Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Marta Kołtun-Kulik Sędzia WSA Małgorzata Boniecka-Płaczkowska Sędzia WSA Iwona Kosińska (spr.) po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 6 kwietnia 2022 r. sprawy ze skargi M.P., M.P., A.P., E.P. i J.P. na decyzję Ministra Rozwoju, Pracy i Technologii z dnia [...] lipca 2021 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę.
Minister Rozwoju, Pracy i Technologii decyzją z dnia 20 lipca 2021 r. nr DO-ll.7612.269.2019.JL, po rozpatrzeniu odwołania M. P., A. P., E. P., J. W. oraz M. P.(1), utrzymał w mocy decyzję Wojewody Łódzkiego z dnia 25 września 2019 r. nr GN-III.7581.347.2016.KR odmawiającą stwierdzenia nieważności decyzji Kierownika Wydziału Geodezji i Gospodarki Gruntami Urzędu Miejskiego w [...] z dnia 20 października 1986 r. nr G.XI.82290-1/49/86 oraz decyzji Kierownika Wydziału Geodezji i Gospodarki Gruntami Urzędu Miejskiego w [...] z dnia 26 lipca 1986 r. nr G.XI.82290-1/3/86 w przedmiocie ustalenia odszkodowania za nieruchomość położoną w [...], oznaczoną jako działka nr [...], nr [...], nr [...] oraz nr [...], o powierzchni 12.025 m2, stanowiącą własność M. P. i K. P., przejętą na własność Państwa na mocy uchwały Gminnej Rady Narodowej w [...] z dnia 26 marca 1985 r. nr 26 w sprawie przejęcia na własność Skarbu Państwa terenów budowlanych położonych na obszarze wsi [...] województwo [...].
Z uzasadnienia zaskarżonej decyzji wynika, że Kierownik Wydziału Geodezji i Gospodarki Gruntami Urzędu Miejskiego w [...] decyzją z dnia 26 lipca 1986 r., na podstawie art. 58 ust. 2, art. 59 i art. 62 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości (Dz. U. Nr 22, poz. 99), ustalił odszkodowanie w łącznej wysokości 308.459 zł na rzecz K. P. i M. P. za nieruchomość położoną w [...], oznaczoną jako działka nr [...], nr [...], nr [...] oraz nr [...], o powierzchni 12.025 m2, przejętą na własność Państwa na mocy uchwały Gminnej Rady Narodowej w [...] z dnia 26 marca 1985 r. nr 26 w sprawie przejęcia na własność Skarbu Państwa terenów budowlanych położonych na obszarze wsi [...] woj. [...].
Następnie decyzją z dnia 20 października 1986 r. organ I instancji zmienił z urzędu, w trybie art. 155 kpa, decyzję odszkodowawczą z dnia 26 lipca 1986 r. w ten sposób, że uchylił punkt pierwszy powołanej decyzji i ponownie ustalił odszkodowanie za przedmiotową nieruchomość w łącznej wyższej wysokości, czyli kwocie 729.334 zł.
Pismem z dnia 24 listopada 2016 r. M. P., A. P., E. P., J. W. oraz M. P.(1) wystąpili do Wojewody Łódzkiego z wnioskiem o stwierdzenie nieważności decyzji Kierownika Wydziału Geodezji i Gospodarki Gruntami Urzędu Miejskiego z dnia 26 lipca 1986 r. oraz zmieniającej ją decyzji tegoż organu z dnia 20 października 1986 r. W uzasadnieniu złożonego wniosku skarżący stwierdzili, że wydane decyzji nastąpiło z rażącym naruszeniem prawa, tj. art. 59 ust. 1 i 4 oraz art. 62 ust. 3 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. w związku z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 31 stycznia 1961 r. o terenach budowlanych na obszarach wsi (t.j. z 1969 r. Dz. U. Nr 27, poz. 216) oraz art. 6, art. 8, art. 9, art. 10 ust. 1 oraz art. 155 kpa. Zdaniem skarżących niezgodność z zasadami postępowania administracyjnego oraz przepisami o gospodarce nieruchomościami polegała przede wszystkim na braku wszczęcia postępowania, powołania biegłych w zakresie oszacowania gruntu oraz uniemożliwieniu właścicielowi nieruchomości wypowiedzenia się co do wysokości odszkodowania. Tym samym prowadzone przez organ postępowanie w przedmiocie ustalenia odszkodowania zostało ograniczone jedynie do wydania zaskarżonej decyzji. Ponadto skarżący kwestionowali sposób obliczenia odszkodowania, wskazując, że zakres opinii biegłego był niewystarczający do określenia ceny składników gruntowych, tj. drzewostanów leśnych. Natomiast ustalona decyzją zmieniającą wysokość odszkodowania nie została poparta żadnymi szacunkami. Wątpliwości budzi także podstawa zmiany decyzji z dnia 26 lipca 1986 r. w trybie art. 155 kpa. Przede wszystkim wskazano na brak zgody właścicieli nieruchomości na zmianę decyzji, będącej warunkiem zastosowania trybu wskazanego w art. 155 kpa. W związku z tym, w ocenie skarżących zachodzą podstawy do stwierdzenia nieważności zaskarżonych rozstrzygnięć z uwagi na rażące naruszenie prawa.