Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Dariusz Pirogowicz, Sędziowie sędzia WSA Magdalena Durzyńska (spr.), sędzia WSA Joanna Skiba, , po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 9 czerwca 2022 r. sprawy ze skargi T.K., K.S., G.G., E.N., S.K., B.M., A.R., B.W., J.K., M.K., M.M., K.S., S.S., E.P. i Z.S. na decyzję Ministra Rozwoju, Pracy i Technologii z dnia [...] sierpnia 2021 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności orzeczenia oddala skargę
Działając na podstawie art. 158 § 1 w związku z art. 157 § 1 i 2 kpa w związku z art. 16 ustawy z 7 kwietnia 2017 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania administracyjnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 935), po rozpatrzeniu wniosku W. Z., w miejsce której w ramach sukcesji spadkowej wstąpiła G. G. Minister Rozwoju, Pracy i Technologii (dalej jako organ/minister) decyzją z dnia 24 sierpnia 2021 roku, wydaną w sprawie DP- III.025.1.105.2018 nie stwierdził nieważności:
• orzeczenia Nr 6 Ministra Przemysłu Ciężkiego z 2 grudnia 1949 r., wydanego w porozumieniu z Przewodniczącym Państwowej Komisji Planowania Gospodarczego o przejęciu przedsiębiorstw na własność Państwa, w części dotyczącej przedsiębiorstwa pn, "[...][...] - [...] i [...] w [...], ul. [...][...]";
• orzeczenia Ministra Przemysłu Maszynowego z 30 czerwca 1952 r., wydanego w porozumieniu z Przewodniczącym Państwowej Komisji Planowania Gospodarczego w sprawie zatwierdzenia protokołu zdawczo-odbiorczego przedsiębiorstwa pn. "[....][...] - [...][...] i [...] w [...], ul. [...][...]".
- z wyłączeniem nieruchomości gruntowych położonych w [...], przy ul. [...][...], objętych wykazami hipotecznymi [...] [...][...]: Iwh [...] parcela nr [...], Iwh [...] parcela [...] oraz [...] [...][...]: Iwh [...] parcela nr [...], Iwh [...] parcela nr [...], Iwh [...] parcela nr [...]. Postępowanie toczyło się kolejny raz na skutek uchylenia przez Sąd administracyjny poprzednio zapadłej decyzji odmownej z 28 maja 2014 r. znak: DP-l-461-11-97-PJ/14, L.dz. 1577 utrzymanej w mocy decyzją z 14 lipca 2015 r. znak: DP-ll-461-11-97-MF/15, L.dz. 2003 (vide wyrok WSA z 19 lutego 2016 r., sygn. akt I SA/Wa 1593/15 - dalej jako wyrok WSA i wyrok NSA z 8 czerwca 2018 r. sygn. akt I OSK 1869/16 - dalej jako wyrok NSA).
W uzasadnieniu organ podał, że sprawę nadzorczą w przedmiocie stwierdzenia nieważności ww. orzeczeń nacjonalizujących przedsiębiorstwo pn. "[...][...] - [...][...] i [...] w [...], ul. [...][...]" zainicjowała W. Z. w 1996 r. Przedmiotem kontroli i zarzutów były leżące u podstaw nacjonalizacji ustalenia co do zdolności zatrudnienia w przedsiębiorstwie pn. "[...][...] [...] i [...] w Krakowie, ul. [...][...]" na 5 lutego 1946 r. tj. w dacie wejścia w życie ustawy ustawie z 3 stycznia 1945r. o przejęciu na własność Państwa podstawowych gałęzi gospodarki narodowej (Dz. U. Nr 3, poz. 17 ze zm. - dalej jako ustawa).
Organ wskazał na fundamentalną zasadę stabilności ostatecznych decyzji administracyjnych wynikającą z art. 16 § 1 kpa oraz przesłanki stwierdzenia nieważności decyzji wymienione wart. 156 § 1 kpa stanowiące zamknięty katalog podstaw nieważności. Podał dalej, że przesłanka rażącego naruszenia prawa, o jakiej mowa w art. 156 § 1 pkt 2 kpa, wymaga spełnienia łącznie trzech elementów, tj. oczywistości naruszenia prawa, uwzględnienia charakteru przepisu oraz skutków społeczno-gospodarczych decyzji niemożliwych do zaakceptowania z punktu widzenia obowiązującej zasady praworządności (przywołał wyroki NSA z 13 stycznia 2017 r. sygn. akt II OSK 453/16; z 8 marca 2012 r. sygn. akt I OSK 363/11). Wyjaśnił, że oczywistość naruszenia prawa polega na niebudzącej żadnych wątpliwości sprzeczności pomiędzy treścią rozstrzygnięcia, a przepisem prawa stanowiącym jego podstawę prawną oraz że "stwierdzenie nieważności decyzji musi być poprzedzone niewątpliwym ustaleniem, że kwestionowane decyzje naruszają rażąco prawo w stopniu uzasadniającym stwierdzenie ich nieważności". Organ wskazał ponadto, że Naczelny Sąd Administracyjny wielokrotnie podnosił, że przedmiotem postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji administracyjnej nie jest ponowne merytoryczne rozpoznanie sprawy przez prowadzenie postępowania dowodowego, a przy tym, że dowód w postępowaniu administracyjnym powinien dotyczyć faktu, nie zaś jego interpretacji (przywołał wyrok NSA z 23 listopada 2017 r. sygn. akt I OSK 291/16).