Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Przemysław Żmich Sędziowie: WSA Emilia Lewandowska WSA Joanna Skiba (spr.) Protokolant Kinga Kaczmarczyk po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 września 2012 r. sprawy ze skargi J. P. i W. P. na decyzję Ministra Skarbu Państwa z dnia [...] sierpnia 2011 r. nr [...] w przedmiocie potwierdzenia prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami RP 1. oddala skargę; 2. przyznaje ze środków budżetowych Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na rzecz adwokat K. C. tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej kwotę 295,20 (dwieście dziewięćdziesiąt pięć 20/100) złotych, w tym: tytułem opłaty kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych, tytułem 23% podatku od towarów i usług kwotę 55,20 (pięćdziesiąt pięć 20/100) złotych.
Zaskarżoną decyzją z [...] sierpnia 2011 r., nr [...] Minister Skarbu Państwa utrzymał w mocy decyzję Wojewody [...] z [...] maja 2011 r., nr [...] potwierdzającą J. P. prawo do rekompensaty z tytułu pozostawienia przez J. P. nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczpospolitej Polskiej.
W uzasadnieniu organ przestawił następujący stan faktyczny i prawny sprawy:
Pismem z 13 grudnia 1990 r. J. P. złożyła do Urzędu Miejskiego w G. wniosek w sprawie potwierdzenia prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia przez J. X. (matkę) nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczpospolitej Polskiej.
Pismem z 29 grudnia 2008 r. J. P. złożyła do Wojewody [...]ponowny wniosek w sprawie potwierdzenia prawa do rekompensaty.
Pismem z 11 grudnia 2009 r. W. P. wskazał J. P. jako osobę uprawnioną do realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczpospolitej Polskiej.
Wojewoda Pomorski decyzją z [...] kwietnia 2011 r. potwierdził J. P. prawo do rekompensaty z tytułu pozostawienia przez J. P. nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczpospolitej Polskiej. Organ I instancji ustalił, że wniosek wyżej wymienionej został złożony w terminie przewidzianym w art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 8 lipca 2005 r. Ponadto w ocenie organu I instancji J. P. spełniła przesłanki zdefiniowane w ustawie z dnia 8 lipca 2005 r. W konsekwencji uzasadnione stało się potwierdzenie jej prawa do rekompensaty. W opinii Wojewody [...] drugi ze spadkobierców J. X. - W. P. nigdy nie ubiegał się o potwierdzenie prawa do rekompensaty i nie złożył wniosku w terminie wskazanym ustawą tj. do dnia 31 grudnia 2008 r. Zaś dokonane przez niego wskazanie z 2009 r. na rzecz J. P. jest nieskuteczne w świetle ustawy z dnia 8 lipca 2005 r.
Rozpoznając złożone odwołanie organ II instancji wskazał, że z ustaleń podjętych przed organem wojewódzkim wynika, że wniosek w sprawie potwierdzenia prawa do rekompensaty złożył jeden z następców prawnych właściciela mienia tj. J. P. Z żadnego z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy nie wynika, iż J. P. działała w sprawie nie tylko w imieniu własnym, ale też i pozostałych następców prawnych właściciela mienia. Za powyższym przemawia treść wniosku z dnia 13 listopada 1990 r., z którego bezspornie wynika, że wyżej wspomniana była jedyną stroną w sprawie. Pismo z dnia 11 grudnia 2009 r., w którym to W. P. wskazał J. P. jako wyłącznie uprawnioną do ubiegania się o prawo do rekompensaty za pozostawione poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości pozostaje bez wpływu . Powyższe wskazanie było pierwszą czynnością W. P. w sprawie wszczętej na wniosek J. P. Z powyższego stanu faktycznego wynika- zdaniem organu- , że skarżący W. P nigdy nie starał się o realizację prawa do rekompensaty dla siebie. Nie był również czynnym uczestnikiem postępowania, nie przedkładał wniosków dowodowych oraz nie interesował się przebiegiem postępowania.
Mając powyższe na uwadze w ocenie organu odwoławczego brak jest uzasadnionych podstaw do uznania faktu, że wniosek J. P. zapoczątkował postępowania w przedmiocie potwierdzenia prawa do rekompensaty wobec wszystkich spadkobierców J. X.