Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Bożena Marciniak Sędziowie WSA Iwona Kosińska (spr.) WSA Monika Sawa Protokolant referent stażysta Aleksandra Cymerska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 stycznia 2020 r. sprawy ze skargi Rzecznika Praw Dziecka na decyzję Prezydenta Miasta Otwocka z dnia [...] kwietnia 2019 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania świadczenia pielęgnacyjnego uchyla zaskarżoną decyzję.
Prezydent [...] decyzją z dnia [...] kwietnia 2019 r. nr [...], po rozpatrzeniu wniosku [...], odmówił przyznania wnioskodawczyni świadczenia pielęgnacyjnego.
Z uzasadnienia zaskarżonej decyzji wynika, że wnioskodawczyni jest obywatelką [...] i przebywa na terenie Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie karty pobytu z adnotacją "dostęp do rynku pracy", której ważność określona została do dnia 6 listopada 2018 r. Wobec braku dalszej zgody na pobyt w dniu 17 stycznia 2019 r. na wniosek wnioskodawczyni postępowanie administracyjne zostało zawieszone z uwagi na oczekiwanie na wydanie kolejnej karty pobytu. W dniu 4 kwietnia 2019 r. [...] dostarczyła kopię decyzji Wojewody [...] z dnia [...] marca 2019 r. oraz nową kartę pobytu. Na podstawie tych dokumentów organ podjął zawieszone postępowanie. W ocenie organu wnioskodawczyni uzyskała zezwolenie na pobyt czasowy na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej wraz z kartą pobytu ważną do dnia 11 lipca 2020 r. Karta ta nie zawiera adnotacji o prawie dostępu do rynku pracy. Organ uznał zatem, że wnioskodawczyni uzyskała kartę pobytu bez dostępu do rynku pracy, a w takiej sytuacji nie spełnia przesłanek do uzyskania wnioskowanego pielęgnacyjnego.
Organ I instancji przywołał treść art. 1 ust. 2 ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych i wyjaśnił, że zezwolenie na pobyt czasowy dla [...] wydane zostało na podstawie art. 160 ust. 3 w związku z art. 98 ust. 2 ustawy z dnia 12 grudnia 2013 r. o cudzoziemcach, a karta pobytu wydana została bez dostępu do rynku pracy. Niespełnione zatem zostały pozytywne przesłanki określone w art. 1 ust. 2 ustawy i co za tym idzie, [...] nie uzyskała prawa do wnioskowanego świadczenia pielęgnacyjnego.
Na decyzję Prezydenta [...] z dnia [...] kwietnia 2019 r. skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego złożył Rzecznik Praw Dziecka. Zarzucił zaskarżonej decyzji naruszenie prawa materialnego, mające wpływ na wynik sprawy, a polegającym na:
- ograniczeniu się do wykładni językowej pkt 1 w ust. 1 art. 17 ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (t.j. z 2018 r. Dz. U. poz. 2220 ze zm.) wraz z częścią art. 17 ust. 1 tej ustawy następującą po pkt 4 tego przepisu (po myślniku), skutkiem czego zignorowano fakt, że choć o świadczenie pielęgnacyjne ubiegają się rodzice dziecka (tu: Pani [...]), zaspokaja ono w istocie potrzeby całej rodziny (w szczególności dziecka - tu: małoletniego [...]) wynikające z rezygnacji rodzica z zatrudniania lub innej pracy zarobkowej (co przekłada się na kondycję finansową całej rodziny) w celu sprawowania przez niego opieki nad dzieckiem, co w konsekwencji doprowadziło do naruszenia:
- art. 32 Konstytucji, wyrażającego nakaz równego traktowania przez władze publiczne podmiotów podobnych (tu: małoletnich obywateli polskich), przy zastosowaniu nieuzasadnionego i nieadekwatnego kryterium różnicującego (tu: obywatelstwa i statusu pobytowego rodzica dziecka, jako osoby formalnie zwracającej się o przyznanie świadczenia rodzinnego),