Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Iwona Kosińska (spr.) Sędziowie WSA Magdalena Durzyńska WSA Elżbieta Sobielarska Protokolant referent Marcin Sieradzki po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 maja 2018 r. sprawy ze skargi Gminy Miasta L. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] września 2017 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę.
Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji decyzją z dnia [...] września 2017 r., nr [...], po rozpatrzeniu wniosków o ponowne rozpatrzenie sprawy, utrzymał w mocy własną decyzję z dnia [...] kwietnia 2017 r., nr [...] stwierdzającą, że decyzja Wojewody [...] z dnia [...] czerwca 1992 r., nr [...] o nabyciu przez Gminę [...] z mocy prawa nieodpłatnie własności nieruchomości położonej w [...] przy ul. [...], działka nr [...], w części została wydana z naruszeniem prawa, a w części stwierdzającą nieważność przedmiotowej decyzji Wojewody.
Z uzasadnienia zaskarżonej decyzji wynika, że Wojewoda decyzją z dnia [...] czerwca 1992 r., na podstawie art. 18 ust. 1 w związku z art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 10 maja 1990 r. Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych (Dz. U. Nr 32, poz. 191, ze zm.), stwierdził nabycie przez Gminę [...] z mocy prawa nieodpłatnie własności nieruchomości zabudowanej, położonej w [...] przy ul. [...], oznaczonej w ewidencji gruntów jako działka nr [...], uregulowanej w księdze wieczystej nr [...], opisanej w karcie inwentaryzacyjnej nr [...], stanowiącej integralną część decyzji.
Z wnioskiem o stwierdzenie nieważności decyzji Wojewody z dnia [...] czerwca 1992 r. wystąpił Z. S. Po jego rozpatrzeniu Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji decyzją z dnia [...] kwietnia 2017 r. stwierdził, że kwestionowana decyzja Wojewody z dnia [...] czerwca 1992 r., w zakresie dotyczącym lokali mieszkalnych nr [...],[...],[...],[...] wraz z odpowiednim udziałem w częściach wspólnych budynku i innych urządzeń, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli poszczególnych lokali i z takim samym udziałem w prawie użytkowania wieczystego gruntu działki nr [...], została wydana z naruszeniem prawa. W pozostałym zakresie stwierdził nieważność tej decyzji Wojewody.
Nie zgadzając się z tym rozstrzygnięciem, z wnioskiem o ponowne rozpatrzenie sprawy wystąpili Prezydent Miasta [...], B. W. i R. W. oraz E. Sp. z o.o.
Po ich rozpatrzeniu Minister stwierdził, że nie mogą one zostać uwzględnione. W uzasadnieniu organ nadzoru wskazał, że analiza akt nie wykazała nowych istotnych dla sprawy okoliczności, które mogłyby wpłynąć na zmianę dokonanej oceny legalności decyzji Wojewody z dnia [...] czerwca 1992 r. W niniejszej sprawie kwestionowana komunalizacja dokonana została na podstawie art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 10 maja 1990 r. Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych (Dz. U. Nr 32, poz. 191, ze zm.). Minister przytoczył treść art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 10 maja 1990 r., stanowiącego materialnoprawną podstawę powołanej decyzji Wojewody. Wyjaśnił, że zgodnie z przywołaną regulacją mienie ogólnonarodowe (państwowe) należące m.in. do rad narodowych miasta stołecznego Warszawy, miasta Krakowa i miasta Łodzi oraz terenowych organów administracji państwowej stopnia wojewódzkiego w tych województwach miejskich stawało się w dniu wejścia w życie ustawy, tj. w dniu 27 maja 1990 r., z mocy prawa, mieniem tych miast, jeżeli było położone w ich granicach administracyjnych, chyba że przepisy szczególne stanowiły inaczej. Ze zgromadzonej w sprawie dokumentacji wynika, że Skarb Państwa nabył w wyniku przedawnienia (zasiedzenia) własność nieruchomości położonej w [...] przy ul. [...] na podstawie postanowienia Sądu Powiatowego w [...] z dnia 20 czerwca 1960 r., sygn. akt [...]. Dotychczasowym właścicielem nieruchomości położnej w [...] przy ul. [...] (poprzednio ul. [...]), zgodnie z zapisem księgi wieczystej KW nr [...], był C. S, którego następcą prawnym jest Z. S. Sąd Okręgowy w [...] II Wydział Cywilny wyrokiem z dnia 28 września 2000 r., sygn. akt II C [...], w wyniku rozpatrzenia skargi ówczesnego właściciela nieruchomości C. S. o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym postanowieniem Sądu Powiatowego w [...] z dnia [...] czerwca 1960 r., sygn. akt [...], zmienił to postanowienie Sądu Powiatowego w ten sposób, że oddalił powództwo Skarbu Państwa o nabycie własności przedmiotowej nieruchomości. Sąd uznał, że nieruchomość objęta skargą nie jest nieruchomością opuszczoną lub poniemiecką w rozumieniu dekretu z dnia 8 marca 1946 r. o majątkach opuszczonych i poniemieckich oraz że nie doszło do nabycia własności tej nieruchomości przez Skarb Państwa w trybie dekretu 28 czerwca 1946 r. o odpowiedzialności karnej za odstępstwo od narodowości w czasie wojny 1939-1945 r. Wobec tego Minister stwierdził, że w dniu 27 maja 1990 r. nieruchomość położona w [...] przy ul. [...] nie stanowiła własności państwowej (ogólnonarodowej), stanowiła bowiem własność osób fizycznych. Oznacza to, że nie podlegała nabyciu przez Gminę [...] na podstawie art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 10 maja 1990 r. Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych. Z tego powodu decyzja Wojewody z dnia [...] czerwca 1992 r. została wydana z rażącym naruszeniem prawa, tj. art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 10 maja 1990 r. ustawy z dnia 10 maja 1990 r. Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych, co z kolei wypełnia przesłankę wskazaną w art. 156 § 1 pkt 2 kpa.