Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jolanta Dargas (spr.) Sędziowie: WSA Dariusz Chaciński WSA Tadeusz Nowak Protokolant starszy sekretarz sądowy Artur Dobrowolski po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 maja 2014 r. sprawy ze skargi K. L. na decyzję Ministra Skarbu Państwa z dnia [...] sierpnia 2013 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę.
Zaskarżoną decyzją z dnia [...] sierpnia 2013r. nr [...] Minister Skarbu Państwa utrzymał w mocy własną decyzję z dnia [...] lipca 2013r. nr [...] odmawiającą stwierdzenia nieważności decyzji Wojewody [...] z dnia [...] marca 2011r.
W sprawie ustalono następujący stan faktyczny i prawny:
Wojewoda [...] decyzją z dnia [...] marca 2011r. nr [...] potwierdził K. L., I. J. oraz J. T. prawo do rekompensaty z tytułu pozostawienia przez S. T. nieruchomości w miejscowości S., powiat [..], województwo [...], obejmujących grunty pod zabudowę o powierzchni [...] morgi, na których znajdowało się 70 drzew owocowych i 40 krzewów, dwie parcele budowlane o łącznej powierzchni trzech morg, pole orne o powierzchni czterech morg oraz jednocześnie odmówił potwierdzenia tego prawa za pozostawienie domu mieszkalnego drewnianego, krytego dachówką, składającego się z trzech pokoi, dwóch kuchni oraz sieni jak również budynku gospodarczego, drewnianego, krytego dachówką, w którym znajdowały się 3 komórki i ubikacja.
Od powyższej decyzji strony wniosły odwołanie, jednak Minister Skarbu Państwa postanowieniem z dnia [...] maja 2011r. stwierdził uchybienie terminu do wniesienia odwołania.
W piśmie z dnia 25 maja 2013r. K. L. wniosła o stwierdzenie nieważności decyzji Wojewody [...] podnosząc, że została ona wydana z rażącym naruszeniem prawa polegającym na błędnej ocenie materiału dowodowego.
W ocenie skarżącej organ I instancji bez żadnej podstawy prawnej odmówił potwierdzenia prawa do rekompensaty za pozostawiony przez S. T. dom mieszkalny. Zdaniem strony organ pominął w swoich ustaleniach dowód w postaci oświadczeń dwóch świadków złożonych w trybie art. 6 ust. 5 ustawy z dnia 8 lipca 2005r. Ponadto w ocenie strony znajdujący się w aktach sprawy wyrok Sądu Rejonowego w [...] z dnia [...] grudnia 1990r. ustalający, że do mienia pozostawionego należał również dom mieszkalny oraz zabudowania gospodarcze powinien znaleźć swoje odzwierciedlenie w decyzji.
Decyzją z dnia [...] lipca 2013r. nr [...] Minister Skarbu Państwa odmówił stwierdzenia nieważności decyzji Wojewody [...] z dnia [...] marca 2011r. W ocenie Ministra kwestionowana decyzja została wydana z uwzględnieniem wskazówek zawartych w art. 80 oraz art. 107 par. 3 k.p.a. Organ wojewódzki poddał bowiem analizie wyrok Sądu Rejonowego w [...] z dnia [...] grudnia 1990r. sygn. akt [...] ustalający pozostawienie poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości gruntowej oraz zabudowy. Organ nadzoru zauważył, że z postanowienia o spełnieniu wymogów warunkujących potwierdzenie prawa do rekompensaty z dnia [...] października 2010r. wynika wprost, że zostały poddane ocenie dowody w postaci oświadczeń świadków S. K. i L. B., które opisują zabudowę oraz jej powierzchnię. Jak wynika z uzasadnienia kwestionowanej decyzji Wojewoda nie uwzględnił tych oświadczeń z uwagi na fakt, że były one sprzeczne z ww wyrokiem oraz ze względu na to, że nie spełniały wymogów formalnych z art. 6 ust. 5 ustawy z dnia 8 lipca 2005r.