W orzecznictwie sądów administracyjnych rozbieżnie oceniana jest możliwość kompensowania świadczeń i wypłaty wnioskowanego świadczenia pielęgnacyjnego w wysokości różnicy pomiędzy zbiegającymi się uprawnieniami. W ocenie składu orzekającego nie ma podstaw prawnych do takiego działania organu. W wyrokach (m.in. z dnia 18 czerwca 2020 r. sygn. akt I OSK 254/20; z dnia 27 maja 2020 r. sygn. akt I OSK 2375/19 i z dnia 11 sierpnia 2020 r. sygn. akt I OSK 764/20, publ. w CBOSA) Naczelny Sąd Administracyjny zasadnie dostrzegł, że wypłata świadczenia pielęgnacyjnego w wysokości odpowiadającej różnicy pomiędzy ustawową wysokością tego świadczenia i wysokością emerytury (netto), pozostawałaby w sprzeczności z treścią art. 17 ust. 3 omawianej ustawy, który wysokość świadczenia pielęgnacyjnego określa jednoznacznie kwotowo i nie pozwala na samodzielne określanie jego wysokości przez organ administracji w oparciu o jakiekolwiek przesłanki. Uwagi te należy analogicznie odnieść do zbiegu wnioskowanego świadczenia pielęgnacyjnego z ustalonym wcześniej prawem strony do specjalnego zasiłku opiekuńczego. Z drugiej strony, jeżeli skarżącemu został wypłacony specjalny zasiłek opiekuńczy na podstawie obowiązującej decyzji, to należy uwzględnić, że zgodnie z art. 30 ust. 1 powołanej ustawy można żądać zwrotu tylko świadczeń nienależnie pobranych. Okoliczności te przemawiają także przeciwko przyznawaniu świadczenia pielęgnacyjnego za okres, w którym, zgodnie z wolą skarżącego, realizowane było prawo do specjalnego zasiłku opiekuńczego.
Sądowi znany jest pogląd odmienny wyrażający się w stanowisku, że sama gotowość do rezygnacji ze świadczenia w niższej wysokości umożliwia przyznanie świadczenia pielęgnacyjnego od dnia złożenia wniosku, pomimo pozostawania w obrocie prawnym decyzji przyznającej np. specjalny zasiłek opiekuńczy. Możliwości takiej nie można wykluczyć, w szczególności w sytuacji, w której strona występuje o zawieszenie pobieranego świadczenia, bo przecież są sytuacje szczególne, których przewidzieć nie można. Jednak w rozpoznawanej sprawie tego typu sytuacja nie zaistniała.
Podsumowując, w ocenie Sądu orzekającego Samorządowe Kolegium Odwoławcze w sposób wnikliwy i wyczerpujący ustaliło wszystkie istotne dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności faktyczne i prawne, co znalazło pełne odzwierciedlenie w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji odpowiadającym wymogom art. 107 § 3 kpa. W konsekwencji należało stwierdzić, że wbrew zarzutom sformułowanym w skardze, przy wydawaniu zaskarżonej decyzji nie doszło do naruszenia przepisów prawa materialnego, jak i procesowego, które uzasadniałoby jej wyeliminowanie z obrotu prawnego.
Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. z 2019 r. Dz. U. poz. 2325 ze zm.) orzekł jak w sentencji. Rozpoznanie sprawy na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym nastąpiło na podstawie art. 119 pkt 2 powołanej ustawy.