skarg A. G. i T. O. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Elżbieta Sobielarska Sędziowie WSA Magdalena Durzyńska WSA Przemysław Żmich (spr.) Protokolant starszy sekretarz sądowy Katarzyna Krynicka po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 kwietnia 2018 r. sprawy ze skarg A. G. i T. O. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] lipca 2017 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji 1. uchyla zaskarżoną decyzję; 2. zasądza od Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji na rzecz A. G. kwotę 680 (sześćset osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego; 3. zasądza od Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji na rzecz T. O. kwotę 680 (sześćset osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Inne orzeczenia o symbolu:
6281 Regulacje spraw majątkowych
Inne orzeczenia z hasłem:
Nieruchomości
Inne orzeczenia sądu:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Inne orzeczenia ze skargą na:
Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji
Uzasadnienie strona 1/8

Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji, po rozpatrzeniu wniosku T. O. i A. G. o ponowne rozpatrzenie sprawy, decyzją z [...] marca 2016 r. nr [...] utrzymał w mocy swoją decyzję z [...] lutego 2016 r. nr [...] o odmowie stwierdzenia nieważności decyzji Ministra - Szefa Urzędu Rady Ministrów z [..] lutego 1996 r. nr [...] orzekającą o nieodpłatnym przekazaniu na własność Parafii [...] w S. własności zabudowanej nieruchomości, oznaczonej jako działka nr [...], położonej w obrębie [...] o pow. [...] ha, zapisanej w KW nr [...], prowadzonej przez Wydział Ksiąg Wieczystych Sądu Rejonowego w B.

Zaskarżona decyzja została wydana w następującym stanie sprawy.

Minister - Szef Urzędu Rady Ministrów decyzją z 28 lutego 1996 r., na podstawie art. 47 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 4 lipca 1991 r. o stosunku Państwa do Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego (Dz. U. Nr 66, poz. 287 ze zm.) - zwanej dalej "ustawą", przekazał nieodpłatnie na własność Parafii [...] w S. własność zabudowanej nieruchomości, oznaczonej jako działka nr [...], położonej w obrębie [...] o pow. [...] ha, zapisanej w KW nr [...], prowadzonej przez Wydział Ksiąg Wieczystych Sądu Rejonowego w [...] W uzasadnieniu decyzji podniósł, że wzmiankowana nieruchomość, w sposób nie budzący wątpliwości podlegała działaniu art. 3 ustawy z dnia 23 czerwca 1939 r. o uregulowaniu stanu prawnego majątków Kościoła Prawosławnego (Dz. U. Nr 57, poz. 370) bowiem niewątpliwie w 1918 r. i latach następnych istniał tam klasztor prawosławny, a jego likwidacja łączyła się z realizacją przepisów wymienionych w art. 2 tej ustawy. Spełnione były zatem przesłanki formalne do uznania zgłoszonego wniosku jako zgodnego z treścią art. 47 ust. 1 pkt 1 ustawy. Nieruchomość, zgodnie z treścią zapisów w Kw nr [...] stanowi własność Skarbu Państwa.

W uzasadnieniu decyzji Minister - Szef Urzędu Rady Ministrów nie ustosunkował się szczegółowo do spraw związanych z ewentualną ochroną praw spadkobierców rodziny Z. bowiem - jak sami wskazali w toku rozprawy administracyjnej 5 lutego 1996 r. - brak jest obecnie przepisów reprywatyzacyjnych, które likwidowałoby przynajmniej w części negatywne dla nich skutki dekretu z dnia 12 grudnia 1944 r. o przejęciu przez Skarb Państwa niektórych lasów.

Wnioskiem z 7 sierpnia 2014 r. J. Z. wystąpił o stwierdzenie nieważności powyższej decyzji podnosząc, że decyzja rozdysponowała mieniem stanowiącym własność prywatną. Wynika to z decyzji Wojewody [...] z [...] grudnia 2012 r., w której w pkt I stwierdzono, iż działka nr [...], o pow. [...] ha wraz z budynkami wchodząca w skład majątku S. nie podpadała pod działalnie art. 2 ust. 1 lit. e dekretu PKWN z dnia 6 września 1945 r. o przeprowadzeniu reformy rolnej. Decyzja Wojewody [...] w zakresie dotyczącym działki nr [...] została utrzymana w mocy decyzją Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z [...] listopada 2013 r. Zdaniem wnioskodawcy, powyższe decyzje w sposób jednoznaczny wskazują, iż rozdysponowana nieruchomość, nie może i nie mogła być uznana za nieruchomość państwową, skoro Skarb Państwa nie był jej właścicielem, a więc tym samym Skarb Państwa nie mógł nim dysponować. W związku z powyższym decyzja Ministra - Szefa Urzędu Rady Ministrów została wydana z rażącym naruszeniem prawa i musi być uchylona jako sprzeczna z prawem.

Strona 1/8
Inne orzeczenia o symbolu:
6281 Regulacje spraw majątkowych
Inne orzeczenia z hasłem:
Nieruchomości
Inne orzeczenia sądu:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Inne orzeczenia ze skargą na:
Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji