęcie wszystkich praw i roszczeń wynikających obecnie i mogących powstać w przyszłości z oferty darowizny objętej treścią w/w aktu notarialnego.
I.R. zmarła w dniu [...] września 1996 r. a spadek po niej nabyli: K.R., K.R., M.R., I.D. i T.R. (postanowienie Sądu Rejonowego dla W. z dnia [...].04.1997r., sygn. akt [...]).
Obecnie nieruchomość [...] położona przy [...] (d. ul. [...]), ozn. nr hip. [...] znajduje się w obrębie [...] i stanowi część działki ew. nr [...] będącej własnością K. oraz część działki ew. nr [...] stanowiącej własność Skarbu Państwa we władaniu Ambasady [...].
Prezes Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast decyzją z dnia [...] września 2000 r. nr [...] utrzymującą w mocy decyzję z dnia [...] maja 2001 r. nr [...] stwierdził nieważność orzeczenia administracyjnego Prezydenta W. nr L.dz. [...] z dnia [...] października 1948 r., wskazując, że nie uwzględniono tego, iż wniosek dekretowy został złożony po terminie.