Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Magdalena Durzyńska asesor WSA Anna Fyda-Kawula (spr.) sędzia WSA Jolanta Dargas po rozpoznaniu w dniu 6 października 2021 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi M.P. na decyzję Ministra Rozwoju, Pracy i Technologii z dnia [...] listopada 2020 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę.
Zaskarżoną decyzją z dnia [...] listopada 2020 r. nr [...] Minister Rozwoju, Pracy i Technologii na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 w związku z art. 127 § 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. Dz. U. z 2020 r., poz. 256, zwanej dalej: k.p.a.), po rozpatrzeniu wniosku M.P. (Skarżąca) o ponowne rozpatrzenie sprawy utrzymał w mocy decyzję Ministra Finansów, Inwestycji i Rozwoju z dnia [...] września 2019 r. nr [...], odmawiającą stwierdzenia nieważności orzeczenia Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w [...] z dnia [...] marca 1956 r. nr [...] w części dotyczącej wywłaszczenia na rzecz Skarbu Państwa - na cele [...] Zakładów [...] - nieruchomości położonej w [...], przy ul. [...], zapisanej w księdze wieczystej nr [...], oznaczonej jako parcele nr [...] oraz nr [...], o łącznej pow. [...] m2, stanowiącej własność S., M., C., J. i R. A. (pkt 1 orzeczenia).
Zaskarżona decyzja została wydana w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych.
Minister Finansów, Inwestycji i Rozwoju decyzją z dnia [...] września 2019 r. w wyniku wniosku Skarżącej z dnia [...] lipca 2015 r. - spadkobiercy poprzednich współwłaścicieli wywłaszczonej nieruchomości - odmówił stwierdzenia nieważności ww. orzeczenia z dnia [...] marca 1956 r. we wnioskowanej części dotyczącej pkt 1.
W wyniku wniosku Skarżącej o ponowne rozpatrzenie sprawy Minister Rozwoju, Pracy i Technologii zaskarżoną decyzją utrzymał w mocy decyzję z dnia [...] września 2019 r. W uzasadnieniu wskazał, że stwierdzenie nieważności decyzji stanowi wyjątek od zasady trwałości decyzji ostatecznych, wyrażonej w art. 16 k.p.a. Wszelkie wątpliwości dotyczące zgodności z prawem kontrolowanej decyzji należy zatem interpretować na korzyść pozostawienia decyzji ostatecznej w obrocie prawnym. Oceniając, czy nie zachodzi przesłanka nieważności z art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. (wydanie decyzji bez podstawy prawnej lub z rażącym naruszeniem prawa) organ nadzoru stwierdził, że orzeczenie z dnia [...] marca 1956 r. zostało wydane na podstawie przepisów dekretu z dnia 26 kwietnia 1949 r. o nabywaniu i przekazywaniu nieruchomości niezbędnych dla realizacji narodowych planów gospodarczych (tekst jedn. Dz. U. z 1952 r. Nr 4, poz. 31). Organ nadzoru stwierdził, że Przewodniczący Państwowej Komisji Planowania Gospodarczego pismem z dnia [...] listopada 1954 r. udzielił zezwolenia [...] Zakładom [...] na nabycie spornej nieruchomości pod budowę domu gospodarczego dla Domu Dziecka. Ponadto, z treści wniosku [...] Zakładów [...] z dnia [...] marca 1954 r. o wydanie zezwolenia w trybie art. 5 ww. dekretu wynika, że celem wywłaszczenia była rozbudowa istniejącego na tej nieruchomości Domu Dziecka przez budowę odrębnych przedszkoli, żłobków oraz urządzenie ogródków dziecięcych.
Z dokumentów tych wynika, że celem wywłaszczenia nie było jedynie uregulowanie stanu prawnego nieruchomości zajętej pod Dom Dziecka, lecz umożliwienie na tej nieruchomości realizacji dalszych inwestycji związanych z jego funkcjonowaniem. Nie doszło zatem do rażącego naruszenia przepisu art. 5 ust. 1 i 2 dekretu.