Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Anna Falkiewicz - Kluj Sędziowie WSA Iwona Kosińska (spr.) WSA Elżbieta Lenart po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 28 stycznia 2021r. sprawy ze skargi Prezydenta [...] reprezentującego Skarb Państwa oraz Miasto [...] na decyzję Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia [...] lipca 2020 r. nr [...] w przedmiocie odmowy uchylenia decyzji oddala skargę.
Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi decyzją z dnia [...] lipca 2020 r. nr [...], po rozpatrzeniu wniosku Prezydenta [...] reprezentującego Miasto [...] oraz Skarbu Państwa o ponowne rozpatrzenie sprawy, utrzymał w mocy własną decyzję z dnia [...] czerwca 2016 r. nr [...] odmawiającą uchylenia decyzji Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia [...] listopada 2011 r. nr [...] wydanej w sprawie przydzielenia, w trybie dekretu z dnia 6 września 1944 r. o przeprowadzeniu reformy rolnej (t.j. z 1945 r. Dz. U. Nr 3, poz. 13 ze zm.), gospodarstwa rolnego Z. K..
Z uzasadnienia zaskarżonej decyzji wynika, że orzeczeniem z dnia [...] czerwca 1947 r. Wojewódzka Komisja Ziemska w [...] przydzieliła Z. K. nieruchomość rolną o powierzchni [...] ha z gospodarstwa po [...] K. G., położonego we wsi [...], gmina [...], powiat [...]. Następnie orzeczeniem z dnia [...] lipca 1952 r. Minister Rolnictwa uchylił orzeczenie z dnia [...] czerwca 1947 r. W uzasadnieniu Minister wskazał, że jakkolwiek słusznie nadano Z. K. nieruchomość rolną objętą orzeczeniem z dnia [...] czerwca 1947 r., to jednak od kilku lat nie uprawiał on racjonalnie przyznanych mu gruntów, dlatego też grunty te leżą odłogiem. Omawianą nieruchomość rolną Minister przekazał zatem do dyspozycji "władz ziemskich". Orzeczenie z dnia [...] lipca 1952 r. zostało wydane na podstawie art. 12 dekretu Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego z dnia 6 września 1944 r. o przeprowadzeniu reformy rolnej (t.j. z 1945 r. Dz. U. Nr 3, poz. 13 ze zm.) oraz art. 101 rozporządzenia Prezydenta Rzeczpospolitej Polskiej z dnia 22 marca 1928 r. o postępowaniu administracyjnym (Dz. U. R.P. Nr 36 poz. 341).
P. K. (następca prawny Z. K.) wystąpił o stwierdzenie nieważności orzeczenia z dnia [...] lipca 1952 r. Po jego rozpatrzeniu Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi decyzją z dnia [...] lutego 2011 r. stwierdził nieważność orzeczenia z dnia [...] lipca 1952 r. w części dotyczącej gruntów oznaczonych ówcześnie jako działki nr [...] o powierzchni [...] ha, nr [...] o powierzchni [...] ha, nr [...] o powierzchni [...] ha i nr [...] o powierzchni [...] ha. W uzasadnieniu Minister uznał, że w tym zakresie orzeczenie z dnia [...] lipca 1952 r. zostało wydane z rażącym naruszeniem obowiązującego wówczas art. 101 ust. 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczpospolitej Polskiej z dnia 22 marca 1928 r. o postępowaniu administracyjnym. W wyniku rozpoznania wniosku P. K. o ponowne rozpatrzenie sprawy, Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi decyzją z dnia [...] listopada 2011 r. uchylił decyzję z dnia [...] lutego 2011 r. w części dotyczącej działki nr [...], w pozostałej części decyzję z dnia [...] lutego 2011 r. utrzymał w mocy, oraz stwierdził nieważność orzeczenia z dnia [...] lipca 1952 r. w części dotyczącej działki nr [...].
Prezydent [...] reprezentujący Miasto [...] oraz Skarbu Państwa wniósł o wznowienie postępowania w trybie art. 145a § 1 kpa. Jako podstawę wznowienia wskazano na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 12 maja 2015 r. sygn. akt P 46/13. W orzeczeniu tym Trybunał uznał, że art. 156 § 2 kpa jest niezgodny z art. 2 Konstytucji w zakresie, w jakim nie wyłącza dopuszczalności stwierdzenia nieważności decyzji wydanej z rażącym naruszeniem prawa, jeśli od wydania decyzji nastąpił znaczny upływ czasu, a decyzja była podstawą nabycia prawa lub ekspektatywy. Po rozpatrzeniu złożonego wniosku Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi postanowieniem z dnia [...] lipca 2015 r. wznowił postępowanie zakończone decyzją z dnia [...] listopada 2011 r. a następnie decyzją z dnia [...] czerwca 2016 r. odmówił uchylenia decyzji z dnia [...] listopada 2011 r., gdyż stwierdził brak podstaw do jej uchylenia. W uzasadnieniu Minister wskazał, że intencją wyroku Trybunału była ochrona słusznego interesu obywatela (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 1 marca 2016 r. sygn. akt I OSK 2566/15, www.orzeczenia.nsa.gov.pl), podczas gdy występujący ze skargą Prezydent [...] nie jest wyrazicielem interesu prawnego obywatela, tylko Skarbu Państwa i Miasta [...].