Sprawa ze skargi na decyzję Ministra Kultury w przedmiocie odmowy wydania zezwolenia na rozbiórkę budynku dawnego młyna
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Elżbieta Sobielarska asesor WSA Iwona Kosińska (spr.) asesor WSA Joanna Skiba Protokolant Bożena Dąbkowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 kwietnia 2006 r. sprawy ze skargi Prezydenta Miasta T. występującego w imieniu Skarbu Państwa na decyzję Ministra Kultury z dnia [...] czerwca 2005 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wydania zezwolenia na rozbiórkę budynku dawnego młyna oddala skargę

Uzasadnienie strona 1/6

Minister Kultury decyzją z dnia [...] czerwca 2005 r. nr [...], po rozpatrzeniu odwołania Prezydenta Miasta T., utrzymał w mocy-działającego z upoważnienia [...] Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków-decyzję Kierownika Delegatury w T. Wojewódzkiego Urzędu Ochrony Zabytków w P. z dnia [...] grudnia 2004 r. nr [...] odmawiającą zezwolenia na dokonanie rozbiórki budynku dawnego młyna z przybudówkami, zlokalizowanego na działkach ewidencyjnych nr [...] i [...] (w decyzji mylnie podano nr [...] i [...]) położonych przy ul. [...] w T..

W uzasadnieniu organ II instancji stwierdził, że w decyzji z dnia [...] grudnia 2004 r. organ I instancji wskazał, iż nie może zezwolić na rozbiórkę budynku dawnego młyna z przybudówkami, ponieważ przedmiotowy budynek zlokalizowany jest na obszarze układu urbanistyczno-krajobrazowego miasta T., wpisanego do rejestru zabytków pod numerem [...] decyzją Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w T. z dnia [...] czerwca 1984 r. i stanowi istotny, cenny element XIX-wiecznej zabudowy przemysłowej T..

Nie zgadzając się z tym rozstrzygnięciem odwołanie złożył Prezydent Miasta T. działający w imieniu Skarbu Państwa. W jego uzasadnieniu stwierdził, że stanowisko organu I instancji opiera się wyłącznie na uznaniu administracyjnym i nie znajduje potwierdzenia w ustaleniach studium historyczno-krajobrazowego T. z 1994 r. Zdaniem odwołującego się, omawiany obiekt nie oddziałuje w sposób istotny na krajobraz w tym rejonie miasta, który jest znacznie przekształcony i zdominowany przez budynek Sądu Okręgowego oraz wielorodzinne budynki mieszkalne. Ponadto przeprowadzenie robót rozbiórkowych jest niezbędne z uwagi na stan techniczny dawnego młyna stwarzający zagrożenie bezpieczeństwa konstrukcji, środowiska i osób przebywających w pobliżu. W tej sytuacji rozpatrując odwołanie organ II instancji wystąpił do Krajowego Ośrodka Badań i Dokumentacji Zabytków o przygotowanie specjalistycznej opinii w sprawie możliwości przeprowadzenia rozbiórki budynku dawnego młyna. Z opinii Regionalnego Ośrodka Badań i Dokumentacji Zabytków w R. z dnia [...] marca 2005 r. wynika, że budynek dawnego młyna usytuowany jest w centrum historycznego przedmieścia T. położonego na wschód od [...], pomiędzy ul. [...] i ul. [...]. Brak jakichkolwiek prób zabezpieczenia budynku przed wpływem warunków atmosferycznych w konsekwencji powoduje jego postępującą degradację. We wnioskach opinii stwierdzono, iż budynek dawnego młyna stanowi znaczący element zabytkowego układu urbanistyczno-krajobrazowego T.. Wbrew twierdzeniu Prezydenta Miasta T., obszar ten nadal zachował wartości zabytkowe, pomimo niekorzystnej lokalizacji Sądu Okręgowego stanowiącego negatywną dominantę w przestrzeni zabytkowego układu, a także pomimo przeprowadzenia arterii komunikacyjnej przez ten teren. Prace rozbiórkowe dawnego młyna doprowadziłyby do dalszej degradacji wartości kulturowo-krajobrazowych historycznego przedmieścia T.. Zgodnie z opinią pomimo złego stanu technicznego obiekt kwalifikuje się do przeprowadzenia prac remontowych. Całkowitej wymiany wymaga jedynie konstrukcja i pokrycie dachowe. Ponadto organ odwoławczy stwierdził, że zalecenia konserwatorskie zawarte w studium historyczno-krajobrazowym Miasta T. z 1994 r. odnoszące się do budynku dawnego młyna sformułowane są następująco: "Budynek wart jest zachowania - należy go wyremontować i znaleźć sposób użytkowania, najlepiej doprowadzić do ponownego uruchomienia młyna". W tej sytuacji, powołując się na treść art. 36 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami Minister uznał, że przedmiotowy budynek, jakkolwiek nie został indywidualnie wpisany do rejestru zabytków, nadal posiada wartości jako zabytek techniki stanowiący element wpisanego do rejestru zabytków układu urbanistyczno-krajobrazowego T. i utrzymał w mocy decyzję organu I instancji z dnia [...] grudnia 2004 r.

Strona 1/6