Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia WSA Małgorzata Boniecka - Płaczkowska sędzia WSA Bożena Marciniak asesor WSA Dorota Kozub - Marciniak (spr.) Protokolant specjalista Katarzyna Krynicka po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 lipca 2022 r. sprawy ze skargi M. W. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] lipca 2021 r. nr [...] w przedmiocie odmowy potwierdzenia prawa do rekompensaty oddala skargę.
M.W. (dalej, jako skarżąca) wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji Nr [...] z dnia [...] lipca 2021 r. znak [...] w przedmiocie odmowy potwierdzenia prawa do rekompensaty.
Stan sprawy przedstawia się następująco.
Pismem z dnia 7 kwietnia 2021 r. (data nadania - 14 kwietnia 2021 r.), skarżąca, reprezentowana przez pełnomocników, wystąpiła do Wojewody Kujawsko-Pomorskiego o wydanie decyzji potwierdzającej prawo do rekompensaty za mienie pozostawione przez W.I, z d. G. oraz A.G., z d. G., córki A.G.[1], poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej, w udziałach każda po ¼ w miejscowości W. przy ul. O. oraz nieruchomości wiejskiej położonej w K., w gminie M., pow. w.. W treści podania zawarto m.in. wniosek o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z dokumentów sprawy [...], prowadzonej przez Wojewodę Kujawsko-Pomorskiego, Wydział Skarbu Państwa i Nieruchomości Oddział Zamiejscowy w [...], na okoliczność znajdujących się tam dokumentów potwierdzających prawo spadkobierców po zmarłym A.G.[1], a także składu spadku będącego majątkiem zabużańskim oraz innych okoliczności powołanych w treści uzasadnienia.
Decyzją z dnia [...] maja 2021 r., znak: [...], Wojewoda Kujawsko-Pomorski odmówił M.W. potwierdzenia prawa do rekompensaty. W uzasadnieniu wskazano, że wniosek skarżącej z dnia 7 kwietnia 2021 r., złożony został po terminie wskazanym w art. 5 ustawy z dnia 8 lipca 2005 r. o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2017 r. poz. 2097, dalej, jako: ustawa z dnia 8 lipca 2005 r.).
Od powyższej decyzji skarżąca wniosła odwołanie, zarzucając zaskarżonej decyzji naruszenie art. 7 ustawy z dnia 8 lipca 2005 r. poprzez błędną ocenę spełnienia wymogów co do potwierdzenia prawa do rekompensaty. W ocenie skarżącego, termin ustawowy zakreślony do wniesienia wniosku został zachowany, albowiem wniosek został złożony w dniu 11 grudnia 1990 r. Powołano się przy tym na uchwałę składu siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 9 października 2017 r., sygn. akt I OPS 3/17.
Zaskarżoną decyzją Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji utrzymał w mocy decyzję organu I instancji.
Organ odwoławczy wskazał, że zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 8 lipca 2005 r. potwierdzenie prawa do rekompensaty następuje na wniosek osoby ubiegającej się o potwierdzenie tego prawa, złożony nie później niż do dnia 31 grudnia 2008 r. Wniosek, o którym mowa w art. 5 ust. 1 powołanej ustawy, jest wnioskiem o ukształtowanie prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia dokładnie określonych co do rodzaju i powierzchni nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej. Granice tego prawa muszą być ukształtowane w pełni w zakreślonych przez ustawodawcę ramach czasowych. Przyznanie rekompensaty także za nieruchomości, co do których wnioski zostały zgłoszone po dniu 31 grudnia 2008 r., prowadziłoby do obejścia ustawowego nakazu i ponownego nabycia prawa przez stronę, której uprawnienie po upływie zakreślonego terminu wygasło. W konsekwencji oznacza to, że zarówno modyfikowanie wniosku, jak i jego rozszerzenie, ale również złożenie nowego wniosku w tym przedmiocie o kolejne nieruchomości, mogło być dokonane wyłącznie do dnia 31 grudnia 2008 r. Po tym terminie uprawnienie w przedmiocie potwierdzenia prawa do rekompensaty przysługującej z tytułu pozostawienia konkretnych nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej wygasło.