Sprawa ze skargi na decyzję Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej w przedmiocie odmowy stwierdzenia nabycia z mocy prawa przez powiat prawa własności nieruchomości
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Joanna Skiba Sędziowie: Sędzia WSA Gabriela Nowak Sędzia WSA Przemysław Żmich (spr.) Protokolant referent stażysta Małgorzata Sieczkowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 2 października 2014 r. sprawy ze skargi Powiatu [...] na decyzję Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia [...] marca 2012 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nabycia z mocy prawa przez powiat prawa własności nieruchomości 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz decyzję Wojewody [...] z dnia [...] września 2010 r. nr [...]; 2. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu; 3. zasądza od Ministra Infrastruktury i Rozwoju na rzecz Powiatu [...] kwotę 440 (czterysta czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie strona 1/6

Wojewoda [...] decyzją z dnia [...] września 2010 r. odmówił stwierdzenia nabycia z dniem 1 stycznia 1999 r. z mocy prawa przez Powiat [...] prawa własności przedmiotowej nieruchomości wskazując, że ze względu na brak dokumentów potwierdzających sprawowanie władztwa nad działką do dnia 31 grudnia 1998 r. nie zachodzą przesłanki do zastosowania art. 73 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r., Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną (Dz. U. z 1998, Nr 133, poz. 872) - zwanej dalej "ustawą".

Odwołanie od powyższej decyzji złożył skarżący.

Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia [...] marca 2012 r., nr [...] utrzymał w mocy decyzję Wojewody [...] z dnia [...] września 2010 r., nr [...]. W uzasadnieniu organ przytoczył treść art. 73 ust. 1 ustawy i ustalił, że z odpisu księgi wieczystej KW [...] wynika, iż w dniu 31 grudnia 1998 r. przedmiotowa nieruchomość stanowiła własność L.E. i B.E.. Nieruchomość ta została zajęta pod drogę publiczną, tj. drogę wojewódzką [...], zgodnie z rozporządzeniem Ministra Komunikacji z dnia 11 września 1986 r. w sprawie zaliczenia dróg do kategorii dróg wojewódzkich w województwach [...] (Dz. U. Nr [...], poz. [...]) - zwanego dalej "rozporządzeniem". Z dniem 1 stycznia 1999 r. droga ta, na podstawie art. 103 ust. 3 ustawy stała się droga powiatową.

Organ wyjaśnił, że działka nr [...], wydzielona z działki nr [...], w dniu 31 grudnia 1998 r., znajdowała się w granicy pasa drogowego, co znajduje potwierdzenie m.in. na mapie z 1950 r. zaktualizowanej w 1963 r., nr [...], przedstawionej przez Starostwo Powiatowe w S. przy piśmie z dnia 2 sierpnia 2010 r. oraz, ze właściciele działki nr [...] potwierdzają, że działka ta znajdowała się w pasie drogowym (pismo z dnia 1 września 2010 r.).

Organ odwoławczy zaznaczył, że w przypadku rozbieżnych stanowisk stron (jak to ma miejsce w niniejszej sprawie) nie jest możliwe do przyjęcia rozwiązanie, aby jako dowód na spełnienie przesłanki władztwa publicznoprawnego przyjmować wyłącznie oświadczenie zarządcy drogi bez załączenia do akt jakichkolwiek dowodów potwierdzających treść złożonego oświadczenia, bądź protokołu z przesłuchania właścicieli nieruchomości sąsiednich na temat sprawowanego władztwa na dzień 31 grudnia 1998 r.

Tym samym, zdaniem Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej, na podstawie oświadczenia Dyrektora Oddziału Generalnej Dyrekcji Dróg i Autostrad w G. z dnia 15 września 2009 r. nie można stwierdzić, że spełniona została przesłanka władztwa publicznoprawnego, sprawowanego w dniu 31 grudnia 1998 r. Organ podkreślił, że skarżący poza ww. oświadczeniem nie przedłożył żadnego dowodu potwierdzającego władanie przedmiotową działką w dniu 31 grudnia 1998 r. Strona nie wykazała żadnej aktywności mogącej wspomóc organ w poszukiwaniu dowodów na fakt władania działką przez zarządcę drogi. Stosowne dowody nie zostały przedstawione zarówno w postępowaniu przed organem pierwszej instancji jak i na etapie postępowania odwoławczego. W świetle powyższego organ odwoławczy uznał, że w sprawie brak było podstaw do zastosowania art. 73 ust. 1 ustawy.

Strona 1/6