Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Anna Lech Sędziowie WSA Emilia Lewandowska (spr.) asesor WSA Sławomir Antoniuk Protokolant Anna Oleksiewicz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 listopada 2005 r. sprawy ze skargi M. Sp. z o. o. z siedzibą w K. na decyzję Głównego Inspektora Farmaceutycznego z dnia [...] września 2004 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie prowadzenia apteki 1. stwierdza nieważność zaskarżonej decyzji; 2. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu; 3. zasądza od Głównego Inspektora Farmaceutycznego na rzecz M. Sp. z o.o. z siedzibą w K. kwotę 1.255 (tysiąc dwieście pięćdziesiąt pięć) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Główny Inspektor Farmaceutyczny, decyzją z dnia [...] września 2004 r., nr [...], stwierdził nieważność decyzji [...] Wojewódzkiego Inspektora Farmaceutycznego w K. z dnia [...] listopada
2004 r., nr [...].
Główny Inspektor Farmaceutyczny, rozpoznając sprawę jako organ odwoławczy na skutek odwołania wniesionego przez M. Sp. z o.o. z siedzibą w K. od decyzji organu pierwszej instancji z dnia [...] lipca 2004 r. uznał, że w przedmiotowej sprawie stroną postępowania administracyjnego w rozumieniu art. 28 kpa jest przedsiębiorca, któremu [...] Wojewódzki Inspektor Farmaceutyczny w K. udzielił w dniu [...] kwietnia 2004 r. zezwolenia na prowadzenie punktu aptecznego w Z. przy ul. [...], tj. M.
Sp. z o.o. z siedzibą w K. przy ul. [...].
Z zaskarżonej decyzji wynika, że została ona skierowana do kierownika wyżej wymienionego punktu aptecznego, potraktowanego jako strona postępowania administracyjnego. Przedsiębiorca prowadzący punkt apteczny M. Sp. z o.o. otrzymał decyzję "do wiadomości".
Zgodnie z art. 156 § 1 pkt 4 kpa, organ administracji publicznej stwierdza nieważność decyzji, która została skierowana do osoby nie będącej stroną w sprawie.
Z uwagi na fakt, że zaskarżona decyzja została skierowana do osoby nie będącej stroną w sprawie, organ stwierdził, iż zaistniały okoliczności uzasadniające zastosowanie w przedmiotowej sprawie przepisu art. 156 § 1 pkt 4 kpa.
W skardze na decyzję Głównego Inspektora Farmaceutycznego M.
Sp. z o.o. z siedzibą w K. wniosła o stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji i zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, zarzucając rażące naruszenie przepisów art. 138 kpa i art. 156 kpa przez zastosowanie sankcji nieważności w postępowaniu odwoławczym.
W odpowiedzi na skargę Główny Inspektor Farmaceutyczny wniósł o jej oddalenie i podtrzymał stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji. W ocenie organu, w przedmiotowej sprawie, ze względu na zaistnienie przesłanki, o której mowa w art. 156 § 1 pkt 4 kpa koniecznym było stwierdzenie nieważności decyzji wydanej przez organ pierwszej instancji.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Skarga jest uzasadniona.
W rozpoznawanej sprawie zaskarżona decyzja została wydana w wyniku przeprowadzonego przez Głównego Inspektora Farmaceutycznego postępowania odwoławczego, wszczętego na skutek odwołania wniesionego przez M. Sp. z o.o. od decyzji organu pierwszej instancji. W postępowaniu odwoławczym organ odwoławczy wydaje wyłącznie decyzje jakie wyszczególnia art. 138 kpa. Przepis ten nie przewiduje możliwości stwierdzenia nieważności zaskarżonej odwołaniem decyzji i to niezależnie od tego jakiego rodzaju uchybienia zaskarżonej decyzji stwierdza organ odwoławczy.
Natomiast stwierdzenie nieważności decyzji z tego powodu, że jest ona dotknięta jedną z wad przewidzianych w art. 156 § 1 kpa może nastąpić wyłącznie w postępowaniu o stwierdzenie nieważności decyzji, które jest postępowaniem nadzwyczajnym w stosunku do postępowania w trybie zwykłym. Postępowanie nadzwyczajne o stwierdzenie nieważności decyzji jest nową sprawą w stosunku do załatwionej kwestionowaną w tym trybie decyzją. Wszczęcie takiego nowego postępowania następuje na wniosek lub z urzędu.
Z materiału dokumentacyjnego wynika wprost, że zaskarżona decyzja zapadła w postępowaniu zwykłym, które takiego rodzaju rozstrzygnięcia jakim jest decyzja stwierdzająca nieważność decyzji organu pierwszej instancji, jak to zostało wywiedzione wyżej, nie przewiduje.
Tak więc zaskarżona decyzja organu odwoławczego zapadła z rażącym naruszeniem art. 138 kpa, zaś rażące naruszenie prawa stanowi podstawę do stwierdzenia nieważności takiej decyzji, określoną w art. 156 § 1 pkt 2 kpa.
Ponownie rozpoznając sprawę w postępowaniu odwoławczym Główny Inspektor Farmaceutyczny rozstrzygnie ją w sposób przewidziany w art. 138 § 1 i § 2 kpa.
Mając powyższe na uwadze Sąd na zasadzie art. 145 § 1 pkt 2, art. 152 i art. 200 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł jak w sentencji wyroku.