Sprawa ze skargi na decyzję Ministra Infrastruktury w przedmiocie odmowy potwierdzenia posiadania uprawnień do zaliczenia wartości nieruchomości pozostawionej poza obecnymi granicami państwa polskiego
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Ewa Dzbeńska Sędziowie NSA Anna Lech Asesor WSA Iwona Kosińska /spr./ Protokolant Michał Samoraj po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 czerwca 2006 r. sprawy ze skargi K. K. na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia [...] września 2005 r. nr [...] w przedmiocie odmowy potwierdzenia posiadania uprawnień do zaliczenia wartości nieruchomości pozostawionej poza obecnymi granicami państwa polskiego 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz decyzję Wojewody [...] z dnia [...] stycznia 2005 r., nr [...]; 2. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu.

Inne orzeczenia o symbolu:
6079 Inne o symbolu podstawowym 607
Inne orzeczenia sądu:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Inne orzeczenia ze skargą na:
Minister Budownictwa
Uzasadnienie strona 1/5

Minister Infrastruktury decyzją z dnia [...] września 2005 r. nr [...], po rozpatrzeniu odwołania K. K., utrzymał w mocy decyzję Wojewody [...] z dnia [...] stycznia 2005 r. nr [...] odmawiającą potwierdzenia posiadania uprawnień do zaliczenia wartości nieruchomości pozostawionej poza obecnymi granicami państwa polskiego.

W jej uzasadnieniu organ II instancji stanął na stanowisku, że wnioskodawca wystąpił o potwierdzenie prawa zaliczenia wartości nieruchomości pozostawionej poza obecnymi granicami państwa polskiego przez jego ojca W. K. Po rozpatrzeniu złożonego wniosku Wojewoda [...] decyzją z dnia [...] stycznia 2005 r. odmówił potwierdzenia posiadania przez K. K. uprawnień do zaliczenia wartości przedmiotowego mienia. W uzasadnieniu decyzji organ wojewódzki stwierdził, iż właściciel mienia, W. K., nie repatriował się na podstawie wymienionych w ustawie umów, a zatem K. K. nie jest osobą uprawnioną do zaliczenia wartości nieruchomości pozostawionej poza obecnymi granicami państwa polskiego.

Nie zgadzając się z tym rozstrzygnięciem K. K. złożył odwołanie do Ministra Infrastruktury. W jego uzasadnieniu stwierdził, że wydana decyzja jest nieprawidłowa, ponieważ pogląd, że wnioskodawca nie będąc ewakuowany z dawnych terenów polskich w trybie umów międzynarodowych wymienionych w art. 1 sprzedaży albo opłat z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości Skarbu Państwa wartości nieruchomości pozostawionych poza obecnymi granicami państwa polskiego (Dz. U. z 2004 r. Nr 6, poz. 39, ze zm.) nie jest uprawniony do rekompensaty za pozostawione mienie, nie znajduje oparcia w przepisach prawa.

Po rozpatrzeniu odwołania Minister Infrastruktury stwierdził, że z akt sprawy wynika, iż W. K. przybył na teren Polski w grudniu 1939 r., a więc nie repatriował się w trybie "umów republikańskich". Ustawa z dnia 12 grudnia 2003 r. ogranicza zaś uprawnienie do uzyskania rekompensaty za pozostawione mienie jedynie do osób repatriowanych na podstawie jednej z umów wymienionych w art. 1 tej ustawy.

Mając powyższe na uwadze i uznając zasadność decyzji Wojewody [...], organ II instancji utrzymał w mocy decyzję organu I instancji.

Decyzja ta stała się podstawą wniesienia przez K. K. skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

W uzasadnieniu skarżący podniósł, że w 1939 r. pas szerokości około 400 km został zaanektowany przez ZSSR. Jego ojciec, W. K. wraz z rodziną posiadający polskie obywatelstwo, zamieszkały i pracujący na terenach wschodnich Polski, na skutek najazdu wojsk radzieckich znalazł się we wrześniu 1939 r. pod okupacją ZSRR. Represje ówczesnych władz ZSRR wobec Polaków spowodowały, że jego ojciec wraz z rodziną dnia [...] grudnia 1939 r. przekroczył granicę radziecko-niemiecką i znalazł się na terenach zaanektowanych przez Niemcy, pod okupacją niemiecką, a posiadane mienie położone w P., woj. [...], składające się z gospodarstwa o powierzchni [...] ha wraz z zabudowaniami pozostało w ZSRR.

Opuszczenie rodzinnej nieruchomości nastąpiło wbrew ich woli i z przyczyn od nich niezależnych. Nie może zatem ponosić jakichkolwiek ujemnych konsekwencji z tego tytułu. Zdaniem skarżącego fakt, że ustawodawca nie przewidział wprost tego rodzaju sytuacji, nie może mieć wpływu na jego uprawnienia. Oddalenie złożonego wniosku jest jego zdaniem niesprawiedliwe i nieprawidłowe. Ponadto skarżący uznał, iż z przepisów ustawy z dnia 12 grudnia 2003 r. o zaliczeniu na poczet ceny sprzedaży albo opłat z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości Skarbu Państwa wartości nieruchomości pozostawionych poza obecnymi granicami państwa polskiego nie wynika, iż przepisy te znajdują zastosowanie wyłącznie do osób ewakuowanych. Na dowód czego przywołał treść art. 2 tej ustawy. Ponieważ skarżący był i pozostaje obywatelem polskim, zamieszkiwał na terenie byłych ziem państwa polskiego i z cała pewnością opuścił swoją nieruchomość w związku z wojną, która rozpoczęła się w 1939 r., w związku z tym spełnia wszystkie przesłanki wynikające z wyżej wymienionej ustawy. Z tych względów K. K. zarzucił zaskarżonej decyzji naruszenie prawa przez błędną wykładnię przepisów ustawy z dnia 12 grudnia 2003 r. o zaliczeniu na poczet ceny sprzedaży albo opłat z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości Skarbu Państwa wartości nieruchomości pozostawionych poza obecnymi granicami państwa polskiego poprzez przyjęcie, iż ustawa dotyczy jedynie osób ewakuowanych i wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji i wydanie rozstrzygnięcia zgodnego z jego wnioskiem.

Strona 1/5
Inne orzeczenia o symbolu:
6079 Inne o symbolu podstawowym 607
Inne orzeczenia sądu:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Inne orzeczenia ze skargą na:
Minister Budownictwa