Sprawa ze skargi na decyzję Ministra Rozwoju, Pracy i Technologii w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Magdalena Durzyńska (spr.), sędzia WSA Anna Falkiewicz Kluj, asesor WSA Iwona Ścieszka, , , , , po rozpoznaniu w dniu 21 marca 2022 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi Z. S., A. J. i T. S. na decyzję Ministra Rozwoju, Pracy i Technologii z dnia 1 czerwca 2021 r. nr DO-II.7612.94.2019.AK w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę

Uzasadnienie strona 1/4

Zaskarżoną decyzją [...] z [...] czerwca 2021 roku Minister Rozwoju, Pracy i Technologii (dalej jako organ/minister), działając na podstawie art. 157 § 1 oraz 2 i art. 158 § 1 kpa, odmówił stwierdzenia nieważności decyzji Wojewody [...] z [...] kwietnia 1995 r. znak [...] oraz utrzymanej przez nią w mocy decyzji Burmistrza Miasta [...] z dnia [...] stycznia 1995 r. znak [...] o odmowie zwrotu M. S. i S. S. nieruchomości położonej w [...] przy ul. [...], obr. [...], kw nr [...].

W uzasadnieniu organ podał, że we wniosku o stwierdzenie nieważności ww decyzji o odmowie zwrotu nieruchomości, Z. S., A. J. oraz T. S. (dalej jako skarżący) zarzucili, że w dacie rozstrzygania o zwrocie nieruchomości, w orzecznictwie przyjmowano, iż nie może on nastąpić na wniosek użytkowników wieczystych, którymi byli ich poprzednicy prawni, natomiast obecnie na skutek zmiany linii orzeczniczej, dopuszcza się zwrot nieruchomości także na rzecz użytkowników wieczystych.

W odniesieniu do zarzutów skarżących organ wyjaśnił, że stwierdzenie nieważności decyzji administracyjnej jest instytucją procesową stanowiącą wyjątek od ogólnej zasady trwałości decyzji ostatecznych (art. 16 kpa), zaś określone w art. 156 § 1 pkt. 2 kpa rażące naruszenie prawa zachodzi wówczas, gdy istnieje oczywista sprzeczność pomiędzy treścią przepisu a rozstrzygnięciem objętym decyzją.

Organ przedstawił dalej okoliczności wywłaszczenia, podał także że objęta nadzorem decyzja o odmowie zwrotu wywłaszczonej nieruchomości została wydana m.in. na podstawie art. 69 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości (Dz. U. z 1991 r. Nr 30, poz. 127 ze zm., dalej jako ustawa). Stanowił on, że nieruchomość wywłaszczona lub jej część podlega zwrotowi na rzecz poprzedniego właściciela lub jego następcy prawnego na jego wniosek, jeżeli stała się zbędna na cel określony w decyzji o wywłaszczeniu. Wg ministra, skoro M. S. i S. S. nie byli właścicielami wywłaszczonej nieruchomości, a jedynie jej użytkownikami wieczystymi, to nie można było przyjąć, że kwestionowana w kontrolowanym postępowaniu decyzja z 1995r. rażąco naruszała prawo.

Wg ministra rozbieżna wykładnia art. 69 ust. 1 ww. ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. nie może stanowić podstawy stwierdzenia nieważności ww decyzji z 1995r. Organ wskazał na wyrok Sądu Najwyższego z 25 stycznia 1996 r. sygn. akt III ARN 59/95 (publ. LEX nr 24423) i wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 8 grudnia 2000 r. sygn. akt IV SA 2295/98 (publ. LEX nr 53401) oraz z dnia 24 listopada 2000 r. sygn. akt IV SA 1964/98 (publ. LEX nr 657160) i zaznaczył, że powyższe stanowisko judykatury ukształtowało się już po wydaniu ocenianej decyzji Wojewody [...] z dnia [...] kwietnia 1995 r. znak [...]. Przywołał też odmienne orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 3 maja 1989 r. sygn. akt IV SA 1015/88 (publ. LEX nr 10063) i z 12 kwietnia 2001 r. sygn. akt I SA 1789/99 (publ. LEX nr 54437). Wg organu w sposób rażący może zostać naruszony wyłącznie przepis, który może być stosowany w bezpośrednim rozumieniu, to znaczy taki, który nie wymaga stosowania wykładni prawa. Wyjaśnił, że sankcji w postaci stwierdzenia nieważności decyzji nie można stosować, jeżeli decyzja została wydana na podstawie przepisów prawa, których stosowanie wymaga złożonego procesu wykładni i której wynik jest sporny w judykaturze. Podkreślił, że odmienna wykładnia konkretnego przepisu prawa, nie stanowi rażącego naruszenia prawa, a tym samym nie może stanowić podstawy do stwierdzenia nieważności ostatecznej decyzji.

Strona 1/4