Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Bożena Marciniak (spr.) Sędziowie WSA Łukasz Trochym WSA Przemysław Żmich po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 12 kwietnia 2021 r. sprawy ze skargi J. K. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] września 2020 r. nr [...] w przedmiocie odmowy potwierdzenia prawa do rekompensaty oddala skargę.
Decyzją z [...] września 2020 r., nr [...], Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji utrzymał w mocy decyzję Wojewody [...] z [...] lipca 2020 r., nr [...], o odmowie potwierdzenia prawa do rekompensaty.
Powyższa decyzja wydana została w następującym stanie faktycznym i prawnym.
Wnioskiem z 22 sierpnia 2014 r. J. K. wystąpił o wydanie decyzji w sprawie potwierdzenia prawa do rekompensaty za mienie pozostawione przez S. W. poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej, tj. w majątku C., gmina M., powiat [...], województwo w. Powyższy wniosek został złożony w oparciu o art. 5 ust. 1 ustawy z 8 lipca 2005 r. o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2017 r., poz. 2097) oraz przepisy ustawy z 12 grudnia 2013 r. o zmianie ustawy o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2014 r., poz. 195).
Decyzją z [...] lipca 2020 r. nr [...] Wojewoda [...] odmówił potwierdzenia J. K. prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia przez S. W. poza granicami RP przedmiotowej nieruchomości wskazując na złożenie wniosku z uchybieniem terminu określonego w powołanym przepisie.
Pismem z 20 sierpnia 2020 r. skarżący złożył odwołanie od decyzji Wojewody [...].
Decyzją z [...] września 2020 r. Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji utrzymał w mocy decyzję Wojewody [...] z [...] lipca 2020 r.
W uzasadnieniu organ wskazał, że wobec wydania przez Trybunał Konstytucyjny wyroku z 23 października 2012 r. sygn. akt SK 1/12, doszło do nowelizacji art. 2 ustawy z 8 lipca 2005 r., co nastąpiło ustawą z 12 grudnia 2013 r. o zmianie ustawy o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2014 r., poz. 195). Powyższa zmiana sprowadza się do tego, że w miejsce dotychczasowego wymogu zamieszkiwania na byłym terytorium RP w dniu 1 września 1939 r. wprowadzono przesłankę miejsca zamieszkania na wymienionych terenach, której spełnienie ocenia się z uwzględnieniem wskazanych w art. 2 ustawy przepisów obowiązujących w dniu 1 września 1939 r.
Organ przywołał treść przedwojennych przepisów wskazanych w art. 2 pkt 1 znowelizowanej ustawy z 8 lipca 2005 r. i wskazał, że w ich rozumieniu możliwa była sytuacja, w której dana osoba posiadała więcej niż jedno miejsce zamieszkania. Tym samym fakt, że właściciel nieruchomości pozostawionej zamieszkiwał przed wybuchem drugiej wojny światowej na obecnym terytorium RP nie wyklucza, że posiadał on "dodatkowe" miejsce zamieszkania na byłym terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Minister zwrócił jednak uwagę, że niezależnie od liczby posiadanych miejsc zamieszkania każde z nich powinno spełniać kryteria określone w jednym z ww. przepisów, tj. być miejscem na obszarze Polski, gdzie obywatel polski mieszkał "z zamiarem stałego pobytu" lub miejscowością, w której przebywał z zamiarem stałego pobytu lub zajmowaniem w obrębie gminy mieszkania wśród okoliczności, wskazujących na skoncentrowanie tam stosunków osobistych i gospodarczych.